พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 518

“ซินเหยา เกิดอะไรขึ้น?”

ทันใดนั้นฉินหมิงก็ตื่นขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับมองหน้าของเธอ

“ฉินหมิง ทะ...ทำไมคุณถึงอยู่บนเตียงของฉัน?”

ใบหน้าที่สวยงามของซูซินเหยาเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย และหัวใจของเธอก็เต้นแรงราวกับกวางน้อยที่กำลังตื่นเต้น

“เอ่อ…”

ฉินหมิงตกตะลึง เขามองไปที่ซูซินเหยา จากนั้นมองดูตัวเองและในที่สุดก็ตอบสนอง

คงไม่ใช่ว่าเมื่อคืนมีบางอย่างที่ไม่เหมาะสมเกิดขึ้นระหว่างเขากับซูซินเหยาใช่ไหม?

หัวใจของฉินหมิงเต้นรัว เขารีบเลิกผ้าห่มแล้วมองเข้าไปข้างใน เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าของเขายังอยู่ครบถ้วนเขาก็โล่งใจ และหัวใจที่เต้นรัวอยู่ของเขาก็สงบลงในที่สุด

หลังจากเห็นท่าทางของฉินหมิง ซูซินเหยาก็เห็นว่าเสื้อผ้าของเธอเรียบร้อย ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอที่จะเดาว่าเธอและฉินหมิงแค่นอนในอ้อมแขนของกันและกันเมื่อคืนนี้และไม่มีอะไรเกินเลยเกิดขึ้น

ไม่เหมือนกับความคิดของฉินหมิง อารมณ์ของเธอซับซ้อนกว่า

ใจหนึ่ง เธอชอบฉินหมิง แต่เธอหวังจริง ๆ ว่าเมื่อคืนจะมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา เพื่อที่

ฉินหมิงจะเปิดใจและยอมรับความรักของเธอ

ในทางกลับกัน เธอรักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองไว้และยังไม่พร้อมที่จะมอบกายให้กับฉินหมิง การไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสองจึงเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเธอเช่นกัน

“ซินเหยา ผมขอโทษ เมื่อคืนผมหลับและเผลอขึ้นไปบนเตียง ผมไม่ได้ตั้งใจ…”

ฉินหมิงรู้สึกเขินอายมากและรีบขอโทษซูซินเหยา

“คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ ฉันไม่โทษคุณหรอก”

ซูซินเหยาพูดอย่างเขินอาย ใบหน้าสวยของเธอเปล่งประกายด้วยแสงสีแดงอันมีเสน่ห์

“งั้นก็ดี”

ฉินหมิงยิ้ม

แต่ก่อนที่เขาจะได้มีความสุข คำพูดถัดไปของซูซินเหยาก็ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแข็งทื่อทันที

“ฉินหมิง ฉันผู้หญิง ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คุณจะรับผิดชอบฉันใช่ไหม?”

“มันไม่สำคัญ ฉันรอได้จนกว่าคุณจะลืมหลินหว่านชิง!”

ซูซินเหยากล่าวอย่างหนักแน่น

“ทำไมคุณต้องมาทนทุกข์ด้วย?”

“ผมเป็นเด็กกำพร้า อีกทั้งยังเคยหย่าร้างแล้ว ผมไม่ดีพอสำหรับคุณเลย คุณจะมาเสียเวลาความเยาว์วัยที่แสนมีค่ากับผมทำไม?”

ฉินหมิงยิ้มอย่างขมขื่น

”ฉันยินดี!”

ซูซินเหยากัดฟัน จู่ ๆ ใบหน้าที่งดงามของเธอก็เลื่อนเข้ามาใกล้หน้าฉินหมิง เธอกดจูบอันแสนหวานลงบนแก้มของฉินหมิง

เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นบนแก้มของเขา ฉินหมิงจึงรีบกระโดดลงจากเตียงราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

“เอ่อ...ซินเหยา มันสายแล้ว ไปอาบน้ำกินข้าวแล้วไปงานประมูลกันดีกว่า”

ฉินหมิงยิ้มอย่างเก้อเขิน พร้อมเดินออกจากห้องของซูซินเหยาราวกับกำลังหนี และกลับไปที่ห้องของเขาเพื่ออาบน้ำ