ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1750

แต่อย่างไรก็ตาม ซูรั่วหลีก็อยากจะรู้จริงๆ ว่า เย่เฉินรู้เรื่องที่น่าตื่นเต้นอะไรกันแน่ ดังนั้นเขาจึงบังคับระงับความรังเกียจในหัวใจของตัวเอง และขยับร่างกายเข้าไปด้านข้างของเขา และพูดอย่างเย็นชาว่า “รีบพูดมาเถอะ!”

เย่เฉินก็จงใจเอนตัวเข้าไปทางตัวเธอเล็กน้อย แล้วพ่นลมอุ่นใส่หูของเธอแล้วพูดว่า “เมื่อไม่นานมานี้ น้องชายเมียของอู๋ตงไห่คนนั้น ซึ่งก็คือเจ้าสำนักของสำนักขอทานแห่งซูหางเซวหนานซาน ถูกคนอื่นนฆ่าตาย และคนที่ถูกฆ่าตายพร้อมกับเขา ยังมีภรรยาของเขา และผู้อาวุโสของสำนักขอทานอีกมากมาย!”

ซูรั่วหลีดึงร่างกายของเธอออกจากด้านข้างของเย่เฉินทันที โดยรักษาระยะห่างจากเย่เฉิน และพูดอย่างเย็นชาว่า “เรื่องนี้เองเหรอ? เรื่องนี้เคยกลายเป็นวิดีโอสั้นยอดนิยมบนอินเทอร์เน็ตในเวลานั้น ฉันขอถามคุณหน่อยว่า ยังมีใครที่ไม่รู้เรื่องนี้บ้างมั้ย?”

เย่เฉินยักไหล่ “ผมคิดว่าคุณไม่รู้”

ซูรั่วหลีจ้องมองเขาอย่างน่ารังเกียจ ในความเห็นของเธอ เมื่อกี้นี้เย่เฉินใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ และอยากจะเข้าใกล้เพื่อแต๊ะอั๋งตัวเอง

แต่โชคดีที่เขาก็ไม่ได้เอาเปรียบอะไรอย่างจริงจังเลย ดังนั้นซูรั่วหลีก็ไม่มีการโจมตีเช่นกัน

อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ ความระมัดระวังของซูรั่วหลีที่มีต่อเย่เฉินก็ยิ่งลดลงไปมากขึ้นเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าซู่รั่วหลีไม่พูดอีกแล้ว เย่เฉินจึงริเริ่มโน้มตัวเข้าไปและถามเธอว่า “เฮ้คนสวย คุณเป็นคนมาจากไหนเหรอ? ผมบอกคุณไปหมดแล้ว คุณก็ต้องบอกผมบ้างดิ?”

ซูรั่วหลีพูดอย่างว่างเปล่าว่า “คุณบอกฉันแล้ว มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องบอกคุณ”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “คนสวย อย่าเย็นชานักสิ! คุณเป็นถึงคนสวยขนาดนี้ คุณควรจะยิ้มให้มากกว่านี้นะ ยิ้มให้มากขึ้นแล้วจะทำให้คุณดูดีขึ้น!”

ซูรั่วหลีลูบขมับของเธอ และพูดอย่างรังเกียจเล็กน้อยว่า “ขอโทษนะ ฉันอยากพักผ่อนสักหน่อย”

หลังจากพูดจบ ก็หลับตาไปเลย

ปัจจุบัน ญี่ปุ่นจำกัดการออกจากประเทศ และดำเนินการสอบสวนนักท่องเที่ยวต่างชาติทั้งหมด ในหมู่พวกเขาจุดที่สำคัญที่สุดก็คือนักท่องเที่ยวจากถิ่นกำเนิดของเย่นจิงของประเทศจีน ดังนั้นซูรั่วหลีจึงระมัดระวัง และอธิบายตัวเองว่าเป็นพลเมืองจงไห่

เย่เฉินพูดด้วยความประหลาดใจในเวลานี้ว่า “โอ้ยคนสวยคุณช่างน่าเบื่อเหลือเกิน ทุกคนก็เป็นชาวจีนเหมือนกัน มันคือโชคชะตาแบบหนึ่งที่ทำให้เราได้พบกันอยู่บนเครื่องบินญี่ปุ่น คุณไม่จำเป็นต้องปิดบังเพื่อนร่วมชาติตอนที่คุยกันเลยใช่ไหม? สำเนียงของคุณฟังดูก็รู้แล้วว่าเป็นคนที่มาจากเย่จิง ผู้คนในเมืองจงไห่ก็ไม่ได้พูดเหมือนคุณ”

ซูรั่วหลีเริ่มจะรำคาญกับคำพูดของเย่เฉินแล้ว

ตอนนี้เธอก็มั่นใจมากยิ่งขึ้นอีกแล้วว่า เย่เฉินคนนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ และก็ไม่มีอันตรายใดๆ เลย เขาก็แค่เลอะเทอะเล็กน้อย และหน้าตาน่าเกลียดเล็กน้อย และพูดมากเกินไปหน่อย ดังนั้นในขณะที่รู้สึกน่ารำคาญอย่างมาก ก็ได้คลายการระวังตัวของเธอต่อเขาไปอย่างสมบูรณ์

ในเวลานี้ เธอหลับตาและพักผ่อน ขี้เกียจที่จะคุยกับเย่เฉิน

เย่เฉินกลับได้สั่งเฉินจื๋อข่ายผ่านวีแชทไปแล้วว่า ให้เขาเตรียมตัวให้เรียบร้อย ตามแผนของตัวเองที่วางไว้........

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน