ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 389

บทที่389

เวลาเจ็ดโมงเช้า เซียวชูหรันตื่นขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ

เย่เฉินได้ยินการเคลื่อนไหว เลยรีบแสร้งทำเป็นหลับ โดยนอนนิ่งอยู่บนพื้น

หลังจากที่เซียวชูหรันลุกขึ้น นั่งบิดขี้เกียจบนเตียงแล้ว มองไปที่เย่เฉินที่กำลังนอนหลับอยู่บนพื้น ทันใดนั้นก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อย

นับตั้งแต่ที่เย่เฉินแต่งงานกับตัวเอง และกลายเป็นเขยแต่งเข้า ก็นอนบนพื้น มานานกว่าสามปีแล้ว

ตอนที่เพิ่งแต่งงาน เซียวชูหรันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเย่เฉิน และไม่ชอบเขาเลย

แต่ว่า หลังจากผ่านไปไม่กี่ปี เธอไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่มีเย่เฉินอยู่เคียงข้างเธอ เธอจะรู้สึกปลอดภัยเป็นพิเศษ

บางครั้งถึงกับกลัวว่าเขาจะจากไปอย่างกะทันหัน

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นที่บ้าน และมันทำให้เซียวชูหรันรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆว่า เย่เฉินเป็นคนที่เธอสามารถพึ่งพาได้มากที่สุดในโลกนี้ นอกจากเขาแล้ว ญาติสนิทของตน แต่ละคนพึ่งพาไม่ได้เลยสักคน

ทางฝั่งยาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่เห็นว่าตัวเองเป็นสมาชิกในครอบครัวเลย

สำหรับแม่ของเธอ มันก็ทำให้เธอพูดไม่ออกเช่นกัน ในสายตาของแม่ ตนเป็นเครื่องมือที่ทำให้แม่ไปถึงจุดสุดยอดของชีวิตและนำไปสู่ชีวิตที่ร่ำรวย แม้ว่าเธอจะได้แต่งงานกับเย่เฉินมามากกว่าสามปี แต่หล่อนยังคงหวังว่าตนจะได้หย่ากับเย่เฉิน แล้วแต่งงานกับคนรวย

และพ่อก็ดูสับสนตลอดทั้งวัน เขาไม่ไปก่อเรื่องข้างนอกก็ดีมากแล้ว อย่าว่าแต่เวลาสำคัญจะให้การพึ่งพาได้เลย

ดังนั้น ดูไปดูมา เย่เฉินที่กำลังนอนอยู่บนพื้น จะทำให้ตนสบายใจที่สุด

เซียวชูหรัยพูดอย่างโมโห:"แม่! เย่เฉินเคยช่วยชีวิตแม่นะ!"

หม่าหลันท้าวสะเอว แบมืออีกข้างออก แล้วพูดอย่างจริงจังว่า:"อย่าพูดสิ่งที่ไร้ประโยชน์นั้นกับฉัน แม่เธอฉันอยู่ในวงการมาหลายปี โดยอาศัยคำเพียงสี่คำเท่านั้น ไม่คิดไรมาก!"

หลังจากพูดจบ หม่าหลันก็พูดอย่างจริงจัง:"เธอต้องฉลาดหน่อย เป็นผู้หญิง สิ่งที่มีค่าที่สุดคือร่างกายที่บริสุทธิ์ ร่างกายของเธอ หน้าตาของเธอ อนาคตหย่ากับเย่เฉิน จะหามหาเศรษฐีไม่ได้ยังไง? ถึงเวลาครอบครัวของเราจะประสบความสำเร็จแล้วนี่?"

เซียวชูหรันสะบัดผ้าห่มอย่างโมโห ลุกขึ้นแล้วพูดว่า:"ฉันขี้เกียจจะคุยกับแม่แล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ"

"เฮ้ เธอนี่นะ……"หม่าหลันรีบตามเธอออกไป อยากจะสั่งสอนเธอต่อ

เย่เฉินลืมตาขึ้น หลังจากที่แม่ลูกออกจากบ้านไป และรู้สึกมีไฟในใจเล็กน้อย แม่ยายปีศาจตัวนี้ เป็นคนอกตัญญูที่เลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ สักวันคงต้องให้บทเรียนแก่เธอ