ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 290

บทที่ 290

พูดจบ เธอก็พูดกับเย่เฉินว่า “คุณสามีคะ พวกเราไปเก็บของกัน！”

เย่เฉินก็พยักหน้า แล้พูดว่า “ได้ เดี๋ยวผมไปจัดการเลย”

เซียวชูหรันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วพูดกับหม่าหลันว่า “หนูจะโทรหาพ่อ แล้วบอกว่าจะย้ายไปข้างนอก ต่อจากนี้พ่อกับแม่ก็อยู่

กันไป ไม่ว่าแม่จะทำอะไรผิด หนูก็จะไม่ต่อว่าเลยสักคำ”

หม่าหลันก็กังวล

ในชีวิตเธอนี้ ความหวังเดียวก็คือเซียวชูหรัน

ไม่เช่นนั้น แค่ความสามารถอันเล็กน้อยของเซียวฉางควน ตนเองชีวิตนี้ไม่มีทางรวยได้แน่

แต่ว่า ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเซียวชูหรันจะใจแข็งมาก ถ้าหากว่าเธอโทรหาเซียวฉางควนจริงๆ ละก็ เรื่องนี้ก็จะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว

ดังนั้น เธอก็เลยรีบพุ่งเข้าไป ไปกอดขาของเซียวชูหรันไว้ แล้วพูดร้องไห้ว่า “ชูหรัน อย่าหนีแม่ไปไหนนะชูหรัน แม่ผิดไปแล้ว ได้ไหม? แม่ยอมรับผิดแล้ว！โทษที่แม่เห็นแก่ได้！ แกวางใจเถอะนะ ต่อจากนี้ไปแม่จะเปลี่ยนตัวเอง โอเคไหม?”

เซียวชูหรันก็มองเธอ แล้วพูดแบบสีหน้านิ่งว่า “ถ้าแม่สำนึกผิดจริงละก็ ก็ควรจะไปขอโทษกับเย่เฉิน ไม่เพียงขอโทษต่อคำพูด

ที่แม่พูดไป แล้วยังต้องขอบคุณเย่เฉิน ที่ช่วยพวกเราเอาไว้ด้วย”

หม่าหลันก็ตอบโดยสัญชาตญาณ “ไอ้ไม่เอาไหนนี่น่ะหรือ มันช่วยเราก็สมควรแล้วไม่ใช่หรือไง?”

แต่ว่า ถ้าหม่าหลันทำให้เซียวชูหรันต้องได้รับบาดเจ็บ ให้เธอตายเป็นหมื่นครั้ง ก็ไม่พอที่จะให้ตนเองให้อภัยได้

เรื่องในวันนี้ ถึงแม้จะน่าโมโห และทำให้กลัว แต่ก็ยังดีที่เซียวชูหรันปลอดภัยดี ตนเองก็ไม่อาจจะไปสั่งสอนเธอต่อหน้าเซียวชูหรัน หรือชักสีหน้าใส่เธอ

แต่ว่า ถ้าผ่านเรื่องในวันนี้ไป แล้วแม่ยายหน้าโง่ของตนเองยังพอจะเห็นเป็นตัวอย่างได้บ้าง ก็คงจะดีไม่น้อยเลย

พอคิดถึงจุดนี้ ในใจเย่เฉินก็ครุ่นคิด ว่าจะให้โอกาสแก่หม่าหลันอีกสักครั้ง ถ้าครั้งหน้า เธอยังหาเรื่องวุ่นวายแบบนี้มาอีก ตนเองก็จะให้คนมาฟันขาเธอให้หักเสีย ให้เธอนั่งเก้าอี้คนพิการตลอดชีวิต

ถ้าต้องนั่งรถคนพิการแล้ว ยังหาเรื่องมาให้อีก เช่นนั้นก็ทำให้มันเป็นเจ้าหญิงนิทราไปให้รู้แล้วรู้รอด！

------------