พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 122

เมื่อเห็นท่าทีที่นิ่งเฉยของฉินหมิง ชายใส่ต่างหูทั้งสี่คนก็หมดหวังทันที พวกเขามองไปที่หลินหว่านชิงที่อยู่ด้านหลัง ทันใดนั้นพวกเขาหมอบและคลานไปข้างหน้าหลินหว่านชิง

ฉินหมิงตกใจ เขาเป็นกังวลว่าฝ่ายตรงข้ามจะทำร้ายหลินหว่านชิง เขารีบปกป้องหลินหว่านชิงที่อยู่ข้างหลัง เขามองชายสี่คนที่ใส่ต่างหูเย็นชายิ่งขึ้น!

“คุณผู้หญิงครับไว้ชีวิตด้วยเถอะ เมื่อกี้พวกผมทำไม่ดีกับคุณไว้ พวกผมขอโทษจริง ๆ …”

“ได้โปรดเมตตาพวกเราด้วยเถอะครับ ปล่อยพวกเราให้มีชีวิตเถอะนะครับ… ”

ชายใส่ต่างหูทั้งสี่คนรีบอ้อนวอนขอชีวิตกับหลินหว่านชิง

หลินหว่านชิงก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แม้ว่าเธอจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนร้ายก็ตาม แต่เธอยังคงรู้สึกเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย

“ฉินหมิงช่างเถอะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ครั้งนี้นายก็ไว้ชีวิตพวกเขาละกันนะ”

หลินหว่านชิงพูดโน้มน้าว

“หว่านชิง เราจะปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ แบบนี้ไม่ได้นะ!“

”คนพวกนี้มันเป็นขยะสังคม ถ้าครั้งนี้เราปล่อยพวกเขาไป ไม่มีการรับประกันว่าพวกเขาจะไม่ทำสิ่งเลวร้ายอีกต่อไปในอนาคต! ”

“พอถึงตอนนั้นมันจะไม่ใช่ว่าพวกเราช่วยพวกเขาทำร้ายคนอื่นเหรอ!”

ฉินหมิงกล่าวหนักแน่น

จริง ๆ แล้วเขาเองก็ไม่ได้อยากจะฆ่าคน แต่เขาไม่อยากเป็นคนปล่อยให้คนพวกนี้ไปทำร้ายคนอื่นอีก

มันทำให้เขาหนักใจ ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรถึงจะดี

แน่นอน เขาเองก็คิดอยากจะส่งพวกสี่คนนี้ให้ตำรวจจัดการ แต่สี่คนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงกับหลินหว่านชิง ถึงส่งพวกนี้ให้ตำรวจไปมากสุดก็ติดคุกไม่สิบวันก็ติดเดือนครึ่ง

ไร้ประโยชน์เปล่า ๆ

หลังจากได้ยินการสนทนาระหว่างหลินหว่านชิงและฉินหมิง ชายทั้งสี่คนก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ายังมีโอกาสรอด “พวกคุณสองคน พวกผมสัญญาว่าจากวันนี้ไปจะเปลี่ยนไปเป็นคนใหม่ ขอให้ครั้งนี้พวกคุณไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะ?”

“ได้ นี่พวกนายพูดแล้วนะ!”

“ถ้าต่อไปฉันเห็นพวกนายทำร้ายใครอีก ฉันจะไม่ไว้ชีวิตพวกนายแน่ ”

หลินหว่านชิงตะคอกอย่างเย็นชา

แม่น้ำและภูเขานั้นเปลี่ยนได้ง่าย แต่นิสัยคนนั้นเปลี่ยนยาก สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าชายสี่คนที่ใส่ต่างหูอาจไม่เปลี่ยนวิถีทางของพวกเขาง่าย ๆ

แต่ว่าที่เมื่อกี้หลินหว่านชิงได้เตือนพวกเขา ถ้าอีกฝ่ายมองข้ามความหวังดี ตระกูลหลินไม่ปล่อยพวกเขาไปอย่างแน่นอน! เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวล

“หว่านชิงเท้าของคุณเป็นไงบ้าง บาดเจ็บหนักไหมครับ? ”

“เอาอย่างนี้ไหมครับให้ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลหาหมอดีกว่าไหม?”

ฉินหมิงหันหน้ามา สีหน้าถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ใช่ว่านายมีทักษะการแพทย์ไม่ใช่หรือไง จะพาฉันไปส่งโรงพยาบาลทำไมกันล่ะ?”

หลินหว่านชิงพูดอย่างสงสัย

เธอจำได้ดีว่าเมื่อวานฉินหมิงยังคุยโอ้อวดต่อหน้าเธออยู่เลยว่าทักษะการแพทย์ของตัวเองนั้นดีมาก

“ใช่สิ ถ้าคุณไม่เตือนผม ผมก็เกือบจะลืมไปแล้ว ”

ฉินหมิงตบหน้าผากของเขา เหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน