ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2249

สำหรับเย่เฉินแล้ว ยาช่วยหัวใจก็แค่สิ่งที่ธรรมดา ไม่มีค่าอะไร

แต่ สำหรับคนอื่น ไม่กล้าพูดว่าสิ่งนี้สามารถยืนอายุได้ แต่อย่างน้อยในช่วงสำคัญที่สุด มีฤทธิ์ในการรักษาชีวิต

มีมัน อยู่ในช่วงสำคัญเท่ากับมีชีวิตเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง

ซ่งหวั่นถิงเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด

ถ้าไม่ใช่เพราะมียาที่ติดตัวเม็ดหนึ่ง นาทีนั้นที่เธออยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น ก็เหมือนกับคนอื่น วิญญาณแตกสลายที่แดนไกลไปแล้ว ดังนั้น ก้นลึกในใจของทุกคน ล้วนตื่นเต้นถึงขีดสุด

เย่เฉินแบ่งยาเป็นคนๆไป จากนั้นพูดกับทุกคนว่า “ทุกท่านเก็บยาไว้ให้ดีนะครับ เราทานข้าวกันต่อ”

ทุกคนจึงได้เอากล่องไม้ที่ใส่ยาไว้ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง ยืนขึ้นกลับไปที่นั่ง

มื้ออาหารดำเนินต่อ ดื่มด่ำกับความสุข

จนกระทั่งกลางคืนสามทุ่ม งานเลี้ยงสิ้นสุดลง หวังตงเสวี่ยนยังคงไม่ติดต่อหาเย่เฉินอยู่ดี

หลังจากที่เย่เฉินใช้ปราณทิพย์สลายแอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายจนหมด จึงได้ขับรถออกจากคฤหาสน์ของบ้านฉินกาง จากนั้นหยิบมือถือขึ้นมา เตรียมจะโทรหาหวังตงเสวี่ยน ถามเธอว่าเจอปัญหาอะไรหรือเปล่า

และขณะนี้ หวังตงเสวี่ยนกำลังอยู่ในบ้าน รอผลของเจ้าหน้าที่สืบสวนคดีอาชญากรรมฝั่งตำรวจอย่างร้อนรน

ที่บ้านมีเจ้าหน้าที่สืบสวนคดีอาชญากรรมมืออาชีพไปๆมาๆหลายสิบคน ดำเนินการตรวจสอบอย่างรอบด้านทั้งหลัง แต่ตอนนี้ยังไงหาที่มาของสารพิษไม่พบว่าอยู่ไหน

ในขณะเดียวกันนี้เอง จู่ๆมือถือที่อยู่ในกระเป๋าของหวังตงเสวี่ยนก็ดังขึ้น

เธอตกใจกับเสียงเตือนมือถือ รีบหยิบมือถือออกมา พบว่าเป็นสายจากเย่เฉิน จึงเพิ่งจะนึกออก ว่าตัวเองตกลงกับเย่เฉินไว้ ว่าคืนนี้จะไปงานเลี้ยงอาหารค่ำที่เขาจัดขึ้น

“แต่ ค่าของยาอายุวัฒนะ ช่างสูงเสียเหลือเกิน”

“หนึ่งเม็ดนิดๆหน่อยๆก็ขายเป็นสองพันล้านหยวน แล้วฉันจะมีปัญหาซื้อได้ไง?”

“ในเมื่อฉันไม่มีปัญญาซื้อ หรือฉันต้องไปขอคุณชายสักเม็ดมั้ย?”

“แล้วฉันมีดีอะไรที่จะไปเอ่ยปากขอได้ล่ะ?”

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ในใจของเธอห่อเหี่ยว ปากแข็งพูดไปว่า “ขอบคุณความหวังดีของคุณชายนะคะ ฉันจัดการเองได้ค่ะ ไม่ได้ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงของคุณ ขอโทษจริงๆนะคะ...”

เย่เฉินกล่าวว่า “งานเลี้ยงช่างมัน คุณทำธุระที่บ้านก่อน ไว้วันหลังเราค่อยนัดกันงานเลี้ยงหน้าก็ได้”