ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5811

กว่าทั้งสองคนจะยืนนิ่ง ตำแหน่งใจกลางของสายฟ้ากับเมฆดำ ได้แขวนอยู่ด้านบนของผืนดินเหลืองที่ว่างเปล่าอันนั้นแล้ว

ในเวลานี้ สายฟ้าสายหนึ่งหนาขนาดปากถ้วยพุ่งลงมาจากใจกลางของเมฆดำเอง ฟาดตรงลงบนผืนดินเหลือง

ทันใดนั้น ท้องฟ้าก็สว่างขึ้นมาดั่งกลางวันในทันใด เสียงฟ้าร้องคำรามอันนั้น ดังมากราวกับว่าจุดชนวนระเบิดอยู่ข้างใบหู สะเทือนจนหูดับ

ทว่าตามลงมากับสายฟ้าอันนั้น เมฆดำอันนั้นที่บีบอัดเป็นเวลานาน ทันใดนั้นฝนขนาดใหญ่ก็เทลงมา สายฝนที่ตกลงมาจากบนฟ้าเชื่อมต่อกันเป็นเส้นแล้ว

เย่เฉินกับหลินหว่านเอ๋อร์ไม่มีที่จะหลบ ทันใดก็ถูกฝนรดจากบนถึงล่างต่างเปียกปอนไปหมดแล้ว

หลินหว่านเอ๋อร์ไม่ได้สนใจร่างกายที่เปียกปอน ก้าวเท้าวิ่งตรงไปยังดินเหลืองผืนนั้นสถานที่บำเพ็ญเพียรล้มเหลวของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์

เย่เฉินถูกการกระทำอันนี้ของเธอดึงเอาไว้ไม่ทัน ตะโกนเสียงดัง:“อันตราย อย่าเข้าไป!”

พูดไป พร้อมทั้งจะไปดึงหลินหว่านเอ๋อร์กลับมา

แต่หลินหว่านเอ๋อร์กลับไม่ได้มีทีท่าว่าจะถอยกลับ พร้อมทั้งไม่สนใจอะไรทั้งนั้นวิ่งเข้าไป พร้อมทั้งพูดกับเย่เฉินว่า:“คุณชาย ข้าน้อยรู้สึกได้ถึงเธอแล้ว!”

เย่เฉินถามออกมาตามสัญชาตญาณ:“รู้สึกได้ถึงใคร? มารดาแห่งชาผูเอ่อร์เหรอ?”

“ใช่!”น้ำเสียงของหลินหว่านเอ๋อร์มีความสั่นเทา พูดต่อว่า:“ใช่เธอ!คือเธออย่างแน่นอน!เธอฟืนคืนกลับมาแล้ว!”

ภายในใจของเย่เฉินสงสัย เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ต้นชาที่บำเพ็ญล้มเหลวเมื่อหลายร้อยปีก่อนต้นหนึ่ง ยังจะสามารถฟื้นคืนกลับมาได้อย่างไร?

แต่ว่า เมฆดำที่อยู่เบื้องหน้าฟ้าเสียงฟ้าผ่าได้หยุดลงแล้ว เหลือเพียงสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ทว่าในเมฆดำอันนั้น ต่างก็ไม่ได้หลงเหลือสายฟ้าอยู่แล้ว คิดว่าน่าจะสิ้นสุดลงแล้ว

เย่เฉินเห็นว่าไม่มีอันตรายของสายฟ้าแล้ว จึงไม่ได้ดึงตัวหลินหว่านเอ๋อร์กลับมา ทว่าตามเธอไปด้วยกัน มายังบนดินเหลืองผืนนั้น

เวลานี้ผืนดินเหลือง ถูกน้ำฝนกัดเซาะจนกลายเป็นโคลนตมไปแล้ว หลินหว่านเอ๋อร์ใช้มือทั้งสองข้างเช็ดหน้าเช็ดตาเช็ดน้ำฝนออกอย่างต่อเนื่อง ในขณะเดียวกันก็ไม่หยุดที่จะมองไปรอบด้านอย่างละเอียด ราวกับว่ากำลังค้นหาอะไรบางอย่าง

เย่เฉินอึ้งไปแล้ว ทว่าหลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างกลับมองดูอย่างปลื้มปีติ อีกทั้งคุกเข่าลงบนพื้นตามสัญชาตญาณ ใช้ร่างกายบังฝนให้กับต้นอ่อนต้นนั้น

ทว่าต้นอ่อนต้นนั้นเติบโตอย่างรวดเร็วกลายเป็นต้นกล้า ภายในเวลาสั้นๆไม่กี่นาที จากความสูงไม่กี่เซนติเมตรเติบโตถึงความสูงประมาณยี่สิบเซนติเมตรแล้ว จากสองใบในก่อนหน้านี้ ก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นมาเป็นสิบใบแล้ว อีกทั้งแผ่กิ่งก้านออกมาสามสาขา

ก็ในเวลานี้ ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักทันใดนั้นก็หยุดลงแล้ว เมฆดำบนท้องฟ้ายุบตัวสู่ใจกลางอย่างต่อเนื่อง เวลาไม่ถึงครึ่งนาที ก็ได้หายไปมองไม่เห็นแล้ว

จันทราส่องสว่างกับดวงดาวเต็มท้องฟ้าที่ด้านบนของสระสวรรค์ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ยิ่งน่าสงสัยคือ ดินเหลืองผืนนั้นเมื่อสักครู่อยู่ท่ามกลางสายฝนที่เทลงมา ทั้งๆที่กลายเป็นโคลนตมไปแล้ว แต่วินาทีนี้ น้ำฝนทั้งหมดราวกับว่าเหือดหายไปแล้ว

ทว่าน้ำที่อยู่บนร่างกายเย่เฉินกับหลินหว่านเอ๋อร์ กระนั้นแวบเดียวก็ไร้ร่องรอยแล้ว เสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายของทั้งสองคนเย็นสบายอย่างมาก ไม่มีร่องรอยของการเปียกจากน้ำฝนสักนิด

ทั้งหมด ก็กลับสู่สภาพที่เย่เฉินกับหลินหว่านเอ๋อร์พึ่งจะมาถึงที่นี่ในตอนนั้น

สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนเดิม ก็คือใจกลางของดินเหลืองอันว่างเปล่าผืนนั้น มีต้นกล้าอ่อนๆต้นหนึ่งเติบโตขึ้นมาแล้ว ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆของชาออกมา……

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน