ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2719

ในตอนที่เหอหงเซิ่งอยากจะตระหนักถึงความทะเยอทะยานนี้อย่างยิ่งยวด เขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า พลังการรักษาที่เพิ่มขึ้นในร่างกายของเขาส่วนหนึ่ง ไหลเข้าสู่อวัยวะภายในและร่างกายของเขาตามเส้นเลือดและเส้นประสาทต่างๆ

ในเวลานี้ มันเหมือนกับว่าร่างกายของเขาแห้งไป และฤทธิ์ยาในยาวิเศษนั้นก็คือบ่อน้ำสักบ่อ

เดิมที เขาอยากเอาบ่อน้ำสักบ่อนี้มาพุ่งเปิดเส้นลมปราณไต้ทั้งหมดของเขาเอง เพราะว่าร่างกายแห้งเกินไป ดังนั้นบ่อน้ำส่วนใหญ่จึงไม่สามารถไหลไปยังเส้นลมปราณไต้ได้ แต่ร่างกายดูดซึมได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น เขารู้สึกว่าการทำงานของร่างกายได้รับการฟื้นฟูและพัฒนาอย่างมาก เมื่อร่างกายของเขารู้สึกอ่อนกว่าวัยเพียงไม่กี่ปี แต่ผลของยาก็ถูกร่างกายเป็นตัวถ่วง เกือบจะหมดแรง และไม่มีพลังงานเพิ่มไปเริ่มการโจมตีเส้นลมปราณไต้

เหออิงซิ่วจ้องมองพ่อของเธอต่อไป และพบว่ารูปลักษณ์ของเขาดูดีขึ้นมาก และผิวของเขาดูไม่แก่และเหี่ยวเฉาเหมือนเมื่อก่อน ก็ตกใจ

เธออยากมากรู้ว่าระดับการฝึกฝนของพ่อเธอดีขึ้นมากหรือไม่ แต่เธอไม่กล้าเข้าไปยุ่ง ดังนั้นเธอทำได้เพียงระงับความประหลาดใจ และรอให้พ่อตื่น

หลังจากนั้นไม่นาน เหอหงเซิ่งก็ลืมตาขึ้น และน้ำตาขุ่นๆก็ไหลจากหางตาของเขา

เหออิงซิ่วรีบถามว่า:"พ่อ พ่อร้องไห้ทำไม? รู้สึกอย่างไรบ้าง?"

เหอหงเซิ่งอย่างแน่วแน่:"พ่อ! ตอนนี้ในทั้งตระกูลเหอของเรา มีแค่พ่อคนเดียวที่เปิดเส้นลมปราณทั้งสามได้ ตระกูลเหอของเราสามารถเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลศิลปะการต่อสู้ได้ ส่วนใหญ่ได้รับการสนับสนุนจากพ่อคนเดียว หากร้อยปีต่อมา ตระกูลเหอจะต้องหลุดออกจากตระกูลหลักสี่ตระกูลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้น ยาเหล่านี้ใช้ในตัวพ่อมันเหมาะสมที่สุดแล้ว!"

เหอหงเซิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า:"งั้น เรียกพี่ชายของลูกมา แล้วให้เขาลองใช้ยาวิเศษที่เหลือดู"

"ไม่ได้"เหออิงซิ่วพูดอย่างเด็ดขา:"พ่อ! พี่ชายของหนูมีแนวโน้มเอียงที่จะคืนดีกับตระกูลซูมาตลอด และหนูพูดจากใจว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้พี่ชาย ไม่ได้ใส่ใจในการฝึกฝนเลย กลับเห็นเงิน และการใช้ชีวิตให้สนุกมากเกินไป เขาฝึกศิลปะการต่อสู้ของตระกูลเหอคือยิ่งหนาวยิ่งดี แต่เขาซื้อบ้านในซานย่าตั้งนานแล้ว ในฤดูหนาวทุกปี มักจะหาข้ออ้างที่จะพาภรรยาและลูก ๆ ของเขาไปซานย่าในวันหยุด สำหรับเขา การฝึกฝนนั้น มันไม่ใช่การแสวงหาตลอดชีวิตอีกต่อไป ให้ยาวิเศษกับเขามันจะสิ้นเปลืองมากที่สุดแน่นอน!"