ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1884

ซูจือเฟยพยักหน้าเบาๆ แต่ก็ยังคงรู้สึกไม่มั่นใจ พูดเสียงต่ำว่า “ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินมาว่า กู้ชิวอี๋ได้มีสัญญาแต่งงานกับคนรุ่นหลังของตระกูลเย่คนหนึ่งนานแล้ว ถ้าหากฉันสารภาพรักกับหล่อน หล่อนจะตกลงเหรอ”

ซูจือหยูปลอบอย่างจนใจว่า “โธ่เอ๊ยพี่ ทำไมพี่ถึงเหมือนพวกผู้หญิงที่ชอบถามโน่ นถามนี่จัง”

“เรื่องนี้พี่ไม่ต้องคิดอะไรมาก ในเมื่อตัดสินใจแล้วก็ทำต่อไป ”

“อีกอย่าง แม้เธอจะมีสัญญาแต่งงานแล้วยังไง คนที่มีสัญญาแต่งงานกับเธอ ก็คือลูกชายของเย่ฉางอิงของตระกูลเย่ หลายปีก่อนตอนที่สองสามีภรรยาเย่ฉางอิงประสบภัย เขาก็ได้หายตัวไปแล้ว จะยังคงมีชีวิตอยู่หรือเปล่าก็ยังไม่แน่ใจ แล้วจะกลับมาแต่งงานกับกู้ชิวอี๋ได้ยังไง ”

พูดถึงตรงหนี้ ซูจือหยูก็พูดต่อไปว่า “พี่น่ะนะ พูดดีๆ แสดงออกดีๆก็พอแล้ว พี่เป็นลูกชายและหลานคนโตของตระกูลซู พูดถึงเรื่องสมบัติ ทั้งประเทศมีไม่กี่คนที่เทียบได้ พูดถึงเรื่องหน้าตา พี่เองก็ดูดีไม่ใช่ย่อย อีกอย่างความรู้ก็มาก การศึกษาก็สูง ฉันรู้สึกว่าพี่คู่ควรกับกู้ชิวอี๋ น่าจะมากเกินพอแล้ว”

ซูจือเฟยก็เอ่ยขึ้นอย่างสะท้อนใจว่า “ที่จริงยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าแกรู้เรื่องหรือเปล่า ”

ซูจือหยูถาม “เรื่องอะไร”

ซูจือเฟยพูดว่า “สมัยก่อนพ่อไม่ถูกกับเย่ฉางอิงมาตลอด เพื่อคัดค้านอำนาจที่ไม่อาจต่อต้านได้ของเย่ฉางอิง ตอนนั้นพ่อให้จัดตั้งพันธมิตรต่อต้านตระกูลเย่ขึ้นมา ความแค้นที่มีต่อเย่ฉางอิงนั้นสามารถพูดได้ว่าลึกมาก และเย่ฉางอิงกับพ่อของกู้ชิวอี๋ ยังเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันด้วย เพราะฉะนั้นฉันกังวลว่าพ่อของกู้ชิงอี๋จะมีมุมมองที่ไม่ดีนักกับตระกูลซูของพวกเรา ”

ซูจือหยูขมวดคิ้วขึ้นมา เอ่ยขึ้นว่า “พ่อกับเย่ฉางอิงคนนั้นไม่ถูกกันฉันรู้ เคยได้ยินอาเล็กเล่าให้ฟัง แต่เรื่องที่เย่ฉางอิงเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันกับกู้เย้นจงนั้น ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน ...”

ว่าแล้ว ซูจือหยูก็พูดปลอบใจว่า “แต่ว่าเรื่องมันก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ฉันคิดว่าก็คงไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้นมั้ง อีกอย่าง แม้เขาจะมองไม่ดี ก็คงมองไม่ดีกับพ่อ คงไม่มีความเห็นอย่างอื่นกับพวกเราที่เป็นคนรุ่นหลัง อีกอย่างกู้ชิงอี๋ก็เป็นลูกสาวคนเดียวของเขา ถ้าหากกู้ชิวอี๋ชอบพี่เข้าจริงๆละก็ ฉันเชื่อว่าเขาต้องเคารพการเลือกของลูกสาวตัวเอง พี่คิดว่าไง”

ซูจือเฟยได้ยินเธอพูดอย่างนี้ อารมณ์ตื่นเต้นก็ค่อยๆลดลงไปหลายส่วน พยักหน้าพูดว่า “ที่แกพูดก็มีเหตุผล ฉันจะลองดู”

“ชมแกน่ะสิ”ซูจือเฟยพูดอย่างจริงจัง “เพราะฉันมันแขวนอยู่บนตำแหน่งลูกชายคนโตหลานคนโต เพราะฉะนั้นตั้งแต่เด็กก็ถูกคุณปู่ ถูกคุณพ่อคอยจำกัด และขอร้องให้ทำสิ่งต่างๆ มุมที่แหลมคมในนิสัยของฉันถูกพวกเขาขัดจนเรียบไปแล้ว ไม่มีแม้แต่ความคิดจะต่อต้านด้วยซ้ำไป ไม่เหมือนแก ไม่ว่ากับใครก็สามารถตอบโต้ได้”

ซูจือหยูพูดว่า “เพราะพวกเราสองคนมีสถานการณ์แตกต่างกัน วันหน้าคนที่สืบทอดตระกูลคือพี่ ไม่ใช่ฉัน ฉะนั้นฉันจึงสามารถใช้ชีวิตโดยไม่ต้องคิดถึงอะไรก็ได้ ”

ซูจือเฟยพยักหน้า ถามเธอ “ใช่แล้ว แกกำลังตามหาผู้มีพระคุณไม่ใช่เหรอ เป็นยังไงบ้าง”

ซูจือหยูถอนหายใจ “เพิ่งจะได้รับบันทึกกล้องวงจรปิดจากสนามบินใหญ่ๆทั้งหลายในญี่ปุ่น คอยมองหาไปทีละจุด คิดว่าคงต้องหาไปจนถึงวันเกิดอายุครบสามสิบปีของฉัน ฉันกำลังคิดวิธีการที่มันง่ายกว่านี้อยู่ ”

พูดจบ ซูจือหยูก็รีบพูดขึ้นว่า “ใช่แล้ว วันนี้ฉันต้องวางเรื่องการดูวิดีโอจากกล้องวงจรปิดมาตระกูลกู้เป็นเพื่อนพี่ ถ้ากลับไปพี่ต้องช่วยฉันจัดการสะสางด้วยนะ”