ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 129

บทที่ 129 บริษัทเล็ก ๆที่ไร้ศักยภาพ(1)

เซียวชูหรันไม่อยากจับมือกับเหมยผิง แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยื่นมือ เธอรู้สึกว่า ถ้าหากตัวเองปฏิเสธจะดูไม่จริงใจ ก็เลยฝืนใจยืดตัวออกและยื่นมือออกไป

เหมยผิงรู้สึกมีความสุข ขณะที่กำลังจะจับมือเล็ก ๆ ของเซียวชูหรัน

ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่ยื่นออกมาในแนวเฉียง มาจับที่มือของตนเอง

เหมยผิงตะลึงไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ มองไปที่ผู้มาเยือน แล้วตะโกนถามว่า “คุณเป็นใคร กำลังทำบ้าอะไร?”

เซียวชูหรันก็เงยหน้าขึ้น ตะลึงไปเช่นกัน

“เย่เฉิน คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

พูดจบ เธอก็รีบอธิบายกับเหมยผิงว่า “เขาคือสามีฉันเองค่ะ”

เมื่อได้ฟังคำว่า “สามี” สองคำนี้ สีหน้าของเหมยผิงเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

“ผมพึ่งมาถึง” เย่เฉินแกล้งทำเป็นว่าไม่เห็นอะไรสักอย่าง ยิ้มกับเซียวชูหรัน แล้วถามเหมยผิงว่า “คุณชื่อเหมยผิง? เป็นเจ้าของบริษัทเฉียนเฉิง? ”

ใบหน้าของเหมยผิงบูดบึ้ง แล้วกล่าวว่า “คือผมเอง มีอะไรเหรอ? ”

“ก็ไม่มีอะไร คุณดูแล้วก็ไม่มีอะไรจริง ๆ” เย่เฉินพยักหน้าซ้ำ ๆ และจงใจลากเสียงให้ยาวขึ้น

เหมยผิงรู้สึกโกรธในใจ เขาอยากจะดึงมือกลับมา

แต่ฝ่ามือของเย่เฉิน มันกลายเป็นเหมือนแหนบเหล็ก ทำให้เขาไม่สามารถขยับได้

“ฟู่!” เหมยผิงปล่อยเสียงหายใจ ฝ่ามือของเขาเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนว่ากระดูกของเขากำลังจะหัก “ คุณ....คุณรีบปล่อยเร็ว ๆ มือของผมถูกคุณบีบจนใกล้จะหักแล้ว”

เหมยผิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เกรงใจ เป็นเพราะว่าเขาไม่เคยเห็นเย่เฉินอยู่ในสายตาเลย และต้องการให้เขาไปเสียให้พ้น

ลูกเขยที่ไม่เอาถ่านของตระกูลเซียว คนในสังคมส่วนใหญ่จะรู้ เหมยผิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เซียวชูหรันเหมือนดอกไม้ที่ปักอยู่ในกองขี้ควาย แต่งงานกับคนไม่เอาถ่านที่“เกาะผู้หญิงกิน”

เย่เฉินขมวดคิ้ว จ้องมองเหมยผิงอย่างเย็นชา

ไอ้หมอนี่เรียก “ชูหรัน” ทุกคำ เรียกเหมือนเป็นภรรยาของมันเอง!

เหมยผิงดูเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม มองไปที่เย่เฉินด้วยความรังเกียจ และกล่าวว่า “เย่เฉิน ถ้าคุณเป็นผู้ชาย ก็อย่าทำให้งานของชูหรันล่าช้า! คุณช่วยชูหรันได้ไหม? คุณมีเงินที่จะร่วมลงทุนไหม? คุณสามารถที่จะทำให้ชูหรันได้สัญญางานออกแบบก่อสร้างไหม?”

“ถ้าหากทำไม่ได้ ผมแนะนำให้คุณไปหางานทำ ไม่ว่าจะเป็นงานส่งอาหาร งานรปภ. จะได้มีงานทำไม่ว่าง ไม่ต้องมาระแวงสงสัยภรรยา!”

……