ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1942

เมื่อไม่มีคนออกไปหาเงิน จึงไม่มีข้าวปลาอาหารเอาไว้ทำกับข้าว ดังนั้นทั้งครอบครัวจึงทำได้เพียงฝืนทนหิวเอาไว้

ตั้งแต่ที่เซียวฉางควานกับเซียวไห่หลงจับตัวเย่ฉางหมิ่นมาผิดจนถึงตอนนี้ สี่คนครอบครัวตระกูลเซียวก็ซูบผอมลงถนัดตา แต่ละวันดำเนินไปอย่างน่าเวทนา

ด้านเย่เฉินและครอบครัว ในช่วงกลางวันของวันตรุษจีน ก็เก็บของเตรียมพร้อม ขับรถมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์น้ำพุร้อนที่เฉินจื๋อข่ายจัดหาไว้ให้ ทั้งครอบครัววางแผนว่าจะมาพักผ่อนที่คฤหาสน์น้ำพุร้อนสักสองสามวัน

ช่วงค่ำมาถึง เย่ฉางหมิ่นนั่งอยู่ในห้องเช่าซอมซ่อ มองเกี๊ยวน้ำที่สั่งเดลิเวอรี่มากินอย่างอัดอั้น

ตั้งแต่ที่เย่เฉินกักขังเธอไว้ที่เมืองจินหลิง เย่ฉางหมิ่นก็ประทังชีวิตด้วยอาหารเดลิเวอรี่มาตลอด

และที่น่าโกรธก็คือ เย่เฉินไม่อนุญาตให้เธอเป็นคนสั่งเดอริเวอรี่เอง การสั่งอาหารในแต่ละครั้ง ล้วนแล้วแต่เป็นคนของหงห้าสั่งมาให้ทั้งนั้น อีกอย่างราคาอาหารโดยรวมในแต่ละมื้อก็ราคาไม่เกินสามสิบหยวน

หลายวันมานี้ เย่ฉางหมินถูกบังคับให้ลองกินตั้งหลายอย่าง เป็นอาหารที่ในชีวิตนี้เธอไม่เคยลองกินเลยสักครั้ง

อย่างเช่นไก่พะโล้ ข้าวราดหมูผัดพริกเขียว ข้าวราดไก่หั่นลูกเต๋าผัดซอส บะหมี่เส้นดึง เส้นมันฝรั่งอีสาน และแป้งทอดไส้ลา

อาหารพวกนี้ธรรมดาจนไม่รู้จะธรรมดายังไงแล้ว ในสายตาของคนตระกูลเย่ อาหารพวกนั้นก็คือขยะดีๆนี่เอง ปกติอย่าว่าแต่กินเข้าไปเลย แค่ได้กลิ่นก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว

แต่ว่าในตอนนี้ เย่ฉางหมิ่นที่เคยสูงส่ง กลับทำได้เพียงประทังชีวิตด้วยสิ่งเหล่านี้

แต่อาหารจำพวกผักดอง ตั้งแต่เด็กจนโตเย่ฉางหมิ่นยังไม่เคยกินเลยสักครั้ง

สำหรับคนที่เติบโตมาในตระกูลชั้นสูงอย่างเธอแล้ว อาหารจำพวกผักดอง เป็นสิ่งที่เธอจะไม่ยอมแตะเด็ดขาด อาหารแทบทุกอย่างที่ผ่านการหมักดองมา ในสายตาของเธอมันคือยาพิษทั้งนั้นแหละ

เธอกัดเกี๊ยวไส้หมูผักดองเข้าไปได้ไม่ทันไร ก็ต้องคายออกมาทันที เธอล้วงคออวกอยู่หลายนาน กว่ารสชาติของผักดองจะหมดไป

เย่ฉางหมิ่นเปิดประตูอย่างโมโห เอ่ยถามลูกน้องของหงห้าว่า “แกเอาอะไรมาให้ฉันกิน มันใช่ของที่คนกินกันแน่เหรอ?！”

เมื่อคนนั้นได้ยินแบบนี้ ก็เดือดขึ้นมาในทันที ตอกกลับด้วยสำเนียงบ้านเกิดว่า “นังแก่ปากเหม็น พูดบ้าอะไรของแก? เกี๊ยวนี้แม่ฉันห่อเองกับมือ แม่ฉันอุตส่าห์ทำมาให้ แกยังพูดจาแบบนี้อีกเหรอ? คิดจะกวนโมโหหรือไง?！”