ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1954

การพุ่งชนอย่างรุนแรง ทำให้กระโปรงหน้ารถตู้บุบเข้ามาทันที！

คนขับรถและผู้ช่วยอีกคนที่นั่งเบาะข้างคนขับดับคาที่！

ซั่งหวั่นถิงนั่งอยู่ตรงกลาง เธอคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ ดังนั้นในวินาทีที่ถูกชน เธอก็ถูกเข็มขัดยึดร่างเอาไว้ให้อยู่กับที่

แต่ถึงจะอย่างนั้น ซ่งหวั่นถิงก็ยังถูกเข็มขัดรัดจนกระดูกแทบหัก เพราะแรงพุ่งอัดจากรถบรรทุก!

แต่เฉินย่านที่นั่งอยู่ข้างๆซ่งหวั่นถิงกลับไม่ได้โชคดีขนาดนั้น!

ตอนขึ้นรถเธอเลินเล่อเอง เพราะคิดว่านั่งเบาะหลังไม่จำเป็นต้องคาดเข็มขัดก็ได้ ดังนั้นในวินาทีที่ถูกชน ตัวเธอจึงปลิวไปกระแทกเบาะข้างหน้าเข้าอย่างจัง!

ในตอนนี้เอง เลือดบนหัวของเธอก็ทะลักออกมา จากนั้นก็พลันหมดสติไปในทันที

เนื่องจากโดนรัดจนกระดูกแทบหัก ซ่งหวั่นถิงรู้สึกเจ็บหน้าอกเป็นอย่างมาก แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้หายใจ ด้านหน้ารถของรถตู้ก็ถูกชนจนกลายเป็นเศษเหล็ก จากนั้นก็ถูกรถบรรทุกลากไปด้วย!

ล้อหน้าทั้งสองข้างของรถตู้ถูกชนจนพัง ดังนั้นด้านหน้ารถจึงไถไปกับถนนจนเกิดเป็นประกายไฟ!

ซ่งหวั่นถิงหันหน้ามองไปทางข้างหลังอย่างยากลำบาก ชั่วขณะนั้นร่างกายก็ชาวาบ!

ข้างหลังคือโค้งรูปตัวU！

ดูเหมือนรถคันใหญ่ต้องการดันรถตู้คันตรงหน้าให้ตกจากหน้าผา!

ในเวลานี้ ณ ตอนนี้ สิ่งที่สมองของเธอกำลังนึกถึงไม่ใช่ตัวเอง และก็ไม่ใช่คุณปู่หรือคนอื่นๆในครอบครัว แต่เป็นผู้ชายคนนั้นที่เธอไม่เคยลบออกไปจากใจได้สักที นั่นก็คือเย่เฉิน!

เธอสะอื้นออกมา “ฉันเคยคิดว่า ชีวิตคนเรายังอีกยาวไกล ดังนั้นต่อให้ต้องรออาจารย์เย่เป็นสิบปียี่สิบปีก็ไม่เป็นไร แต่ใครจะไปคิด ว่าชีวิตของฉันกำลังจบลงด้วยการตกหน้าผาและตายในสถานที่ต่างถิ่นแบบนี้....”

คิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาของซ่งหวั่นถิงก็ไหลออกมาเต็มหน้า

เธอกลั้นเจ็บบริเวณหน้าอกเอาไว้ แล้วล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมา กดเข้าแชทของเย่เฉิน จากนั้นก็กดอัดข้อความเสียง

ซ่งหวั่นถิงสะอื้นไห้ใส่โทรศัพท์ พร้อมเอ่ยพูดขึ้นมาว่า “อาจารย์เย่ ฉัน...ฉันรักคุณมากนะ！ถ้ายังมีโอกาส ชาติหน้าหวั่นถิงขอเกิดเป็นคนรักของคุณ....”

พูดจบ รถทั้งคันก็ถูกดันตกจากขอบหน้าผาลงไปในเหวลึกโดยสมบูรณ์....