หากจะบอกว่าเขาโชคดี อันที่จริงหากเขาตัดขาช้าไปกว่านี้อีกสักไม่กี่ชั่วโมง ขอแค่ขาของเขายังอยู่กับตัว ยาอายุวัฒนะของตนก็จะสามารถรักษาเขาได้
แต่ถ้าถูกตัดออกไปแล้ว ยาอายุวัฒนะก็ไร้ประโยชน์
แม้ว่ายาอายุวัฒนะจะยอดเยี่ยมอย่างมาก แต่มันก็ไม่ได้มีผลทำให้แขนขาที่ขาดด้วนไปของผู้คนงอกขึ้นมาใหม่
นอกจากนี้ นางาฮิโกะ อิโตะเพิ่งได้รับบาดเจ็บในคืนนี้ การตัดขาล่าช้าออกไปอีกไม่กี่ชั่วโมงนั้นไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรมากนัก
ท้ายที่สุดแล้ว เนื้อเยื่อของขาที่เสียหายยังไงก็ต้องใช้เวลากว่าจะเกิดการสลายตัวและติดเชื้อขึ้นมา หากแพทย์ช่วยในการรักษาอาการอักเสบเอาไว้ การยื้อเอาไว้อีกสักไม่กี่ชั่วโมงนั้นยังคงทำได้อยู่
ถ้านางาฮิโกะ อิโตะลังเลสักเล็กน้อย และคิดเกี่ยวกับมันสักหน่อย บางทีก็อาจชะลอเวลาจนกระทั่งตนและนานาโกะมาถึงได้
อย่างไรก็ตาม ที่ไม่คาดคิดก็คือ เขาจะเด็ดเดี่ยวขนาดนี้และตัดขาออกไปทันที
เย่เฉินคาดว่า เป็นเพราะโรงพยาบาลรู้สึกว่า ขาของนางาฮิโกะ อิโตะไม่มีประโยชน์ที่จะรักษาเอาไว้อีก ดังนั้นถึงได้ถึงได้ตัดสินใจผ่าตัดขาออกไป
เรื่องนี้บอกได้แค่ว่าโชคของนางาฮิโกะ อิโตะนั้นไม่ค่อยดีนัก
ในเวลานี้ อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆ เย่เฉิน ด้านหนึ่งน้ำตาไหลนอง ด้านหนึ่งร้องไห้ถามว่า “คุณป้า คุณพ่อเขา...สภาพของเขายังดีอยู่หรือไม่? เขาโกรธเป็นพิเศษหรือว่าหดหู่ใจเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ?"
เอมิ อีโตะดึงมือของอิโตะ นานาโกะ อย่างอ่อนโยน จากนั้นจึงเอ่ยยิ้มน้อยๆ "ครั้งนี้พ่อของเธอมองได้อย่างปรุโปร่งอย่างยิ่ง เขาเป็นคนบอกกับฉันเองว่าการมีชีวิตรอดมาได้ถือเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว แม้ว่าเขาจะกลายเป็นคนพิการในอนาคตก็ไม่เป็นไร"
พูดไป เอมิ อีโตะก็ถอนหายใจอีกครั้ง "อันที่จริง สิ่งที่พ่อของเธอกลัวมากที่สุด ไม่ใช่การบาดเจ็บพิการ หรือการสูญเสียชีวิต แต่เขากลัวว่าเส้นทางแห่งชีวิตในอนาคตนั้นเขาจะไม่สามารถเดินร่วมทางไปกับเธอได้ ครั้งนี้รอดตายมาได้ เธอไม่รู้หรอกว่าเขาดีใจมากแค่ไหน! นี่คือความรักของบิดาที่ดุจดั่งขุนเขา!”
อิโตะ นานาโกะ ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอเข้าไปกอดเอมิ อีโตะทันทีและร้องไห้ดังออกมา
ทันทีที่สิ้นเสียงลง เธอก็รีบโค้งคำนับเก้าสิบองศาให้เขาทันทีเป็นเวลาสามถึงห้าวินาที
เย่เฉินเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจอะไร "คุณเกรงใจเกินไปแล้ว ผมกับนานาโกะเป็นเพื่อนกัน เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่เพื่อนควรทำให้กัน”
ในเวลานี้เอง มีแพทย์คนหนึ่งวิ่งเข้ามาและบอกกับเอมิ อีโตะว่า “ผู้ป่วยตื่นแล้วและอยากเห็นคนในครอบครัว คุณอิโตะ โปรดตามผมมา”
เอมิ อีโตะรีบพูดกับอิโตะ นานาโกะว่า "นานาโกะ พวกเราไปดูพ่อของเธอพร้อมกันเถอะ"
อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างแรงและถามเย่เฉินทันที "เย่เฉินซัง คุณจะไปด้วยไหมคะ?"
เย่เฉินยิ้มน้อยๆ ในใจคิดว่าในเมื่อนางาฮิโกะ อิโตะถูกตัดขาออกไปแล้ว แบบนั้นตนเองก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงเอ่ยขึ้น "นานาโกะ ฉันไม่ไปดีกว่า หลีกเลี่ยงไม่ให้คุณอิโตะโมโหขึ้นมาพอเห็นฉันเข้า จะได้ไม่กระทบต่อการฟื้นตัวของเขา"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...
รอตอนต่อไปอยู๋นะครับกำลังสนุกเลย...
รออัพเดตตอนใหม่อยู่นะครับ กำลังสนุกเลย...
ไม่มีอัพเดตแล้วหรือครับ กำลังสนุกเลย...
99% เว็บนี้แปลใกล้เคียงคำพูดของคนไทยที่สุด เสียดายเขาไม่แปลต่อให้ เว็บอื่นเขาไปไกลแล้วแต่แปลเข้าใจยากหน่อย ต้องใช้การเดาเข้าช่วยถึงพอจะเข้าใจ มีเว็บที่เป็นภาษาจีนล้วน ลองใช้โปรแกรมแปลภาษาดู ก็เหมือนเว็บอื่นๆที่ว่า ผลสุดท้ายก็กลับมาอ่านเว็บนี้ต่อ คิดว่าถ้าอ่านจนจบที่เขาแปล ก็คงไปหาอ่านเว็บอื่นต่อ เดาเอา😁...
อัพตอนต่อไปหน่อยครับกำลังสนุกเลย...
il semble que c'est leur fin d'histoire comme ça . merci pour ce temps de lecture,nous aurions préféré un lien d'achat complète du livre hélas . il temps de faire autre chose désormais...