พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 119

ตอนที่119ยุแหย่สะกดจิตให้หลงเสน่ห์

เป่ยจื่อเฉินมีฐานะเป็นองค์รัชทายาทปกติเขาได้ยินคำพูดประจบสอพลอจนเคยชินแล้วทุกครั้งล้วนภูมิใจมากนึกว่าตนเองแน่มากตอนนี้เฉินซูเสียนได้ประจบเขาเช่นนี้เขาย่อมได้ใจมากด้วยแน่นอน

“ข้าได้ยินว่าเมื่อก่อนนี้เจ้ารักชอบองค์ชายสององค์ชายสองมีปฏิภาณไหวพริบคล่องแคล่วว่องไวจริงๆเป็นสามีที่หายากคนหนึ่งจู่ๆทำไมเจ้าถึงได้เปลี่ยนความคิดแล้วน่ะ?”

ถึงแม้ว่าเป่ยจื่อเฉินโง่เง่าแต่บางอย่างในเมื่อเขาได้รู้อยู่แล้วก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนแต่ก็รู้ว่าต้องถามไถ่คราหนึ่ง

“ไม่ก่อนหน้านี้เสียนเอ๋อก็เพียงชื่นชมในความสามารถและภูมิความรู้ขององค์ชายสองเท่านั้นถ้ากล่าวถึงผู้สมัครเลือกเป็นพระสวามียังต้องเป็นองค์รัชทายาทแน่นอนฝ่าบาทองค์รัชทายาททรงอ่อนโยนแน่วแน่ในความรักหญิงใดไหนเลยไม่รักชอบสามีเช่นนี้น่ะ?แต่ฐานะฝ่าบาทบารมีทรงสูงส่งหม่อมฉันรู้ตนว่ามิอาจปีนสูงขึ้นไปได้ดังนั้นเพียงกล้าระงับความรู้สึกไว้ในใจผู้ที่เสียนเอ๋อชื่นชมจริงๆคือองค์รัชทายาทจริงเพค่ะ”

ในใจเป่ยจื่อเฉินเพิ่งเกิดสงสัยเล็กน้อยตอนนี้ได้ยินเฉินซูเสียนประจบพลันก็เก็บกดข้อสงสัยในใจลงในใจกลับถูกครอบครองด้วยความภาคภูมิใจ

“นับว่าตาเจ้ามีแววถ้าเจ้าอภิเษกสมรสกับข้าต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกแน่ๆวันที่ข้าได้ขึ้นครองราชย์เจ้าก็เป็นพระมเหสีข้าไม่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างอยุติธรรมเด็ดขาด”

เห็นพี่น้องข้างกายตนเองยอดเยี่ยมเช่นนี้ในใจเป่ยจื่อเฉินต้องอิจฉาแน่ๆ

เขาเติบโตขึ้นในพระตำหนักดองกงตั้งแต่เด็กห่างเหินกับองค์ชายอื่นๆไม่ค่อยมีความสัมพันธ์ในครอบครัวมากนักอย่างสิ้นเชิง

เห็นผู้หญิงที่สวยมากล้อมพระอนุชาสองสามพระองค์ของเขาแต่เขากลับอยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกาไม่มีอะไรดีกว่าคนอื่นทั้งหมดในใจเป่ยจื่อเฉินไม่มีความสุขมากแน่ๆ

ตอนนี้การประจบสอพลอของเฉินซูเสียนรอบนี้ทำให้ในใจเขารู้สึกอิ่มเอิบใจมากที่สุดแล้ว

ได้ยินว่าเมื่อก่อนหล่อนค่อนข้างเอาแต่ใจแต่ตอนนี้นี่ยังไม่ใช่เป็นนกน้อยอิงอยู่ข้างกายเขาหรือ?นี่บ่งบอกชัดเจนว่าในใจหล่อนรักชอบเขาจริงแน่นอนดังนั้นจึงได้อ่อนโยนดุจน้ำปานนี้

เสด็จพ่อยังได้ตักเตือนสั่งสอนเขาตั้งหนึ่งความหมายส่วนใหญ่ก็คือเฉินซูเสียนและตำหนักเฉินกั๋วกงเบื้องหลังของหล่อนเป็นสิ่งสำคัญมากต้องให้เขาดูแลคนอื่นดีๆแน่ๆ

ดังนั้นตอนนี้เขามองดูเฉินซูเสียนยิ่งมองยิ่งรักแทบอดทนรอไปถึงหลังอภิเษกสมรสครั้งใหญ่ไม่ไหวก็จะได้อุ่นเครื่องกับหล่อนดีๆแล้ว

ในเวลานี้ใบหน้าที่สวยงามของเฉินซูเสียนกลับปรากฏความคับข้องใจขึ้นมาในดวงตาของหล่อนก็ปรากฏร่องรอยของน้ำตา

“เสียนเอ๋อได้รับความรักขององค์รัชทายาทเป็นโชคดีของเสียนเอ๋อแล้วไหนเลยกล้าที่จะคิดบัลลังก์ของพระมเหสีในอนาคตคนหนึ่งที่เคยได้รับความอัปยศอดสูมาก่อนมีคุณสมบัติอะไรได้เป็นพระมเหสีน่ะ?”

ทันทีที่เป่ยจื่อเฉินได้เห็นสาวงามร้องไห้จู่ๆหัวใจก็ถูกดึงขึ้นมาแล้วปวดใจแทบไม่ไหว

“นี่เจ้าหมายถึงอะไรเหรอ?ในไม่ช้าเจ้าก็จะเป็นพระชายาองค์รัชทายาทข้าแล้วใครกล้าดูถูกเจ้าใยมิใช่ไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาแล้วหรือ?ขอเพียงเจ้าพูดออกมาข้าจะช่วยผดุงความยุติธรรมให้เจ้าแน่นอน”

เฉินซูเสียนรีบส่ายหน้าทำทีคับข้องใจขอร้องให้สำเร็จ

“ฝ่าบาทองค์รัชทายาทยังคงอย่าได้ถามเป็นดี เสียนเอ๋อเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งต่อให้ได้รับความคับข้องใจบ้างเล็กน้อยก็ไม่สำคัญอะไรพวกเขาล้วนเป็นคนใหญ่คนโตที่มีอำนาจในราชสำนักแม้แต่ฮ่องเต้ต้องกลัวเกรงสามส่วนองค์รัชทายาทอย่าได้พบปัญหาอะไรเพราะหม่อมฉันเลยเพคะ”

ต่อมาแม้แต่พระอนุชาของเขาก็ได้กลายเป็นเหยื่อในวันอภิเษกสมรสยิ่งใหญ่จู่ๆก็เกิดเหตุขึ้นเกี้ยวผิดคันอภิเษกสมรสผิดคู่พระอนุชาสามถูกนางเล่นกลอย่างปราศจากความรักในที่สุดนางได้โผเข้าสู่อ้อมอกของอ๋องชิงผินไปแล้ว

ผู้หญิงที่กลับไปกลับมาเอาแน่เอานอนไม่ได้ไร้ยางอายไม่ซื่อสัตย์เช่นนี้คนหนึ่งทำให้เขารังเกียจที่สุดเป่ยจื่อเฉินคิดเช่นนี้ล้วนเป็นมาจากใจที่อิจฉาริษยาจากการที่มิได้รับทั้งสิ้น

“เบื้องหลังนางยังมีตระกูลจางอำนาจตระกูลจางในราชสำนักนับว่ามือเดียวปิดฟ้าจางไท่ซือคนนั้นแม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องเคารพเขาสามส่วนไม่มีใครกล้าที่จะต่อกรพวกเขาพวกเราคนน้อยวาจาไร้ค่าได้แต่จำยอมต้องทนอยู่ใต้อำนาจลามกของพวกเขาช่างเถอะต่อให้พระองค์ทรงเป็นองค์รัชทายาทก็อย่าได้เข้าไปยุ่งเรื่องนี้เลยถ้าไม่แน่นักเกิดทำให้ตระกูลจางไม่พอใจเกรงว่าเจ้าอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้เพคะ”

อะไรเขาเป็นองค์รัชทายาทแท้ๆหรือว่ายังต้องกลัวขุนนางคนหนึ่งกระนั้นหรือนี่ไยมิใช่ไร้สาระไปหน่อยแล้วหรือ?

เสด็จพ่อให้ความสำคัญแก่ตระกูลจางนั่นเป็นพระกรุณาธิคุณต่อพวกเจาแต่พวกเขากลับหยิ่งยโสบ้าคลั่งขนาดนี้ จากการที่ได้รับความโปรดปรานพระชายาองค์รัชทายาทในอนาคตของตนก็ได้ถูกพวกเขาลบหลู่ให้อับอายเหลือขนาดนี่แทบเป็นการรังแกผู้คนมากไปหน่อยแล้ว

เห็นได้ชัดว่าเป่ยจื่อเฉินภายใต้คำยุยงของเฉินซูเสียนได้เกิดความเกลียดชังต่อจางยวี่โหร่วและทั้งตระกูลจางเต็มที่แล้ว

“เสียนเอ๋อเจ้าวางใจเรื่องนี้ข้าต้องทวงคืนความยุติธรรมให้เจ้าแน่นอนวันใดที่ข้าได้ขึ้นครองบัลลังก์สิ่งแรกที่ต้องทำคือต้องฆ่าพวกเขาทุกคนทั้งหมดให้เจ้าได้ระบายความโกรธแน่ๆ”

เป่ยจื่อเฉินไม่มีสมองจริงๆคาดไม่ถึงว่าแม้กระทั่งวาจาดังกล่าวก็ล้วนสามารถกล่าวออกมาได้

แม้ว่าภพที่แล้วเป่ยจื่อห้าวเป็นฮ่องเต้แต่เพื่อกำจัดล้างตระกูลจางให้หมดสิ้นยังต้องใช้เวลาห้าปี วาจานี้ของเขาต่อให้ถูกฮ่องเต้ทรงสดับฟังเข้าก็ยังรู้สึกว่ามากเกินไปแล้ว