ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 237

บทที่ 237 คิดไม่ซื่อ（2）

พอคิดถึงจุดนี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็อดตื่นเต้นไม่ได้ แล้วพูดกับเซียวอี้เชียนว่า “ประธานเซียวคะ คุณพ่อของคุณช่างเป็นคนที่ไม่ลืมบุญคุณจริงๆเลย

ค่ะ เรื่องราวตั้งหลายปีแล้ว ก็ยังจดจำได้อย่างแม่นยำ！”

เซียวอี้เชียนพยักหน้า แล้วถอนหายใจพูดว่า “ถึงอย่างไรคือพระคุณที่ช่วยชีวิตไว้ หลายปีมานี้ พ่อของผมไม่เคยลืมเลย”

พูดจบ เซียวอี้เชียนก็เอากล่องเครื่องประดับหรูหราสีแดงออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้นายหญิงใหญ่เซียว พร้อมพูดว่า “พ่อของผมประหยัดเงิน แล้วบอกผมว่า จะต้องเอาของสิ่งนี้มาให้คุณท่านเซียวให้ได้ แต่ว่าคุณท่านเซียวได้เสียชีวิตไปแล้ว เช่นนั้นผมก็ให้กับคุณไว้แล้วกัน！”

นายหญิงใหญ่เซียวนึกว่าเพราะจะตอบแทนบุญคุณ ก็เลยให้พวกของมีค่าอะไร ก็เลยรีบรับมาไว้ พอเปิดดูก็อึ้งไป

มันคือกระสุนปืนที่สนิมกินเป็นคราบหมดแล้ว？！

นี่มันอะไรกันเนี่ย?

นายหญิงใหญ่เซียวก็มองเซียวอี้เชียนอย่างแปลกใจมาก “ประธานเซียว นี่คือ.........”

เซียวอี้เชียนรีบตอบ “นี่คือลูกกระสุนปืน ที่พวกญี่ปุ่นยิ่งใส่ส่วนขาของพ่อผมครับ ตอนนั้นคุณท่านเซียวเอามีดเผาไฟจนแดง แล้วผ่ามันออกมา พ่อผมพกติดตัวตลอด ก่อนเสียชีวิตก็ให้ผมเอามาให้คุณท่านเซียวเพื่อเป็นที่ระลึก”

นายหญิงใหญ่เซียวในใจก็อยากจะด่าออกมา

แม่งเอ้ย อะไรกันวะเนี่ย?

ไอ้แก่บ้านกูไปช่วยพ่อมึงไว้ แต่พ่อมึงกลับเอาลูกกระสุนปืนหลายสิบปีมาให้เป็นที่ระลึกงั้นหรือ?

พวกมึงมันจะงกเกินไปแล้ว? รู้จักไหม มีพระคุณก็ต้องตอบแทนเป็นเท่าตัวอะ?

กูพูดไปแบบนั้น ก็เพราะอยากให้มึงสำนึกในบุญคุณ แล้วก็เอาเงินมาตอบแทน ควรเห็นแก่หน้าผู้หลักผู้ใหญ่บ้างสิ อย่างน้อยเห็นแก่หน้าพ่อมึงที่ตายไปแล้วก็ยังดีกว่าไหม?

สุดท้าย มึงกลับมาบอกว่ากูมีวาสนาดี จะเปลี่ยนร้ายกลายเป็นดีได้งั้นหรือ?

ถ้าไม่ใช่เพราะมึงเป็นผู้ดีใหญ่ กูอยากจะเอาโต๊ะขว้างตอกหน้ามึงไปเสียนี่！

ในตอนนี้ เซียวอี้เชียนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเซียวเวยเวยที่กำลังเหม่อลอยไร้สติ จากนั้นก็ยิ้มพูดกับนายหญิงใหญ่เซียวว่า “นายหญิงใหญ่ คุณยังไม่ได้แนะนำเลยว่า คนอื่นๆ เป็นใครกันบ้าง?”

นายหญิงใหญ่เซียวก็มองออก จ้องมองไป ก็รู้ได้ว่าเซียวอี้เชียนเหมือนจะชื่นชอบเซียวเวยเวย

ในตอนนั้น เธอก็เหมือนจะหาต้นหญ้าที่สามารถชุบชีวิตตระกูลได้แล้ว

......