ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2480

“งั้นดีเลย!” หานเหม่ยฉิงรีบพูด “งั้นนายออกไปก่อน ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เราจะได้ออกไปกัน!”

“โอเค...” เซียวฉางควนหดหู่มาก เขาทำได้เพียงตอบตกลง และหันหลังเดินออกไป ด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว

ห้องนอนนี้ ในสายตาของเขา เป็นสถานที่อบอุ่นที่เขาจากมาเกือบ 30 ปี

แต่ตอนนี้ เขาทำได้เพียงยืนนอกประตู รอหานเหม่ยฉิงเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างใน

สิ่งสำคัญไปกว่านั้น หลังจากหานเหม่ยฉิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอจะลากเขาออกไปวิ่ง...

เซียวฉางควนถอนหายใจอย่างหดหู่ เขายกมือหนึ่งขึ้นมาปิดหน้า ส่วนอีกมือกุมหน้าเอาไว้ และคุกเข่าลงหน้าห้องนอนหานเหม่ยฉิง

ตอนคุกเข่าลง เขายังครุ่นคิด “นี่มันเกิดจากตรงไหนกันแน่ อย่าบอกนะว่าโจ๊กข้าวฟ่าง ได้ผลอย่างมหัศจรรย์จริงๆ!”

ผ่านไปสามนาที ประตูห้องนอนถูกเปิดออก

หานเหม่ยฉิงเดินออกมา ตอนนี้เธออยู่ในชุดวิ่งรัดรูป และรวบผมยาวมัดเป็นหางม้า ดูไม่เหมือนผู้หญิงอายุห้าสิบสักนิด บอกว่าอายุสามสิบยังเชื่อเลย

หานเหม่ยฉิงเห็นเซียวฉางควนคุกเข่าอยู่บนพื้น เธอรีบถามว่า “ฉางควน นายคุกเข่าตรงนี้ทำไม”

เซียวฉางควนรีบลุกขึ้น เขาพูดอย่างกระอักกระอ่วน “ไม่มีอะไร ฉันแค่พักแป๊บนึง...”

พูดจบ เขามองหานเหม่ยฉิงในชุดรัดรูป เรือนร่างอันสมบูรณ์แบบ แทบจะทำให้ลูกตาเขากระเด็นออกมาข้างนอก

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ หานเหม่ยฉิงอายุขนาดนี้แล้ว แต่ยังดูแลร่างกายได้ดีขนาดนี้

เพราะชุดรัดรูปทำให้เห็นสัดส่วนชัดเจน ถ้าร่างกายมีเซลลูไลท์เพียงเล็กน้อย ก็จะเห็นได้อย่างชัดเจน

ส่วนหานเหม่ยฉิง เหมือนเลือดลมสูบฉีด วิ่งแค่นี้อย่าว่าแต่ไม่หอบ สีหน้าของเธอยังเป็นปกติมาก

ไม่นาน เซียวฉางควนไปต่อไม่ไหวแล้ว เขาพูดอย่างเหนื่อยหอบ “เหม่ย...เหม่ยฉิง เอ่อ...ฉันวิ่งไม่ไหวแล้วจริงๆ เรา...เราพักก่อนได้ไหม”

หานเหม่ยฉิงไม่เพียงแต่จะไม่เหนื่อย แต่เธอรู้สึกเหมือนยังไม่ทันได้เริ่มเลย

ดังนั้น เธอจึงรีบพูดว่า “ฉางควน นายเดินช้าๆ ดีไหม ฉันขอวิ่งก่อนสักพัก แล้วค่อยกลับมาหานาย ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้สึกว่าไม่รู้จะเอากำลังในร่างกายไปใช้ที่ไหน ทำได้เพียงใช้สองขา เอาพละกำลังออกมา ฉันเลยหยุดไม่ได้...”

เซียวฉางควนกัดฟัน เขาพูดอย่างดึงดัน “งั้น...งั้นฉันวิ่งกับเธอดีกว่า...”

พูดจบ เขาใช้แรงที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิด วิ่งตามไปอย่างสุดชีวิต...