ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1760

หลังจากเหอรั่วหลีใช้ความคิดอยู่เป็นเวลานาน และเลือกอย่างหลังไป

เพราะเธอรู้ได้เล็กน้อยว่า นี่คือเส้นทางที่แม่ของเธอหวังว่าตัวเองจะเลือก

ดังนั้น เหออิงซิ่วจึงเปลี่ยนชื่อให้เธอเป็นซูรั่วหลี จากนั้นก็ให้คนแนะนำให้กับซูโสว่เต้า

ในตอนแรกซูโสว่เต้าไม่รู้ที่กำเนิดของซูรั่วหลี เพียงแค่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีความแข็งแกร่งเป็นพิเศษ และเป็นคนที่มีความสามารถที่สามารถฝึกฝนได้ และยังมีเงาเหมือนกับเหออิงซิ่วในเวลานั้นมาก

ซูรั่วหลีปฏิบัติตามคำสั่งสอนของแม่อย่างระมัดระวัง และไม่อยากจะให้ซูโสว่เต้ารู้เรื่องพวกนี้ แต่ซูเฉิงเฟิงผู้เฒ่าและเจ้าเล่ห์ เห็นเบาะแสบางอย่างจากซูรั่วหลี

เขารู้สึกเสมอว่า สายตาของเด็กสาวคนนี้ ที่มองดูซูโสว่เต้ามันผิดปกติเล็กน้อย

ความผิดปกติแบบนี้ ทำให้เขาระแวดระวังมากขึ้น

เขากลัวว่าซูรั่วหลีจะเป็นสายลับที่ฝ่ายตรงข้ามส่งมา ดังนั้น เขาจึงขอให้คนไปตรวจสอบตัวตนของซูรั่วหลีอย่างละเอียด

เมื่อขึ้นไปตามแหล่งที่มาทีละขั้น ในที่สุดเขาก็ตรวจสอบไปถึงบนตัวของเหออิงซิ่ว

หลังจากรู้ว่าซูรั่วหลีอาจเป็นลูกสาวของซูโสว่เต้า คุณท่านก็สั่งให้คนไปเก็บเส้นผมของทั้งสอง และนำไปเปรียบเทียบ DNA ของพวกเขาอย่างเงียบๆ

หลังจากได้รับผลลัพธ์ที่แน่นอน เขาก็ได้บอกเรื่องทั้งหมดนี้ให้กับซูโสว่เต้า

ปฏิกิริยาแรกของซูโสว่เต้าคือตกตะลึง และปฏิกิริยาที่สองของเขาคืออ่อนไหวที่หัวใจ

เขารู้สึกอ่อนไหวไปกับความรักที่เหออิงซิ่วที่มีต่อตัวเองอย่างลึกซึ้ง

หลังจากคืนนั้นในปีนั้น เธอไม่เพียงแต่ให้กำเนิดลูกสาวของตัวเองเท่านั้น แต่ยังฝึกฝนเธอให้มีความสามารถ และก็ส่งเธอกลับมาหาตัวเองอย่างเงียบๆ เพื่อมาปกป้องความปลอดภัยของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม เขาก็รู้สึกกังวลเกี่ยวกับตัวตนของซูรั่วหลีเช่นกัน

ไม่ว่ายังไง ซูรั่วหลีก็เป็นลูกสาวนอกสมรสของการแต่งงานที่ตกรางของเขา

ดังนั้น ในเวลานี้เขาจะไม่เจ็บปวดได้อย่างไร!

ซูเฉิงเฟิงก็สามารถเข้าใจอารมณ์ของเขาได้ในเวลานี้ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง และหลังจากนั้นไม่นานก็ถอนหายใจ และกล่าวว่า “สถานการณ์ปัจจุบันไม่เอื้ออำนวยต่อตระกูลซูอย่างมาก เราสูญเสียผู้คนไปมากมายในคราวเดียว เรื่องนี้จะลามไปทั่วประเทศก่อนรุ่งสาง ตอนนี้เราก็เป็นเหมือนเสือโคร่งที่ฟันหัก ผมกังวลว่าตระกูลเย่จะเป็นคนแรกที่ควบคุมไม่ได้ ดังนั้นในเรื่องนี้คุณจึงไม่สามารถฟุ้งซ่านจนเกินไป ดีที่สุดรีบกลับจีนทันที และพวกเรามาหารือร่วมกันว่า เราควรจะทำอย่างไรต่อไปกันแน่!”

ซูโสว่เต้าสำลักและพูดว่า “ท่านพ่อครับ ผมมีเรื่องหนึ่งที่จะขอ และหวังว่าคุณจะเห็นด้วย!”

ซูเฉิงเฟิงฮัมเพลง “ลองบอกมาสิ ผมจะลองฟังดู!”

ซูโสว่เต้าตาแดงและกล่าวว่า “ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราจะต้องช่วยรั่วหลีออกมาให้ได้!”

ซูเฉิงเฟิงพูดด้วยอารมณ์ว่า “โสว่เต้า ในเรื่องนี้ รั่วหลีลงมืออย่างโหดเหี้ยมเกินไปจริงๆ! เทียบเท่ากับการตบรัฐบาลญี่ปุ่นต่อหน้าคนทั้งโลก พวกเขาจะจัดการกับเรื่องแบบนี้อย่างเข้มงวดแน่นอน คุณอยากจะช่วยรั่วหลีออกให้ได้ ค่าใช้จ่ายนี้อาจสูงจนคุณคิดไม่ถึง!”

ซูโสว่เต้าพูดอย่างจริงจังว่า “สิ่งที่รั่วหลีทำคือตามคำสั่งของผม ดังนั้นในเรื่องนี้ผมจึงเป็นฝ่ายผิดเอง!”

หลังจากพูดแล้ว เขาก็พูดอีกครั้งว่า “รัฐบาลญี่ปุ่นแค่ต้องการจับตัวฆาตกรและนำมันมาสู่กระบวนการยุติธรรม และให้การชี้แจงกับประชาชน พวกเขาจับกุมคนของพวกเรามากกว่าห้าสิบคน และปล่อยหนึ่งในนั้นออกมาในห้าสิบกว่าคน แก่นแท้ของจุดประสงค์ไม่ได้รับผลกระทบใดๆ และขายใบหน้าให้พวกเราสักหน่อยคงจะได้ใช่ไหม? ”