พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 150

เฉินถิงถิงยังรู้สึกกังวลใจอยู่บ้าง

อย่างไรเสีย รปภ. ส่วนใหญ่ในบริษัทก็เป็นคนธรรมดาสามัญ ย่อมไม่มีอะไรเทียบได้กับแก๊งอันธพาลชั่วที่อยู่ตรงหน้าพวกเธอ อีกทั้งพลังของทั้งสองฝ่ายก็ใช่ว่าจะอยู่ระดับเดียวกัน

ตอนที่ฉินหมิงถูก รปภ. ธรรมดา ๆ หลายคนรุมทำร้าย เขาก็ตกอยู่ท่ามกลางอันตรายและถึงกับบาดเจ็บอยู่บ้าง ดูเหมือนว่าการประจันหน้ากับหยางซู่ผู้บ้ำระห่ำและคนอื่น ๆ จะไม่มีทางเป็นไปได้เลย!

"ไม่มีอะไรไม่ดีหรอกน่า!"

"อย่าห่วงไปเลย ผมไม่เป็นอะไรไปเพียงเพราะพวกกุ้งพวกปลาเน่า ๆ พวกนี้หรอก!"

ฉินหมิงกล่าวพลางยิ้มทะนงตน

"ไอ้หนู แกว่าใครเป็นพวกกุ้งพวกปลาเน่า ๆ กันวะ?"

"รนหาที่ตายใช่ไหม?"

หยางซู่และคนอื่น ๆ โกรธจัดพลางจ้องมองฉินหมิงด้วยสายตาเคร่งขรึมเย็นชา

"ถ้าฉันบอกว่าพวกแกเป็นพวกกุ้งพวกปลาเน่า ๆ แล้วยังไงล่ะ!"

"ในสายตาของฉัน เศษสวะอย่างพวกแกมันแย่เสียยิ่งกว่าพวกกุ้งพวกปลาเน่า ๆ เสียอีก!"

ฉินหมิงเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยสายตาดูแคลน

"หนอย แกมันรนหาที่ตาย!"

หยางซู่โกรธมากเสียจนยกมือตบหน้าฉินหมิงอย่างแรง

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังชัดเจน จากนั้นฉินหมิงก็ใช้หลังมือตบหน้าหยางซู่กลับไปอย่างแรงบ้าง

หยางซู่หมุนไปครึ่งตลบพลางร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดแล้วถ่มฟันแดงฉานสองซี่ออกมา

"ไอ้พวกไม่สำนึกบุญคุณ!"

"ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!"

"ไม่งั้นแกจะต้อวรับผิดชอบผลที่ตามมา!"

ฉินหมิงเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา กลิ่นอายของเขาชัดเจน

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงหลี่ฉินและคนอื่น ๆ เลย ไม่มีใครคิดว่าฉินหมิงจะสามารถเอาชนะแก๊งอันธพาลชั่วมากมายขนาดนั้นได้ด้วยตนเอง ดังนั้นจึงทำให้พวกเขารู้สึกตื่นตระหนก

โดยเฉพาะหลี่หยวนหยวน เธอรู้ดีว่าฉินหมิงเคยเป็นไอ้ขี้แพ้ ทว่ายามนี้ฉินหมิงยั่วโมโหมันเข้าแล้ว ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรือไงกัน?

"อย่าประเมินความสามารถของตัวเองให้สูงนักเลย!"

ฉินหมิงแค่นเสียงเย็นชาแล้วเดินหน้าแทนที่จะถอยหลัง เขาใช้หมัดเดียวล้มศัตรูที่อยู่ตรงหน้าแล้วถีบศัตรูอีกคนที่อยู่ข้างหลังออกไป

ตอนนี้หยางซู่จู่โจมจากด้านข้างแล้วชกหมัดออกไปจนก่อให้เกิดพลังบ้าระห่ำ

ฉินหมิงเอื้อมมือไปคว้าจับข้อมือของหยางซู่แล้วโยนข้ามหัวไหล่ใส่พื้นแรง ๆ ขณะที่หยางซู่ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

ทันใดนั้นคนที่เหลืออีกห้าหกคนก็โจมตีใส่ฉินหมิงสุดแรงเกิดในระยะประชิดตัว

ฉินหมิงไม่หวาดกลัวราวกับพยัคฆ์ที่ได้เข้าไปในฝูงแกะ เขาใช้หมัดเข่ารับการจู่โจมของฝ่ายตรงข้ามและไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็ไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้เลย

ในเวลาเพียงชั่วพริบตาเดียว หยางซู่กับคนของตัวเองหลายคนก็ล้มลงกับพื้น พวกเขาต่างนอนขดเป็นก้อนกลมอยู่กับพื้นและต่อสู้ไม่ไหวอีกต่อไป!

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ หลี่ฉินและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกตกตะลึงมากเสียจนปากอ้าตาค้าง