ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 152

บทที่ 152 นี่ถึงจะเป็นความสุขใจของจริง(2)

แต่ไม่คิดว่า ภายนอกเธอนับถือพระ แต่ภายในเป็นพวกโลภโมโทสัน

ในตอนนั้น ถ้ามีใครให้เงินเขาหนึ่งล้าน เขาก็ยอมคุกเข่าให้คนนั้นเพื่อเงิน1ล้าน

คนเรา ตอนที่ไม่มีเงิน ก็จะไม่มีทางหักห้ามแรงดึงดูดของเงินได้

คนที่มองว่าเงินเป็นของนอกกายจริงๆ นั้น ล้วนเป็นคนที่มีเงินที่ใช้ไม่หมดแล้วในชีวิตนี้

ก็เหมือนกับตนเองในตอนนี้ สิบยี่สิบล้านเท่านั้นเอง เงินในบัญชีตนเองตั้งหลายหมื่นล้าน ก็ไม่รู้จะใช้อย่างไรแล้ว ตี้เหากรุ๊ปแต่ละปีมีดอกเบี้ยกว่าร้อยล้าน ตนเองก็ไม่รู้จะใช้อะไรแล้ว

ในสถานการณ์เช่นนี้ จะเอาเงินสิบยี่สิบล้านไปทำไมกัน? ตนเองยอมไม่เอาเงินก้อนนั้น เพื่อให้พวกเขาเคารพ เรียกปรมาจารย์ๆ ไม่ขาดปาก เรียกว่าผู้มีพระคุณไม่ขาดปาก

นี่ต่างหากที่เป็นความสุขใจของจริง

เพียงแต่ คำพูดพวกนี้ ตนเองหรือจะสามารถพูดกับซ่งหวั่นถิงได้

ตอนนี้เธอคิดว่าตนเองนั้นเป็นคนที่มองเงินเป็นของนอกกาย แล้วยังเป็นเทวดาที่มีความสามารถเหนือใคร

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ให้เธอคิดเช่นนั้นต่อไปก็แล้วกัน！

ในตอนนั้นเอง ซ่งหวั่นถิงดูเหมือนจะดื่มไปมากแล้ว เริ่มพูดคนเดียวว่า “จริงๆ แล้ว เรื่องอื่นๆ ล้วนอดทนได้หมด แต่เรื่องแต่งงานนี้ ฉันไม่อยากถูกพวกเขาควบคุมจริงๆ ฉันไม่อยากเป็นหมากของพวกเขา ไม่อยากแต่งกับผู้ชายที่ตนเองไม่ได้รัก และไม่อยากเอา

ความสาว ความสุขของตนเองไปสังเวยให้กับตระกูลซ่ง ฉันไม่อยากเดินตามรอยแม่ของฉัน”

ซ่งหวั่นถิงหยักหน้าเบาๆ แล้วก็ปาดน้ำตา พูดว่า “จะว่าไป วันนี้ต้องขอบคุณคุณมากจริงนะคะ คุณเย่ ไม่เพียงช่วยชีวิตปู่ฉันไว้ ยังมาฟังฉันเล่าเรื่องไร้สาระพวกนี้ด้วย ขอบคุณจริงๆ ค่ะ！”

เย่เฉินหัวเราะเบาๆ พูดว่า “ไม่ต้องเกรงใจครับ พวกเราก็นับว่าเป็นเพื่อนกัน เพื่อนกันไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้ มันจะดูห่างเหิน”

“อืม！” ซ่งหวั่นถิงหยักหน้าแรงๆ พูดว่า “นี่ก็ผ่านไปนานแล้ว คุณเย่คะ ให้ฉันไปส่งคุณไหมคะ?”

เย่เฉินโบกปฏิเสธ “คุณไม่ต้องส่งผมหรอกครับ แต่คุณเองก็ไม่น่าจะขับรถไหว ทางที่ดีหาคนมาขับให้ดีกว่า”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า พูดว่า “คุณวางใจเถอะ ผู้จัดการผู้หญิงที่นี่สามารถขับให้ฉันได้ ฉันจะไปส่งคุณกลับก่อนดีกว่า！”

……