ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2619

ซูรั่วหลีตั้งแต่เติบโตมาจนถึงวันนี้ ก็รู้สึกด้อยค่ามาตลอด

ไม่เคยมีพ่ออยู่ด้วยตั้งแต่เล็ก เติบโตมาในตระกูลเหอจนถึง 18 ปี ในที่สุดก็ถูกส่งไปยังพ่อของเธอในฐานะบอดี้การ์ด

หลังจากที่มาถึงตระกูลซู เธอเห็นความรักความห่วงใยที่ซูโสว่เต้าแสดงต่อซูจือหยูทุกวัน อิจฉาตาร้อนทุกครั้งที่เห็น

เธอรู้ ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่แค่พ่อของซูจือหยู แต่ยังเป็นพ่อของตนเช่นกัน

แต่ตัวเองกลับไม่สามารถเผชิญหน้ากับเขาได้ ปากเรียกพ่อ ทำไม่ได้แม้กระทั่งจะไปออดอ้อนต่อหน้าเขา

ตอนที่เขาทำงานไม่มีใครอยู่ ถึงจะสามารถแสดงความรักในฐานะพ่อได้ ทันทีที่มีบุคคลที่สามอยู่รอบตัว เขาจะเปลี่ยนกลับมาเป็นใบหน้าของคุณท่านตระกูลซูทันที

ดังนั้น ซูรั่วหลีอิจฉาซูจือหยูอย่างมาก

เธอคิดว่า ซูจือหยูเป็นคนที่ทุกคนรักและเอ็นดู แถมยังเป็นหงส์ผู้สูงศักดิ์อีกด้วย

และตัวเอง ก็แค่ลูกเป็ดขี้เหร่ในเทพนิยาย

และตัวเองเป็นเพียงแค่ลูกเป็ดขี้เหร่เพียงแค่ท่อนแรกเท่านั้น ไม่มีโอกาสได้เป็นหงส์

ลูกสาวนอกสมรส สำหรับตัวตนชนชั้นสูงก็คือชนชั้นที่ต่ำกว่า 3 ชั้น

แม้แต่ตอนนี้ทุกคนก็รู้ว่าเธอเป็นลูกสาวนอกสมรสของซูโสว่เต้า ก็ใช้สายตาดูถูกมองตน ดังนั้น ตนเองและซูจือหยูต่างกันราวกับฟ้าดิน

ตอนนี้ พี่สาวซูจือหยูไม่เพียงแต่ไม่ได้ดูถูกตน ตรงกันข้าม เธอเริ่มที่ให้เป็นพี่สาวน้องสาวอย่างเหมาะสม สิ่งนี้ทำให้ซูรั่วอบอุ่นและประทับใจ

ครั้นแล้ว เธอจับมือของซูจือหยู ร้องไห้และบอกว่า: “พี่ ต่อไป...ต่อไปนี้ถ้าใครมารังแกคุณ คุณต้องบอกฉันนะ ฉันจะแก้แค้นแทนคุณ! ความสามารถอื่นของฉันไม่มี และก็ไม่เคยเรียนอะไรมาก่อน มีแค่ความสามารถในการต่อสู้และฆ่าคน ถึงตอนนั้นไม่ว่าใครรังแกคุณ ฉันจะสั่งสอนเขาให้แทน!”

ซูรั่วหลี่ดูรายการสืบสวนคดีอาชญากรรมมากมาย มีอาชญากรจำนวนมากที่คุมขังมานานกว่าสิบหรือยี่สิบปี เวลานานขนาดนั้น พวกเขาได้เปลี่ยนไปสู่สิ่งแวดล้อมใหม่ ตัวตนใหม่ บางคนถึงกับเปลี่ยนรูปลักษณ์โดยสิ้นเชิง แต่ตำรวจยังคงพึ่งพา DNA เพื่อนำพวกเขาไปสู่กระบวนการยุติธรรม

ดังนั้น เธอคิดมาเสมอ ว่าตัวเองหนีออกจากญี่ปุ่นชั่วคราว แต่เรื่องนั้นอาจติดตัวไปตลอดชีวิต

ในตอนนี้เย่เฉินพูด: “น้าตู้ คุณซู พวกคุณทั้ง 2 อยู่ในห้องและพักผ่อนสักครู่ ตอนเย็นจะจัดคนให้ไปส่งพวกคุณไป”

ตู้ไห่ชิงรีบกล่าว: “ลำบากคุณแล้วนะเย่เฉิน”

เย่เฉินยิ้มเบาๆ: “ก็เป็นเรื่องที่ควรทำ”

ซูจือหยูรวบรวมความกล้าในตอนนี้และพูดว่า: “ผู้มีพระคุณ!”

เย่เฉินมองเธอ รอเธอพูด