ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1558

ตอนนี้ อิโตะ นานาโกะกำลังพักฟื้นอยู่ในเกียวโต และทานากะโคอิจิไปประเทศจีนเพื่อหาซื้อยาให้เธอเมื่อสองสามวันก่อนและไม่มีความคืบหน้าใดๆ เขาจึงกลับไปโตเกียวเพื่อกลับมารายงานกับนางาฮิโกะ อิโตะ แล้วก็อยู่ที่โตเกียวเลย

นอกจากรถซีดานส่วนต่อขยายรถ Lexus ที่นางาฮิโกะ อิโตะใช้แล้ว ยังมีบอดี้การ์ดสิบคน แบ่งออกเป็นรถออฟโรด Lexus สองคัน อยู่ด้านหน้าหนึ่งคันและด้านหลังหนึ่งคันเพื่อปกป้องรถของนางาฮิโกะ อิโตะ รถยนต์ทั้งสามคันได้ก่อเป็นขบวนรถ และขับไปที่บริษัทผลิตยาโคบายา

ในรถ นางาฮิโกะ อิโตะดูตื่นเต้นมาก เขาวิเคราะห์รายงานทางการเงินและการขายในตลาดของบริษัทผลิตยาโคบายาในช่วงสองปีที่ผ่านมา และรู้สึกว่าโอกาสในอนาคตของบริษัทผลิตยาโคบายานั้นกว้างขวางมาก การเข้าลงทุนในตอนนี้ เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด

ดังนั้น ในมุมมองของเขา การลงทุนมูลค่าสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์ในบริษัทผลิตยาโคบายา ก็เปรียบเสมือนการปลูกทองคำก้อนใหญ่อยู่ในดินแดนมหัศจรรย์ และการเก็บเกี่ยวในอนาคตจะมีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งหมื่นห้าพันล้านดอลลาร์!

หนึ่งหมื่นห้าพันล้านดอลลาร์ แปลงเป็นเงินเยนญี่ปุ่น มากกว่า1.5ล้านล้านเยน แปลงเป็น RMB มากกว่าหนึ่งแสนล้าน!

ด้วยความมั่งคั่งมหาศาลเช่นนี้ ไม่มีใครสามารถระงับความตื่นเต้นในใจได้หรอก

นางาฮิโกะ อิโตะอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ด้วยความตื่นเต้น และพูดด้วยอารมณ์ว่า “ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโคบายาชิ จิโร่กันแน่ คนดีๆ เป็นๆ ทั้งคน ทำไมถึงหายตัวไปได้อย่างกะทันหัน?”

ทานากะโคอิจิก็คิดไม่ออกเหมือนกัน และพูดว่า “ก่อนที่คุณหนูจะเข้าร่วมในรอบชิงชนะเลิศ โคบายา ชิจิโร่ยังมาเยี่ยมเธออยู่เลย โดยบอกว่าเขาต้องไปชมการแข่งขันของคุณหนูอย่างแน่นอน และตั้งหน้าตั้งตารอที่จะมอบรางวัลให้คุณหนูหลังรอบชิงชนะเลิศอีกด้วย.......”

“แต่ในวันชิงชนะเลิศโคบายา ชิจิโร่ไม่ได้ไปที่สนามการแข่งขัน เดิมทีเขายังคงเป็นแขกรับเชิญมอบรางวัลของรอบชิงชนะเลิศอีกด้วย แต่เนื่องจากเขาขาดไปโดยไม่มีเหตุผล ผู้จัดงานจึงต้องเชิญบุคคลอื่นมามอบรางวัลแทนอย่างกะทันหัน.......”

“ผมรู้สึกสงสัยกับเรื่องนี้และอธิบายไม่ถูกเล็กน้อยมาโดยตลอด หากพูดตามเหตุผลแล้วความคิดของโคบายา ชิจิโร่ที่มีต่อคุณหนูนั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะพลาดรอบชิงชนะเลิศ”

นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจ “เดิมทีผมยังอยากจะเอาเขามาเป็นลูกเขย แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะหายตัวไปเลย.......”

หลังจากพูดจบ เขาก็พูดด้วยสีหน้าเศร้าเล็กน้อยว่า “ตอนนี้สภาพร่างกายของนานาโกะก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าจะกลับมาฟื้นฟูเมื่อไหร่.......”

นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างจางๆ ว่า “ทานากะ วิชานินจาและองเมียวเป็นศิลปะการต่อสู้ของประเทศญี่ปุ่นที่ยิ่งใหญ่ของเรา โดยเฉพาะวิชานินจา แม้แต่ชาวตะวันตกก็ยังหลงใหลกับสิ่งนี้อย่างไม่รู้จบ ทำไมคุณถึงสงสัยล่ะ? ”

ทานากะโคอิจิพูดอย่างอักอ่วนว่า “ท่านประธาน ก่อนหน้านี้ผมเคยไปที่เมืองอิพะบ้านเกิดของวิชานินจามาหลายครั้งแล้ว และเคยเห็นการแสดงของวิชานินจาอยู่ที่นั่น มักจะรู้สึกว่าวิชานินจาเป็นเหมือนส่วนประกอบของกายกรรมและมายากล ไม่มีความหมายที่แท้จริงใดๆ เลย”

นางาฮิโกะ อิโตะฮัมหัวเราะสองครั้ง และพูดประชดประชันเล็กน้อยว่า “คุณนะคุณ ก็คือกบในกะลาตัวนั้นเอง ผมจะบอกคุณนะว่า วิชานินจาที่แท้จริง มันไม่ได้ต่างจากที่เล่าลือกันมาเหมือนในตำนานเลย แต่ตอนนี้มีนินจาที่แท้จริงอยู่เพียงไม่กี่คนแล้ว ส่วนใหญ่ได้รับการประดิษฐานอย่างพิถีพิถันโดยตระกูลชั้นนำ สำหรับตระกูลใหญ่แล้ว พวกเขาก็เป็นเหมือนอาวุธนิวเคลียร์ ไม่มีตระกูลไหนจะริเริ่มเปิดโปงพวกเขาหรอก!”

พูดจบ เขาก็หัวเราะอย่างเย็นชา และเอ่ยปากพูดว่า “ช่วงเวลาที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ รุ่นหกของทีมยามากุจิ เขาตายอย่างกะทันหันอยู่ในพระราชวังน้ำพุร้อนฮอกไกโดของตัวเองที่ถูกคุ้มกันอย่างเป็นอย่างดี เรื่องนี้คุณรู้ใช่ไหม?”

ทานากะโคอิจิพยักหน้าทันที “ในเรื่องนี้ แทบไม่มีใครรู้เลยในญี่ปุ่นเลย เคยมีรายงานในทีวีว่า เขาเสียชีวิตด้วยอาการเลือดออกในสมอง”

“เลือดออกในสมองงั้นเหรอ?” นางาฮิโกะ อิโตะพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “มันเป็นแค่การใส่ร้ายจากโลกภายนอกเท่านั้น อันที่จริง เขาตายด้วยน้ำมือของปรมาจารย์วิชานินจา!”