ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1752

ดังนั้นกัปตันจึงหยิบเครื่องสื่อสารขึ้นมาทันที และประกาศในห้องโดยสารว่า “คุณเฉิน เราได้รับอนุญาตในการเข้าคิวจากหอคอยแล้ว หอคอยให้เราอยู่ด้านหลังเครื่องบินลำที่ไปเมืองจงไห่ที่อยู่ในโรงเก็บเครื่องบินหมายเลขสิบสอง ตอนนี้เครื่องบินที่เข้าคิวรอออกเครื่องที่สนามบินโอซาก้าค่อนข้างเยอะ อาจใช้เวลาประมาณสี่สิบนาทีในการนำเครื่องบินขึ้นไป”

ทันทีที่เย่เฉินได้ยินว่าเครื่องบินที่เขากำลังขึ้นอยู่ด้านหลังเครื่องบินของตระกูลซู ดังนั้นเขาก็พูดกับเฉินจื๋อข่ายทันทีว่า “ไป ไปที่ห้องนักบิน!”

เฉินจื๋อข่ายเดินตามเย่เฉินไปอย่างรวดเร็ว และบีบอัดเข้าไปในห้องนักบินที่ค่อนข้างคับแคบด้วยกัน

ทันทีที่เฉินจื๋อข่ายเข้ามา เขาก็ถามกัปตันว่า “เครื่องบินที่จะไปเมืองจงไห่นั่นอยู่ที่ไหน?”

กัปตันชี้ไปที่เครื่องบินที่เพิ่งถูกดันออกจากโรงเก็บเครื่องบินที่อยู่ข้างๆ และกำลังเลี้ยววนอยู่กับที่ แล้วพูดว่า “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน ก็คือเครื่องบินลำนั้น”

เฉินจื๋อข่ายพยักหน้า และเห็นว่าหลังจากเครื่องบินเลี้ยววนอยู่กับที่แล้ว หันไปทางรันเวย์ ดังนั้นจึงรีบพูดกับกัปตันว่า “รีบตามเขาไปเร็วเข้า!”

กัปตันเพิ่มแรงขับของเครื่องยนต์ทันที และเครื่องบินก็ได้ตามหลังของเครื่องบินของตระกูลซู และขับไปข้างหน้าอย่างไม่เร่งรีบ

เมื่อเห็นเครื่องบินที่มีปีกที่สั่นอยู่ข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของเย่เฉินก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ลึกขึ้น

.......

ในขณะนี้ ในเครื่องบินแอร์บัส A320 ที่ส่งมาจากตระกูลซู ผู้ยอดฝีมือระดับสูงกว่าห้าสิบคนจากตระกูลซูนั่งอยู่อย่างเรียบร้อย

ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง มองดูซูรั่วหลีที่มีใบหน้าที่เข้มขรึมนั่งอยู่ตรงหน้า ก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหนูรั่วหลี การดำเนินงานในครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างมากภายใต้คำสั่งของคุณ และเราได้กำจัดทั้งตระกูลมัตสึโมโตะไปทั้งตระกูล พวกเราเองไม่มีใครเสียชีวิตเลย และเรากำลังจะถอนตัวได้สำเร็จในครั้งนี้ ตราบใดที่เครื่องบินของเราบินขึ้นไป กรมตำรวจนครบาลโตเกียวก็จะไม่มีวันพบเราในชีวิตนี้!”

ทันทีที่คนอื่นๆ ได้ยินคำพูดนี้ พวกเขาก็รีบพูดตามเช่นกัน “ใช่ คุณหนูรั่วหลี คราวนี้คุณมีความเป็นผู้นำที่ดี หลังจากที่กลับไปแล้ว คุณซูก็จะเลื่อนตำแหน่งให้คุณอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นคุณอย่าลืมพวกเรานะ!”

ซูรั่วหลีพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันก็เป็นลูกน้องของตระกูลซูเหมือนกับพวกคุณ ตราบใดที่ทุกคนทำงานได้ดี ผู้นำตระกูลก็จะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังอย่างแน่นอน”

หลังจากนั้น ซูรั่วหลีก็พูดอีกครั้งว่า “หลังจากที่ฉันกลับไปในครั้งนี้ ฉันก็จะรายงานความจริงต่อผู้นำตระกูล และขอผลงานให้ทุกคนอย่างแน่นอน โปรดทุกคนวางใจได้เลย!”

“ดีมาก!” ซูโสว่เต้าพูดด้วยรอยยิ้มว่า “งานในครั้งนี้ คุณทำได้ดีมาก!รอให้กลับมาถึงที่เย่นจิง คุณจะได้รับรางวัลใหญ่อย่างแน่นอน!”

ซูรั่วหลีกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ผู้นำตระกูล มันเป็นพรของรั่วหลี ที่ได้แบ่งปันความทุกข์ของคุณและตระกูลซู........”

ซูโสว่เต้าหัวเราะและพูดว่า “รั่วหลีเอ๊ย ผมซูโสว่เต้าโชคดีมาก ที่มีคุณเป็นแม่ทัพที่เก่งกล้าเช่นนี้!คุณไม่ใช่อยากกลับไปเที่ยวที่บ้านเกิดของคุณมาโดยตลอดเหรอ หลังจากกลับมาในครั้งนี้ ผมก็จะให้คุณมีวันหยุดที่ดี และกลับไปพักผ่อนที่บ้านเกิด คุณสามารถพักผ่อนได้จนถึงเทศกาลโคมไฟแล้วค่อยกลับมา!”

ซูรั่วหลีกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณผู้นำตระกูล! ฉันก็อยากกลับไปเยี่ยมบ้านสักหน่อยมาโดยตลอดจริงๆ คงจะดีถ้าฉันได้พักผ่อน!”

ซูโสว่เต้ากล่าวว่า “งานในครั้งนี้คุณทำได้ดีมากขาดนี้ และคุณจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เมื่อกลับไป!”

เมื่อซูรั่วหลีกำลังจะกล่าวขอบคุณ เฮลิคอปเตอร์จำนวนมากคำรามจากทุกทิศทุกทาง นอกหน้าต่าง ยังจะสามารถเห็นรถลำเลียงพลหุ้มเกราะจำนวนมากส่งเสียงคำรามมาถึง ล้อมรอบเครื่องบินอย่างมิดชิด

บนท้องฟ้า เฮลิคอปเตอร์ใช้โทรโข่งพลังสูงพูดด้วยเสียงดังลั่นว่า “ผู้คนที่อยู่ด้านล่างจงฟัง พวกเราคือกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่น! ตอนนี้พวกคุณได้ถูกล้อมรอบไปหมดแล้ว!”