สำหรับเย่เฉินแล้ว ยาช่วยหัวใจแค่เม็ดเดียวไม่ได้มีค่าอะไรนัก
จองแบบนี้ถ้าอยากผลิตในจำนวนมาก ไม่กล้าพูดว่าสามารถนำเข้าสายการผลิตได้โดยตรง แต่วันหนึ่งผลิตสักแปดสิบหรือหนึ่งร้อยเม็ด กระทั่งสองร้อยเม็ด เป็นเรื่องง่ายมาก
ที่ไม่สามารถผลิตได้มากขนาดนั้น เหตุผลที่ไม่ได้ผลิตในจำนวนมากก็เพื่อให้แน่ใจว่าของสิ่งนี้จำมีค่า ในสายตาของคนภายนอก
ดังนั้นการมอบให้คามมิตอย่างไม่ใส่ใจนั่น สำหรับเขาแล้ว แทบจะเท่ากับเกษตรกรที่มีไร่ผลไม้เป็นหมื่นหมู่ มอบแอปเปิลให้กับผู้อื่น ไม่ใช่เรื่องที่ควรค่าแก่การพูดถึง
แต่ว่า ของสิ่งนี้สำหรับคามมิตแล้ว กลับมีความหมายมาก
ในโลกที่สงบสุขไร้ซึ่งสงคราม คนพิการขาคนหนึ่ง พบเจอกับปัญหามากมาย กระทั่งเขายังถือว่าหารฟื้นฟูสุขภาพร่างกาย เป็นความปรารถนาสูงสุดในชีวิต
ยิ่งไปกว่านั้นคามมิตแม่ทัพผู้พยายามเอาชีวิตรอดในเปลวไฟแห่งสงคราม
วันนี้เย่เฉินรักษาขาของเขาหายข้างหนึ่ง เท่ากับช่วยชีวิตเขาไว้
มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง คามมิตจึงสามารถนำทหารไปต่อสู้ และแม้กระทั่งนำทหาร เพื่อให้ทหารสามารถเชื่อฟังคำสั่งได้
ดังนั้น เขาจึงพูดกับเย่เฉินอย่างซาบซึ้งว่า“น้องชาย!นายเป็นผู้มีบุญคุณของฉัน นอกเหนือจากพ่อแม่ของฉัน!หลังจากนี้ไปขอแค่นายมีอะไรให้พี่ชายอย่างฉันช่วย ฉันก็จะไม่ปฏิเสธแม้จะตายเป็นหมื่นๆครั้ง!”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า“มีคำพูดของพี่ชาย งั้นยาวิเศษของผมก็ไม่ได้ให้เปล่าๆแล้วล่ะ”
คามมิตพูดอย่างจริงจังว่า“นับจากที่ฉันเสียขาไป กองทัพจากคนหนึ่งหมื่นกว่า ลดน้อยเหลือสองพันนาย ความจริงตอนนั้นฉันไม่มีจิตวิญญาณในการต่อสู้อย่างที่เคยเป็นมาก่อน มักคิดว่าขอแค่สามารถมีชีวิตไปได้วันๆก็พอแล้ว ในอนาคตไปเลือกเข้ากองกำลังที่เชื่อถือได้ ถือว่าเป็นสิ่งที่สามารถรับประกัน……”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ คามมิตก็เศร้าสร้อย และทันใดนั้นก็มีการแสดงออกที่ดุร้ายขึ้นเล็กน้อยในดวงตาของเขา
บนท้องฟ้าที่ห่างออกไปหลายสิบกิโลเมตร แสงไฟที่สว่างจ้าสองดวงเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว
คามมิตรู้แล้ว นี่คือเฮลิคอปเตอร์ที่มารับเย่เฉิน ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างเศร้าๆว่า“น้องชาย นายรีบร้อนเกินไปแล้ว ฉันยังไม่ทันได้แสดงมิตรภาพของเจ้าบ้านเลย และยังไม่ได้ต้อนรับนายดีๆด้วยซ้ำ น่าละอายจริงๆ!”
เย่เฉินพูดอย่างยิ้มๆว่า“ไม่เป็นไรหรอกครับ จากนี้ไปยังมีโอกาสอยู่ครับ”
พูดจบ เย่เฉินก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงพูดขึ้นมาว่า“จริงด้วยพี่ชาย ไฟซาลพวกเขา ไม่ได้หักหลังพี่จริงๆหรอกนะครับ ผมแค่ใช้กลอุบายยางอย่าง เพิ่มคำแนะนำทางจิตวิทยาให้พวกเขาไปเล็กน้อย ดังนั้นหลังจากที่พี่กลับไปแล้ว อย่าทำให้พวกเขาลำบากใจเพราะความโกรธเลย อย่าพึ่งให้พวกเขารับตำแหน่งสำคัญในตอนนี้ก็พอแล้วครับ”
คามมิตเข้าใจในทันที จึงพยักหน้าแล้วพูดขึ้นมาว่า“ถึงว่าล่ะพวกเขาแต่ละคนฟังคำสั่งของนายทั้งหมด ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง……”
พูดจบ เขาก็ยืนยันกับเย่เฉินว่า“น้องชายวางใจเถอะ ฉันจะไม่ทำให้พวกเขาลำบากใจหแน่นแน ยังมีคนอเมริกันเจ็ดคนนั้น ฉันจะทำตามที่นายพูด ไว้ชีวิตพวกเขา”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...
รอตอนต่อไปอยู๋นะครับกำลังสนุกเลย...
รออัพเดตตอนใหม่อยู่นะครับ กำลังสนุกเลย...
ไม่มีอัพเดตแล้วหรือครับ กำลังสนุกเลย...
99% เว็บนี้แปลใกล้เคียงคำพูดของคนไทยที่สุด เสียดายเขาไม่แปลต่อให้ เว็บอื่นเขาไปไกลแล้วแต่แปลเข้าใจยากหน่อย ต้องใช้การเดาเข้าช่วยถึงพอจะเข้าใจ มีเว็บที่เป็นภาษาจีนล้วน ลองใช้โปรแกรมแปลภาษาดู ก็เหมือนเว็บอื่นๆที่ว่า ผลสุดท้ายก็กลับมาอ่านเว็บนี้ต่อ คิดว่าถ้าอ่านจนจบที่เขาแปล ก็คงไปหาอ่านเว็บอื่นต่อ เดาเอา😁...
อัพตอนต่อไปหน่อยครับกำลังสนุกเลย...
il semble que c'est leur fin d'histoire comme ça . merci pour ce temps de lecture,nous aurions préféré un lien d'achat complète du livre hélas . il temps de faire autre chose désormais...