ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 827

นายหญิงใหญ่เซียวเห็นความหวังที่ตัวเองจะได้ไปอยู่Tomson Rivieraพังทลายลงอีกครั้ง เธอแค้นหม่าหลันมาก

แถม เมื่อกี้หม่าหลันยังกล้าเหิมเกริมต่อหน้าเธอขนาดนั้น พูดจาไร้สัมมาคารวะสิ้นดี ทำให้เธอยิ่งแค้นหนักขึ้น

สำหรับนายหญิงใหญ่เซียว สิ่งที่เธอไม่อยากเห็นมากที่สุดคือ หม่าหลันหลุดพ้นห้องขัง และตอนนี้หม่าหลันกลับจะโดนปล่อยตัวไปจริงๆ? !

ถ้าหม่าหลันโดนปล่อยตัวออกไป นี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้สั่งสอนมันแน่นอน! ถ้าพลาดโอกาสนี้ ต่อไปคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว!

ดังนั้นนายหญิงใหญ่เซียวเลยไม่แคร์อายุมากของตัวเอง ยกขาขึ้นเหยียบลงไปที่แข้งหม่าหลันอย่างแรง

เสียงของแตกดังขึ้น หม่าหลันร้องโหยหวนขึ้นมาทันที

เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาจากขาตัวเอง ขาหักแล้วแน่ๆ!

นายหญิงใหญ่เซียวจัดการไปหนึ่งดอก กำลังตื่นเต้นดีใจ แต่ไม่คิดว่าสังขารกลับไม่อำนวย ยืนไม่นิ่ง เลยลื่นล้มลงพื้น

ล้มคราวนี้ทำกระดูกก้นกบคราด เจ็บจนร้องโอดโอยไม่หยุด

แต่หม่าหลันแย่กว่า เธอเห็นกระดูกแข้งด้านขวาของเธอหักออกเป็นองศาไปในทิศตรงข้าม เจ็บเสียดใจ ปากได้แต่ร้องโหยหวน “อ๊า...ขาฉัน! ขาฉันหักแล้ว!”

ผู้คุมได้ยินเสียง ตะโกนจากด้านนอกเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น? พวกแกทำอะไรกันข้างในหา?”

ทุกคนได้ยินคำนี้ พากันหยุดมือ ยืนข้างๆ

จางกุ้ยเฟินมอง และแกล้งหัวเราะว่า “ต้องเป็นยัยบ้านี่แน่ เห็นตัวเองกำลังจะได้ออกไปแล้ว ยังกล้าผลักนายหญิงใหญ่เซียว ไม่คิดว่าจะทำขาตัวเองหักซะงั้น สมน้ำหน้า!”

ผู้คุมอดขมวดคิ้วไม่ได้ คนปกติไปเข้าห้องน้ำดีๆ แล้วจู่ๆก็ขาหัก

ดังนั้นขาหม่าหลันหัก เห็นได้ชัดว่าเป็นฝืมือคนในห้องขังนี่แหละ

แต่ถ้าเป็นแค่คนใดคนหนึ่งลงมือ เธอยังจัดการได้ ถ้ารวมตัวกันจัดการ เธอทำอะไรไม่ได้แล้วงานนี้

อันดับแรกไม่สามารถจัดการได้ทุกคน ต่อไปจะให้ทุกคนลงมติว่าใครเป็นคนทำกันแน่ มันยุ่งยากมาก ต้องแยกตัวออกไปขังเดี่ยว และจัดคิวสอบสวนทีละคน

พอคิดได้อย่างนี้ เธอพูดว่า “เอาล่ะหม่าหลัน เถียงกันแบบนี้ต่อไป วันนี้คงออกไปไม่ได้ละ ถ้าจะมาสอบสวนจัดการกันอีก อย่างน้อยก็ใช้เวลานานมาก”

------------