ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1959

เมื่อซ่งหรงวี่ออกตัวขอไปตามหาที่ญี่ปุ่น คุณท่านซ่งจึงรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

เขาพึมพำขึ้นมาในใจว่า “หรงวี่กับหวั่นถิงไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่หรงวี่เป็นห่วงหวั่นถิงขนาดนี้ มันช่างดีเสียจริง...”

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยพูดว่า “หรงวี่ แกไปเตรียมตั๋วเครื่องบิน ฉันจะไปกับแกด้วย!”

ซ่งหรงวี่เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “คุณปู่ไม่ต้องไปด้วยหรอกครับ คุณปู่แก่แล้ว ที่นั่นมันต่างถิ่นต่างผู้คน คุณปู่อยู่ที่บ้านนี่แหละครับ ผมจะตามหาซ่งหวั่นถิงกลับมาให้ได้！”

คุณท่านซ่งลังเลเล็กน้อย ในใจก็รู้ดีว่าถ้าตัวเองไปด้วย ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร

อีกอย่าง ถ้าตัวเองไปญี่ปุ่นกับซ่งหรงวี่ ซ่งซื่อกรุ๊ปก็จะไม่มีคนคอยคุม

ถึงยังไงก็เป็นบริษัทที่ใหญ่พอสมควร ถึงแม้จะมีวันหยุด ก็ต้องจัดการปัญหาที่มีมาทุกวัน ถ้าหากไม่มีคนคอยคุมอยู่ที่นี่ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นมา ก็คงจะสร้างความเสียหายมหาศาล

ดังนั้น คุณท่านซ่งจึงพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “งั้นก็ได้!ฉันจะรออยู่ที่บ้าน แกรีบพาคนที่มีฝีมือไปด้วย แล้วรีบออกเดินทางเถอะ!”

ซ่งหรงวี่รีบเอ่ยพูดว่า “คุณปู่ไม่ต้องห่วง ผมจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้!”

ต่อมา ซ่งหรงวี่ก็โทรไปหาผู้ช่วยให้มารวมตัวกัน พร้อมทั้งบอดี้การ์ดอีกสิบกว่าคน ขณะเดียวกันก็จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินไปด้วย หนึ่งชั่วโมงต่อมาก็ขึ้นเครื่องบินไปที่ญี่ปุ่นทันที

ด้านคุณท่านซ่งก็โทรไปหาเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ ไม่สามารถติดต่อได้ทั้งหวั่นถิงและคนติดตามของเธอ ผมกลัวว่าอาจจะมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเธอ เลยให้หรงวี่เดินทางไปที่โตเกียวแล้ว!”

ซึ่งมันเข้ากับแผนของซ่งหรงวี่พอดี

ณ ขณะนี้ ในใจของเย่เฉินเป็นกังวลอย่างมาก

เมื่อได้ยินว่าซ่งหรงวี่จะไปที่ญี่ปุ่น เขาก็ไม่คิดอะไรมาก และแน่นอนว่าไม่ได้สงสัยอะไรในตัวของซ่งหรงวี่ด้วย

เขาแค่รู้สึกว่า ในเมื่อซ่งหวั่นถิงหายตัวไปที่ญี่ปุ่น ตอนนี้สิ่งที่ตัวเองควรทำที่สุดก็คือติดต่อหาคนที่ญี่ปุ่นให้ช่วยเข้าไปหาเบาะแสในโรงแรมที่ซ่งหวั่นถิงเข้าพัก เพื่อตรวจสอบว่าหลังจากที่ซ่งหวั่นถิงออกไปจากโรงแรม แล้วไปที่ไหนต่อกันแน่

ดังนั้น เขาขึงวางสายจากคุณท่านซ่ง แล้วโทรไปหาอิโตะ นานาโกะ