ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 637

บทที่637

อู๋ตงไห่ทรุดแล้ว!

เขารู้ว่า เขาหมดหนทางแล้ว และการมาที่จินหลิงในครั้งนี้ แทนที่จะสามารถตรวจจับฆาตกรของลูกชายคนเล็กได้ เขากลับให้ขาลูกชายคนโตและของตนหลงเข้ามาได้…...

ลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายเดินสองสามก้าวมาถึงตรงหน้า จับขาขวาของเขา ชูกำปั้นขึ้นและทุบลงมา…...

อู๋ตงไห่รู้สึกเจ็บเข่าอย่างมาก และความเจ็บปวดนี้เกือบจะทำให้เขาเป็นลม

เขากัดฟันและพยายามไม่ให้ตัวเองกรีดร้อง แต่ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงนี้ทำให้เขาอดทนได้เพียงไม่ถึงสิบวินาที จากนั้นเขาก็ร้องไห้ออกมา!

เฉินจื๋อข่ายมองดูทั้งหมดนี้อย่างเย็นชา และพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า:"ตระกูลอู๋ ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ก็กล้ามาเหลิงในที่ของตระกูลเย่ นี่เป็นการลงโทษเล็กน้อยสำหรับพวกนาย ถ้ายังกล้าแตะต้องความโกรธของตระกูลเย่อีก ตระกูลจะทำลายตระกูลอู๋นายอย่างแน่นอน!"

คำพูดของเฉินจื๋อข่าย ดังลั่น!

โดยเฉพาะหกคำสุดท้าย ทำลายตระกูลอู๋นาย!

มันทำให้อู๋ตงไห่กลัวจนตัวสั่นกระตุกอย่างรุนแรง!

อะไร……

นี่มันอะไรกันแน่……

ทำไมตระกูลเย่ถึงเจาะจงกับตนขนาดนี้?

ตนอยากประจบตระกูลเย่ยังไม่มีโอกาสเลย ทำไมตระกูลเย่ถึงเกลียดตนเข้าไส้ แล้วลงโทษตนแบบนี้?

เขาคิดไม่ออก คิดไม่ออกเลย!

พูดจบ ก็กระโดดไปหาลูกชาย ยื่นมือไปพยุงเขา ร้องไห้น้ำตาไหลไป ปลอบไปว่า:"ลูก เรากลับซูหางโจวกันเถอะ พ่อจะหาหมอกระดูกที่ดีที่สุดเพื่อรักษาขาของลูกให้ได้!"

อู๋ซินก็ร้องไห้หนักมาก ในความช่วยเหลือจากพ่อเขาจึงลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก และร้องพูดว่า:"พ่อ…...ขาของผมจะหายได้ไหม?"

"ได้ ต้องได้แน่นอน!"อู๋ตงไห่ก็รู้ว่า หัวเข่าแตกจนหมด และแทบไม่มีทางรักษาได้ แม้ว่าจะเปลี่ยนข้อเทียมทั้งหมดแล้วก็ตาม แต่ก็จะมีผลสืบเนื่องที่ร้ายแรงในอนาคต แม้ว่าจะเป็น ไม่ใช่คนง่อย แต่ก็คงเป็นคนพิการเช่นกัน มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะฟื้นฟูรูปลักษณ์ของคนปกติ

แต่ว่า เขาห้ามทำร้ายลูกชายด้วยวิธีนั้น

เขายังเด็กอยู่เลย!

ดังนั้น เขาจึงไม่กล้าไปเก็บข้าวของ และพยุงกันกับลูกชายของเขา แล้วเดินไปที่ประตูห้องชุดเพรส ซิเดนเชียล

ในตอนนี้เอง เฉินจื๋อข่ายยิ้มอย่างขี้เล่นและพูดว่า:"เดี๋ยวก่อน!"