ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2058

ซูรั่วหลีเองก็รู้ดี ถ้าเป็นแผลปกติเธอจัดการเองได้ไม่มีปัญหา แต่ถ้าลามถึงเส้นชีพจร หากต้องจัดการเองจึงค่อนข้างยุ่งยาก

อีกอย่าง ถ้าแผลลามไปถึงเส้นประสาท ต้องมีอาการเจ็บป่วยตามมาภายหลังอย่างแน่นอน ถ้าเป็นอย่างนั้น ความสามารถในการต่อสู้ก็จะได้รับผลกระทบ

คิดมาถึงตรงนี้ ในใจของซูรั่วหลีก็เกิดความลังเล ไม่รู้ว่าควรให้เย่เฉินช่วยดีหรือไม่

ถึงอย่างไรเย่เฉินก็เป็นถึงยอดฝีมือที่มีความเก่งกาจห่างไกลจากตัวเอง ถ้าให้เขามาทำแผลให้ ต้องน่าเชื่อถือกว่าแน่นอน

เมื่อเย่เฉินเห็นสีหน้าทุรนทุรายของเธอ ก็พูดออกมาอย่างเด็ดขาดว่า “เอาล่ะ หยุดลีลาได้แล้ว ชีวิตสำคัญกว่าทุกอย่าง อีกอย่างฉันเชื่อว่าเธอก็คงไม่อยากให้ขาตัวเองพิการหรอก ไม่อย่างนั้นลองคิดภาพสาวน้อยเดินขาเป๋ก็คงตลกน่าดู”

พูดจบ เขาก็ยื่นมือออกไปทางซูรั่วหลี เอ่ยพูดขึ้นมาได้ “มา ฉันจะพาเธอไปนั่งเก้าอี้!”

เมื่อซูรั่วหลีเห็นท่าทางเอาจริงของเย่เฉิน จู่ๆในใจก็เกิดความรู้สึกเขินอาย รีบพูดเสียงเบาว่า “ฉันทำเองได้”

พูดจบ เธอก็ใช้สองมือยันตัวเพื่อลุกขึ้น แต่กลับพบว่า แขนทั้งสองข้างของตัวเองไม่มีแรงเลยสักนิด

เมื่อเย่เฉินเห็นเธอทำอะไรสิ้นคิด ก็พูดออกมานิ่งๆว่า “อย่าพยายามเลย เส้นลมปราณของเธอถูกฉันปิดเอาไว้หมดแล้ว ร่างกายออกแรงไม่ได้หรอก”

ในใจของซูรั่วหลีเริ่มตระหนกขึ้นมา เธอทำได้เพียงยื่นมือออกไปตรงหน้าของเย่เฉินแต่โดยดี เอ่ยพูดเสียงเบาว่า “งั้นรบกวนนายด้วยแล้วกัน....”

เย่เฉินยื่นมือออกไปจับมือเย็นๆของเธอเอาไว้ จากนั้นก็พยุงเธอขึ้นมา

ซูรั่วหลีเพิ่งเคยถูกผู้ชายจับมือไว้แบบนี้ครั้งแรก ชั่วขณะหัวใจจึงเต้นแรงอย่างประหม่า

น่าจะมาจากการที่ซูรั่วหลีฝึกต่อสู้มาตั้งแต่เด็กๆ

ขาของเธอไม่เพียงแค่เรียวยาว แต่ยังเหยียดตรงอีกด้วย ซ้ำยังแอบมีกล้ามนิดๆ เทียบกับพวกนางแบบแล้ว ก็ไม่ได้ถือว่าด้อยไปกว่าเท่าไหร่ เหมือนจะดีกว่าเสียด้วยซ้ำ ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในคนที่มีขาที่สวยสมบูรณ์แบบเลยก็ว่าได้

เมื่อซูรั่วหลีเห็นเย่เฉินจ้องมองขาของตัวเองนิ่งๆ นอกจากจะรู้สึกอายแล้ว ก็ยังรู้สึกหงุดหงิด เธอรู้สึกว่า ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะเก่งกาจมากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกผู้ชายแพรวพราวพวกนั้น

ดังนั้น เธอจึงเอ่ยถามขึ้นมาอย่างมีน้ำโหเล็กน้อยว่า “นายมองอะไร?”

เย่เฉินเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มนิ่งๆแล้วพูดอย่างหน้าตายว่า “มองขาเธอไง ขาเธอสวยดี”