ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1285

คำถามของเย่เฉิน ทำให้สีหน้าของป้าหลี่เปลี่ยนไปทันที!

เธอรู้สึกตื่นตกใจขึ้นมากะทันหัน

ไม่เคยนึกฝันเลยว่า เย่เฉินจะถามคำถามนี้กับตัวเอง

ดังนั้นเธอจึงพูดร้อนรนว่า:"เอ่อ…...คือ…...เรื่องนี้ป้าก็ไม่เคยได้ยิน ถ้ามีคนเคยมาหาเธอจริงๆ พวกเราจะไม่ปิดบังแน่นอน มีการเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า?"

เย่เฉินส่ายหัว:"ไม่มีทางที่จะเป็นการเข้าใจผิด จากใจของผม ก็ไม่สามารถยอมรับการอธิบายว่านี่คือการเข้าใจผิด"

ขณะที่เขาพูด เขาก็พูดด้วยสีหน้าจริงใจว่า:"ป้าหลี่ ที่ผมมาหาคุณ ไม่ใช่เพื่อจะตำหนิ ไม่ว่ายังไง ตอนนั้นคุณได้ช่วยชีวิตผม และเลี้ยงดูผมมาสิบปี แม้ว่าข้างในนี้จะมีอะไร คุณผิดบังผมอะไร ผมเย่เฉินจะไม่มีทางเกลียดคุณแน่นอน"

เมื่อป้าหลี่ได้ยินคำนี้ สีหน้าก็รู้สึกละอายอย่างยิ่ง

เย่เฉินพูดต่อ:"ผมแค่อยากรู้ว่า ตอนนั้นที่เขามา ทำไมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าถึงบอกเขาว่า ไม่มีคนอย่างผมอยู่ที่นี่ล่ะ? ถ้าผมจำไม่ผิด สิ่งที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของเราคาดหวังมากที่สุดก็คือ ญาติของเด็กๆสามารถมารับเด็กกลับไปได้ เพื่อนสนิทของพ่อมาหาผม ทำไมถึงไม่ได้ข้อมูลของผมเลยล่ะ? ใครเป็นคนปิดบังข้อมูลของผมกับเขา?"

ป้าหลี่เม้มปาก สายตาลนลานแล้วมองไปรอบๆ

เธอไม่กล้ามองตาเย่เฉิน และยิ่งไม่กล้าตอบคำถามของเย่เฉิน

เย่เฉินเห็นการแสดงออกของเธออยู่ในสายตาหมด

เขารู้สึกว่าวินาทีนี้ ราวกับว่าเขาถูกพลังมหาศาลกระแทกเข้าที่หัวใจ ร่างถอยหลังสองก้าวโดยไม่รู้ตัว และถามด้วยความตกใจว่า:"ป้าหลี่…...คุณ……"

ป้าหลี่ร้องพูดว่า:"คุณชาย ฉันรู้ตัวตนของคุณมาโดยตลอดจริงๆ พูดตรงๆแบบไม่ปิดบัง อันที่จริงฉันเป็นคนใช้ของตระกูลเย่ เป็นเพียงว่าฉันมีฐานะต่ำต้อย ตอนนั้นเลยไร้วาสนาที่จะรับใช้ตระกูลเย่ในเย่นจิง ดังนั้นก่อนคุณแปดขวบ คุณจึงไม่เคยเห็นฉันมาก่อน……"

เย่เฉินบังคับตัวเองให้กลั้นหายใจ และถามว่า:"ป้าหลี่ ตอนนั้น ตระกูลเย่ให้คุณพาผมมาที่นี่ใช่ไหม?"

ป้าหลี่เงยหน้าขึ้น ร้องไห้สะอื้น แล้วพูดว่า:"ค่ะคุณชาย พ่อบ้านถังเป็นคนให้ฉันมา….."

เย่เฉินตกใจ และโพล่งออกมาว่า:"ถังซื่อไห่?!"