ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2906

ซูจือเฟยไม่ถือว่าเป็นเจ้าถิ่นในจินหลิง

ดังนั้น แม้ว่าเขาจะสามารถใช้ความสัมพันธ์ได้มาก ทว่าความสัมพันธ์เช่นนี้ไม่ได้มีความน่าเชื่อถือเท่าไรนัก โดยพื้นฐานแล้ว ลูกน้องของเขาล้วนต้องตามหาเส้นสายหลายขั้นอย่างอ้อมไปอ้อมมา จึงจะสามารถหาคนท่ีสำคัญเจอ

เวลาปกติ หากเขาต้องการสอบถามข้อมูลของจินหลิง เพียงโทรหาลูกน้อง ลูกน้องก็จะใช้เส้นสาย ตามหาความสัมพันธ์ท้องถิ่นในจินหลิง แม้จะบอกว่ายุ่งยากเล็กน้อย ทว่าไม่ได้ยากมากนัก

ทว่า สิ่งที่เขาไม่ทราบก็คือ รถ BMW ที่เขาต้องการสืบในครั้งนี้นั้น ลงทะเบียนภายใต้ชื่อของเซียวชูหรันภรรยาของเย่เฉิน

ในฐานะตัวแทนในจินหลิงแห่งตระกูลเย่ และในฐานะผู้ช่วยของเย่เฉิน เฉินจื๋อข่ายได้เตรียมช่องทางติดต่อไว้ตั้งนานแล้ว ข้อมูลส่วนตัวที่เกี่ยวข้องกับเย่เฉิน รวมถึงภรรยาของเย่เฉินเซียวชูหรัน พ่อของเซียวชูหรันเซียวฉางควนและหม่าหลันแม่ของเซียวชูหรัน ได้มีการแจ้งเตือนล่วงหน้าอย่างทันการสุดๆ

หากมีคนตรวจสอบข้อมูลพวกเขาทั้งสี่คน ในขณะท่ีเขาป้อนชื่อนามสกุลหรือเลขทะเบียนรถ แล้วกดค้นหา ก็จะมีข้อความส่งแจ้งเตือนมายังเฉินจื๋อข่ายเป็นคนแรก

ขณะเดียวกันนี้ ไม่ว่าเขาจะค้นหาชื่อของครอบครัวเย่เฉินทั้งสี่คนนี้ หรือว่าเลขทะเบียนรถของเขา ที่อยู่ เลขบัตรประชาชน องค์กรภายในระบบก็จะส่งกฎการปกป้องทันที จะมีการรายงานแจ้งเตือนส่งไปยังฝ่ายนั้นว่า “กำลังป้องกันข้อมูลระบบ กรุณาลองใหม่ในอีกสักครู่”

ดังนั้น เมื่อลูกน้องซูจือเฟยเจอคนที่เกี่ยวข้องป้อนเลขทะเบียนรถของเซียวชูหรัน เฉินจื๋อข่ายก็จะได้รับข้อความทันที

และคนคนนั้นเมื่อพบว่าข้อมูลในระบบกำลังป้อนข้อมูลอยู่ ก็จะไม่ได้คิดอะไรมาก เตรียมลองอีกครั้งในอีกสองสามนาทีต่อมา

อีกทั้งในช่วงเวลาที่เขากำลังรอคอยนั้น เฉินจื๋อข่ายก็จะติดต่อผู้รับผิดชอบในแผนกจราจรจินหลิงทันที และให้แผนกภายในตรวจสอบย้อนกลับในระบบ ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็จะเจอเบาะแสของคนที่ค้นหาเลขทะเบียนรถของเซียวชูหรันเจอ

คนผู้นั้นคือพนักงานจัดการระดับกลางของแผนกจราจรจินหลิง เมื่อไม่กี่นาทีเพิ่งได้รับการไหว้วานจากเพื่อนคนหนึ่ง ให้ช่วยค้นหาเลขทะเบียนรถคันหนึ่ง ฝ่ายนั้นบอกเพียงว่าต้องการข้อมูลการลงทะเบียนของรถคันนั้น เขาไม่ได้คิดอะไรมาก จึงเตรียมที่จะค้นหาแล้วรายงานต่อฝ่ายนั้น

ทว่าเขาคิดไม่ถึงเลยว่า เฉินจื๋อข่ายใช้เวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ล็อกเป้าเขาได้แล้ว

ผู้อำนวยการจางเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน: “ถ้าเป็นเวลาปกติ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็กลบเกลื่อนไปได้ แต่ครั้งนี้นายก่อเรื่องใหญ่แล้ว! ฉันก็ช่วยเหลือนายไม่ได้!”

คนผู้นั้นถามอย่างกระวนกระวาย: “ผู้...ผู้อำนวยการจาง...นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ท่านบอกใบ้คร่าวๆ ให้ผมทราบได้ไหม? ตอนนี้ผมกระวนกระวายใจเหมือนอะไรก็ไม่รู้แล้ว...”

ผู้อำนวยการจางขลึงตาใส่เขา พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “เพราะปัญหาของนายคนเดียว ผู้จัดการทั่วไปเฉินเฉินจื๋อข่ายแห่งโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงมาหาฉันถึงที่เลย นายก็รู้จักพื้นหลังของเขาดี สามารถทำให้เขามาหาถึงที่เร็วขนาดนี้ได้ จะต้องไม่ใช่เรื่องเล็กแน่นอน!”

คนผู้นั้นเอ่ย ด้วยความตกตะลึง: “เฉิน...เฉินจื๋อข่าย?! ผู้อำนวยการจาง แล้วตอนนี้ผมจะต้องทำยังไงดีล่ะ ขอร้องคุณช่วยชี้แนวทางให้ผมด้วย!”

ผู้อำนวยการจางเอ่ย: “มีวิธีใช้กำลังชดใช้ความผิด ก็ต้องดูว่านายจะให้ความร่วมมือหรือเปล่าแล้วละ”

คนผู้นั้นรีบเอ่ยขึ้นอย่างรีบร้อน: “ให้ความร่วมมือ ผมให้ความร่วมมือแน่นอน!”