ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2563

เมื่อได้ยินคำสั่งของเย่เฉิน มีคนรีบควักกุญแจออกมา เตรียมจะเปิดประตูข้างใน

เย่เฉินพูดสั่งว่า “อีกเดี๋ยวพวกนายเฝ้าอยู่ข้างนอก ถ้ามีคนมาพยายามแยกออกมาให้ได้”

พูดพลาง เย่เฉินดูเวลา แล้วพูดว่า “ฉันเดาว่าอีกเดี๋ยวจอมพลของพวกนายจะมา ถ้าเขาจะเข้ามา ให้เขาเข้ามา พวกนายทำตัวเป็นธรรมชาติหน่อย อย่าให้เขาจับพิรุธได้”

“ได้ครับ!” ทั้งห้าคนพูดพร้อมกัน

จากนั้น ประตูถูกเปิดออก

เมื่อเปิดประตูออก กลิ่นดินลอยออกมา เมื่อเดินเข้าไป พบว่าไม่มีอะไรอยู่ในห้อง มีเพียงโคมไฟแขวนอยู่ข้างบนเพียงดวงเดียว อีกทั้งกำลังวัตต์ของหลอดไฟต่ำมาก จนทำให้แสงไฟสลัว

ด้านบนห้องมีร่องรอยของการเสริมความแข็งแรงจากฝีมือมนุษย์ แต่รอบๆ ยังคงเป็นกำแพงดิน ในห้องแบบนี้ ไม่มีโอกาสให้ฆ่าตัวตาย ถึงชนกำแพงก็ไม่มีทางตาย

ตรงมุมกำแพง มีคนแปดคนสวมที่คลุมศีรษะ ถูกมัดมือไพล่หลัง และนั่งบนพื้นเป็นแถวชิดกำแพง

เย่เฉินไม่เห็นใบหน้าของพวกเขา แต่ดูจากเสื้อผ้าและรูปร่างของพวกเขา ดูออกว่าเป็นหญิง 3 คน และชาย 5 คน

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ทั้ง 8 คนต่างตกใจ บางคนถึงกับหดตัว และสั่นไปทั้งตัว

เย่เฉินเข้ามาในห้อง และปิดประตูลง จากนั้นเขาเดินเข้าไปหาทั้ง 8 คน เขาก้มตัวลง ดึงที่คลุมศีรษะสีดำของพวกเขาออก

เมื่อได้ยิน ผู้หญิงคนนั้นชะงักไป

เธอมองเย่เฉิน และใช้ภาษาอังกฤษถามว่า “รู้จักฉันได้ยังไง! นายเป็นคนจีนเหรอ!”

เย่เฉินยกมือดึงผ้าคลุมหน้าออก และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พ่อคุณขอร้องให้ผมพาคุณกลับบ้าน”

เมื่อได้ยิน เฮ่อจือชิวรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า!

เธอมองเย่เฉินด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ และพูดออกมาว่า “นายพูดอะไรนะ! พ่อขอร้องให้นายพาฉันกลับบ้านเหรอ! เขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่ อีกอย่าง ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ได้ นายเป็นหนึ่งในฝ่ายค้านติดอาวุธหรือเปล่า”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน