ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 545

บทที่545

ตอนนี้ อู๋ซินคิดอยากจะตาย

ไม่อาจคาดฝันเลย ว่าสร้อยข้อมือเก่าๆบนข้อมือซ่งหวั่นถิงนั้น จะเป็นของที่ระลึกที่แม่เธอเป็นคนทิ้งให้……

และเขาเอง กลับบอกว่าของที่ระลึกที่แม่ทิ้งให้เธอเป็นขยะ……

เป็นการก่อเรื่องใหญ่ที่ไม่ระวังจริงๆ

ซ่งหวั่นถิงก็ไม่ค่อยชอบตัวเองอยู่แล้ว เดิมทีเขาคิดว่าจะใช้สร้อยข้อมือนี้เพิ่มคะแนนให้ตัวเองมากขึ้น

ไม่นึกเลยว่า กลับทำเรื่องที่ฉลาดให้กลายเป็นโง่ได้ ลดคะแนนสุดๆ…...

ทีนี้คะแนนของตนในใจซ่งหวั่นถิง คงจะลดไปจนติดลบแล้ว……

อู๋ตงไห่ที่อยู่ไม่ไกล เห็นแผ่นหลังที่ยืนบื้อของลูกชาย แอบสงสัยเล็กน้อย

เมื่อกี้ไปให้ของขวัญซ่งหวั่นถิงไม่ใช่เหรอ?

ของขวัญที่มีค่าขนาดนี้ ซ่งหวั่นถิงต้องดีใจมากนี่นา

แต่ว่า ทำไมซ่งหวั่นถิงถึงขับรถออกไปเลยล่ะ?

เขามีคำถามมากมาย เดินตรงเข้าไปเลย ตบบ่าของอู๋ซิน แล้วถามว่า:"คุยกับหวั่นถิงเป็นไงบ้าง?"

พูดอยู่ ก็เห็นในมือของอู๋ซินยังถือสร้อยข้อมือไว้ ถามอย่างสงสัยว่า:"หวั่นถิงไม่รับของขวัญนี้เหรอ?"

อู๋ซินพูดด้วยสีหน้าเศร้า:"พ่อ สร้อยข้อมือเก่าๆที่ซ่งหวี่นถิงใส่อยู่นั้น มันเป็นของที่ระลึกที่แม่ของเธอเป็นคนให้…...ผมไม่รู้ แถมยังบอกว่าสร้อยข้อมือนั้นเป็นขยะ ไม่เหมาะกับเธอ……"

"เชี่ย……"

"ครับ"

…...

ในขณะนี้ ซ่งหวั่นถิงกำลังขับรถไปที่บ้านของเย่เฉิน

งานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่ เธอควรจะช่วยที่บ้าน แต่เธอคิดถึงเย่เฉินจริงๆ ดังนั้นเธอจึงคิดที่จะไปรับเขาด้วยตัวเอง แบบนี้ เธอและเขาจะได้อยู่ด้วยกันระหว่างทางสักพัก

หากเย่เฉินมาถึงตระกูลซ่ง เมื่อมีแขกอยู่รอบๆ ก็จะไม่มีโอกาสคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว

คุณท่านซ่งได้ยินว่าเธอจะมารับเย่เฉิน ก็ตกลงตามธรรมชาติโดยไม่ลังเล แม้ว่าเย่เฉินจะแต่งงานแล้ว แต่คุณท่านซ่งยังคงมองว่าเย่เฉินเป็นลูกเขยในอนาคตของตระกูลซ่ง

ระหว่างทาง ซ่งหวั่นถิงหยิบมือถือออกมา พร้อมโทรหาเย่เฉิน

เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ คนในครอบครัวจึงตื่นสาย ดังนั้นเย่เฉินจึงเตรียมอาหารเช้าก่อนสิบโมง และวางไว้บนโต๊ะ