ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 411

บทที่ 411

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เว่ยหย่งเจิ้งรู้สึกสิ้นหวัง!

เขาไม่ชอบภูเขาฉางไบที่ลำบากและหนาวเหน็บ!

สมัยก่อนถ้าไม่เป็นเพราะว่าเริ่มบุกเบิกธุรกิจ จำเป็นต้องไปเก็บยาด้วยตนเอง เขาก็ไม่ยอมไปยังสถานที่ที่หนาวเหน็บแห่งนั้น

เพราะเขาดูถูกสถานที่ที่ลำบากและหนาวเหน็บแห่งนั้น ฉะนั้นเขาจึงดูถูกแม่ของเว่ยเลี่ยงมาก เขาคิดว่าเธอเป็นของเล่นชั่วคราว แค่เล่นสนุกก็พอ

แต่ เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่า เย่เฉินจะลงโทษเขา โดยห้ามเขาลงมาจากภูเขาฉางไบตลอดชีวิต!

นั่นเป็นสถานที่ที่ตนเองรังเกียจมาตลอด!

ให้ตนเองไสหัวไปที่นั่น ห้ามออกจากไปที่นั่นตลอดชีวิต วิธีนี้ก็ไม่แตกต่างจากการฆ่าให้ตาย?

ตอนนี้สุขภาพของเขาไม่แข็งแรง เดิมก็สามารถอยู่ได้ไม่กี่ปี ถ้าหากให้ไปอยู่ที่ภูเขาฉางไบ เกรงว่าจะเสียชีวิตเร็วขึ้นไปอีก?

อีกอย่าง การใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น สำหรับชายชราที่ชอบใช้ชีวิตด้วยความเพลิดเพลินอย่างเขา ก็เหมือนตายทั้งเป็น!

เขามองไปที่เย่เฉินอย่างสิ้นหวัง ร้องไห้และขอร้องว่า “อาจารย์เย่ ชายชราอย่างผมมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่ไม่กี่ปีแล้ว ขอร้องคุณได้โปรดเมตตา ผมยินยอมที่จะมอบบริษัทผลิตยาเว่ยซื่อให้เว่ยเลี่ยง ได้โปรดให้ผมอยู่ในเมืองจินหลิง ใช้บั้นปลายชีวิตอย่างสงบ........”

เดิมเขาดำรงตำแหน่งผู้นำคนที่สองของบริษัทผลิตยาเว่ยซื่อ ด้วยเส้นสายที่กว้างขวางในเมืองจินหลิง และด้วยชื่อเสียงฐานะของครอบครัว ทำให้เขาใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาทุกวัน หลงใหลมัวเมาในเงินทอง

อยู่ดี ๆให้เขาไปขุดโสมที่ภูเขาฉางไบ และไม่อนุญาตให้ออกจากที่นั่นตลอดชีวิต มันเจ็บปวดยิ่งกว่าถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิตเสียอีก!

เนื่องจาก หากรับโทษในเรือนจำ อย่างน้อยคุณก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมสมัยใหม่ได้

แต่ว่า ถ้าหากไปอยู่ที่ภูเขาฉางไบ สถานที่หนาวเหน็บและลำบาก ตนเองจะทนได้อย่างไร?

------------

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน