พลาด2 นิยาย บท 95

ฉันยกมือทาบอก มองซ้ายขวาตั้งสติอีกครั้ง โอ้ย... กูทำอะไรไม่ถูกเลย ทำไงดี ใช่สิ! ต้องถ่ายรูป... แล้วมือถือกูอยู่ไหนวะ

ฉันคลำหามือถือข้างขาตัวเอง ตาก็มองสองคนนั้นไปด้วย ไม่ใช่อะไร กลัวพลาดช็อตเด็ด!

เดี๋ยว ๆ เพื่อนกูเอาใหญ่แล้ว!

“ว้ายตายแล้ว! ปลายฟ้าแรดมาก! หอมแก้มนาวาด้วย ทำอะไรประเจิดประเจ้อในรถ จริง ๆ”

เราหันมองกันทันที เออ… กูก็ทำนี่หว่า มึงทำถูกแล้วปลายฟ้า มึงไม่แรดเลย เราอยากที่ไหนเราก็จัดมันตรงนั้นล่ะ กูเข้าใจ!

แต่นาวาดูนิ่งมาก ไม่ค่อยยิ้มเลย หรือปลายฟ้าข่มขืนนาวารึวะ โอ้ย นี่กูคิดอะไรอยู่! ทำไมไม่ถ่ายรูป!

พอฉันหยิบมือถือได้ ก็รีบถ่ายรูปทันที ก่อนที่ไฟเขียวจะปล่อยให้รถเลนฉันไปก่อน

“ไม่อยากจะเชื่อ เออนี่นาวาพูดอะไรกับนายบ้างไหม” เขาถอนหายใจใส่ฉันแล้วขับรถต่อ

“ไม่ อย่าสนใจเรื่องคนอื่น นั่งดี ๆ หน่อยสิ” บ่นกูอีก จะมีผัวหรือจะมีพ่อวะ

ฉันกลับมานั่งปกติ และเช็ครูปตัวเองที่ถ่ายไว้เมื่อกี้

น้ำตาไหล... มันเชี่ยมาก! นี่กล้องมือถือกูหรือเครื่องคิดเลขวะ ไม่เห็นอะไรเลย!

ฉันเก็บมือถือใส่กระเป๋าอย่างหงุดหงิด ในหัวก็คิดไปด้วย สองคนนี้มันไปคบกันตอนไหนวะ เป็นไปได้ไง นาวา อ่ะนะ! นาวานะเว้ย!

“ยังจะคิดเรื่องคนอื่นอีก” ฉันหันควับไปมองเขาทันที

“รู้ได้ไง?”

“เธอถอนหายใจไม่หยุด และขมวดคิ้ว... ทำไมเรื่องงานไม่จริงจังแบบนี้บ้าง”

อิผัว!

“เฮ้อ นายไม่สงสัยเหรอถามจริง หรือนายรู้อยู่แล้ว?”

“ฉันไม่สนใจเรื่องไร้สาระ” ค่ะ! คนมีสาระตลอดเว

มาถึงตึก ZER ฉันก็แยกจากเขาทันที ซึ่งตาเวียร์ไม่อยากแยกไปไหน เขาจะลากฉันขึ้นไปออฟฟิศอย่างเดียว

“เวียร์ ฉันนัดกับเพื่อนไว้” เขาถอนหายใจแล้วปล่อยมือฉัน ก่อนที่จะมองมาที่ท้องฉันแทน

สรุปคือ… ไม่อยากให้กูอยู่กับลูกตามลำพังใช่ไหม!

“ห้ามซน ห้ามกินคาเฟอีน ห้ามกระโดด ห้ามถือของหนัก เธอจะซื้ออะไรไหม ฉันจะให้พนักงานเดินตาม”

เห็นไหม กูบอกแล้ว ว่าไม่ได้ติดกู… ห่วงลูก!

“ไม่ซื้อ... รู้แล้วน่า หมอบอกหมดแล้ว ฉันไม่ได้ขี้หลง ขี้ลืมอะไรขนาดนั้น”

แล้วเขาก็มองไปทางอื่น ก่อนจะพูดว่า…

“ซะที่ไหน...” ได้ยินนะ! อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ก่อนที่จะเดินหนีเขาไปหาเพื่อน ใกล้แล้วกู ใกล้แล้ว

จนฉันมาถึงร้านกาแฟประจำของกลุ่ม เข้าไปก็เห็นไอ้ซินน์นั่งกินสปาเกตตี้อยู่ ส่วนน้ำปั่นมันนั่งดูดกาแฟ พอเห็นฉันเดินเข้ามา พวกมันก็เงยหน้ามองพร้อมกัน

“นั่งสิคุณแม่ ไปหาหมอมา หมอว่าไงบ้าง” ไอ้ซินน์ถามฉัน พลางหมุนเส้นสปาเกตตีในส้อมไปด้วย

“ก็โอเค ของกูอัลตร้าซาวด์เห็นแล้ว ครรภ์เดี่ยว พี่มึงดูหงอยไปเลย” แล้วน้ำปั่นก็ดึงมือฉันนั่งลง

“จริงอ่ะ ไหงได้คนเดียว ป๋าก็แฝดนี่น่า ซินน์มึงแฝดป่ะ” ไอ้ซินน์ พยักหน้าเบา ๆ

“ใช่ แฝด... แต่ยังอัลตร้าซาวด์ไม่เห็นอีกคน รอลูกโตกว่านี้ก่อน”

ไอ้น้ำปั่นหัวเราะทันที จนไอ้ซินน์มองหน้า

“สงสัยจัดหนัก ได้แฝด ฮ่า ๆ”

“พี่มึงโรคจิต อาทิตย์ละหกวัน” ขนลุกเลยกู กูว่ากูหนักแล้วนะ ไอ้ซินน์เจอหนักกว่าอีก หมอนี่เรียนหนักเก็บกด หรืออะไรวะ

เชี่ย! ใช่... พูดถึงหมอแล้วนึกถึงนาวาขึ้นมาทันที

“มึง!” ฉันยื่นมือไปกลางโต๊ะ จนเพื่อน ๆ หยุดชะงัก และมองหน้าฉัน

“อะไร ตกใจหมด!” น้ำปั่นบ่นอุบอิบแล้วดูดกาแฟต่อ

“กูเห็นพี่มึง กับผู้หญิงน้ำปั่น!” น้ำปั่นกับซินน์เบิกตากว้าง มองหน้ากันทันที

“พี่คนไหน?” ไอ้ซินน์วางส้อมลงจาน ถามฉันตกใจ

“นาวา”

‘ครืน ครืน ครืน~’ อยู่ ๆ น้ำปั่น ก็ชี้ไปที่มือถือซินน์ที่สั่นบนโต๊ะ จนพวกเราทุกคนหันไปมองพร้อมกัน แล้วเห็นชื่อปลายฟ้าโทรมา

และไอ้ซินน์ก็กดรับทันที ก่อนที่จะมองหน้าเราสองคน

เร็ว ๆ กูอยากรู้!

“ฮัลโหล… มึงอยู่ไหน ทำไมไม่รับเลย อ๋อ ๆ มากินข้าวกัน ที่ห้างกูไง… อ้าวทำไมไม่ไหว? เมาค้างเหรอ อืม ๆ งั้นมึงนอนเถอะ แค่นี้ล่ะ”

พอมันกดวางปุ๊บ ฉันกับน้ำปั่นก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ทันที

“ยังไง ๆ ๆ ๆ” น้ำปั่นเร่ง

“อย่างที่ได้ยิน คือมันไม่มา มันบอกไม่ไหว เมาค้างแถมหาวใส่กูด้วย” ฉันยกมือทาบอก นึกหน้าปลายฟ้าที่เห็นบนรถนาวาทันที

ตอนนั้นมันยิ้มปากแทบฉีก! มุ้งมิ้งแบบนั้น คือ… มึงเมาค้าง?

“กับเพื่อนนี่ไม่ไหวทันที กับผู้ชายระริกระรี้” พอนึกได้ ฉันก็บ่นพึมพำ ทำเอาสองคนนั้นหันมามอง

“อะไร? ก็ในรถที่กูเห็นอ่ะ มันยิ้มมีความสุขมาก”

“ป่าว... มึงอย่าพูดดิ ว่ากับผู้ชายระริกระรี้ เพราะผู้ชายกับเพื่อน มันคนละคนกัน... อีกอย่างมันเข้ากูเต็ม ๆ”

เออนะ ไอ้ซินน์มันทำมาตลอด เรื่องเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนเนี่ย

กูว่าละ... มันต้องโดนใครสักคนในนี้

“กูเข้าใจมันนะ แล้วกูก็โอเคด้วย ถ้าได้มันเป็นพี่สะใภ้อีกคน แต่กูนี่สงสัยหนักมาก มันจะปิดทำไม!”

เออ!

“กูบอกแล้ว ต้องไปหาที่คอนโด” และทุกคนก็เงียบ ฉันด้วย...

ใจอยากทำเหมือนที่ไอ้ซินน์บอกนะ แต่อีกใจก็คิดว่าปลายฟ้าคงมีเหตุผลของมัน มันถึงเลือกไม่บอกพวกเรา

“กูว่า... เรารอมันบอกเอง ดีกว่าไหม” ฉันรีบเสนอไป

“ปลายฟ้าไม่บอกหรอก... เชื่อกู มันไม่เคยบอกใครเรื่องส่วนตัว แม้กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างพวกเรา ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว พวกมึงก็รู้...” อยู่ ๆ น้ำปั่นก็เสียงสั่น มองมาที่เราสองคน

ทำฉันนึกถึงวันนั้นทันที วันที่เราเจอปลายฟ้าครั้งแรก