ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 7

ฉินกวงหมิงตกใจมากจนถึงกับต้องวางชามข้าว เขาวิ่งออกไปข้างหน้าและตะโกนว่า "เกิดอะไรขึ้นสหาย?"

อย่างไรก็ตามผู้คนเหล่านั้นกลับเมินเฉยต่อเขา และพร้อมใจกรูเข้าไปหาเซียวอี้ “ท่านหมอน้อย ช่วยฉันด้วย...ขาของฉัน...”

“หมอ ผมปวดเอว...”

“หมอ ไตผมผิดปกติ!”

ทุกคนต่างตะโกนอ้อนวอน และรอคอยคนเดียวกัน...

เซียวอี้วางชามข้าวและตะเกียบลง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "เอาล่ะ สหายทั้งหลาย ไปต่อแถวรอก่อน ไว้ผมกินข้าวเสร็จแล้ว ผมจะรักษาให้ทีละคน"

ฉินกวงหมิงรู้สึกสับสนมึนงง เขาขยับขาสั้น ๆ วิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน พลางตะโกนโหวกเหวก "เป็นอะไรกันไปหมด? ฉันคือหมอประจำหอจี้ซื่อนะ!"

"ฉินกวงหมิง ถึงแม้ทักษะการแพทย์ของนายจะไม่ค่อยเอาอ่าวเท่าไร แต่นายมีสหายฝีมือดีเชียวล่ะ หลังเขาฝังเข็มแค่ไม่กี่ครั้ง เฉินซานเย่ก็กลับมายืนและเดินได้เลย" ชายสูงวัยที่เล่นหมากรุกเมื่อเช้าเล่าเหตุการณ์อย่างตื่นเต้น

“อะไรนะ? เฉินซานเย่เดินได้แล้วเหรอ? ไอ้หมอนี่เป็นคนรักษาเฉินซานเย่เรอะ?” ฉินกวงหมิงไม่อยากจะเชื่อเลย

"ใช่แล้ว ช่างเหลือเชื่อจริง ๆ!" ชายสูงวัยหลายคนต่างพูดคุยเซ็งแซ่

ขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน มีอีก 2-3 คนเดินเข้ามาในคลินิก คนที่เดินนำหน้าคือชายสูงวัยแซ่เฉินนั่นเอง

ทันทีที่ครอบครัวช่วยประคองเขาเข้ามา เฉินซานเย่พลันสั่นสะท้านและเดินเข้ามาหาเซียวอี้ "พ่อหนุ่ม ขอบใจนะ"

“หมอครับ ตอนที่พ่อผมเดินกลับบ้าน พวกเราตกใจกลัวแทบตาย หมอเหมือนพระเจ้าจริง ๆ นะครับ” บุตรชายของเฉินซานเย่ไม่เคยคิดฝันถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เขายื่นซองหนาให้เซียวอี้ "กรุณารับไว้ด้วยเถอะครับ"

ทันทีที่ฉินกวงหมิงเห็นซองนั้น ตาเขาก็สว่างวาบ เขารีบเอื้อมมือฉกซองไปอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างสุขใจ และพูดว่า "ได้สิ ขอบใจนะ"

เวลานี้กระทั่งสมาชิกในครอบครัวของเฉินซานเย่ก็ยังดูใจดีเป็นมิตรกับฉินกวงหมิงซึ่งทำหน้าตาหิวกระหายเงิน

เซียวอี้ลุกยืน ขณะตอบด้วยรอยยิ้ม "เป็นเรื่องเล็กน้อยครับ ผมแค่หวังว่าต่อจากนี้แพทย์แผนจีนจะเป็นที่นิยมมากขึ้น"

"แน่นอนครับ! ขนาดเฉินซานเย่ยังรักษาได้เลย!" พวกเขาต่างเอ่ยปากอย่างจริงใจ

เซียวอี้คลี่ยิ้มสง่างาม ก่อนทิ้งตัวนั่งบนที่นั่งของฉินกวงหมิง เซียวอี้กล่าวว่า "มาเถอะครับ เล่าให้ผมฟังหน่อยว่าคุณป่วยเป็นอะไร"

สหายทั้งหลายต่างเข้าแถวรอคอยอย่างเคารพยินดี

“หมอ ท้องของผม...”

“โห พ่อ วันนี้พ่อทำตัวแปลกมากจริง ๆ” เสี่ยวเยว่เดินไปหยิบเครื่องดื่มอย่างเบิกบานใจ

อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะทันขยับตัว ประตูของคลินิกก็ถูกเปิดกว้างกะทันหัน

ชายหนุ่มร่างฉกรรจ์ 3 คนก้าวเข้ามา

"เป็นอะไรไปฉินกวงหมิง? คืนนี้แกอยากดื่มฉลองเหรอ? ดูเหมือนแกจะทำเงินได้เยอะแยะเลยนะ" หัวโจกอันธพาลซึ่งคาบไม้จิ้มฟันที่ปากตวาดใส่หน้าฉินกวงหมิงดังสนั่น ขาข้างหนึ่งยกเตะเก้าอี้อย่างจงใจหาเรื่อง

"โอ้ ไห่เกอ! มาที่นี่มีธุระอะไรเหรอครับ? คุณพูดจาตลกจริง ๆ เลย พวกเราจะมีปัญญาหาเงินเยอะแยะได้อย่างไรกัน?"ฉินกวงหมิงรีบกุลีกุจอไปหาไห่เกอและโค้งตัวอย่างพินอบพิเทา

"ไอ้แก่หงำเหงือก แกคิดว่าพวกเราตาบอดกันหมดรึไง? บ่ายนี้มีผู้ป่วยมาตั้งกี่คน? แกกล้าดียังไงถึงหลอกฉัน?" ไห่เกอย่นคิ้ว "หลงเกอบอกว่าค่าคุ้มครองของแกจะเพิ่มขึ้นตั้งแต่เดือนนี้เป็นต้นไป"

"ไม่นะ ไห่เกอ ไม่ได้นะ... " ฉินกวงหมิงฟูมฟายด้วยใบหน้ายับย่นเหยเก

“เวรเอ๊ย อย่าสะเออะร้องไห้สิวะ ถ้าแกไม่มีเงินก็ส่งลูกสาวมาขัดดอกกับหลงเกอแล้วกัน” ไห่เกอเดินเข้าไปหาเสี่ยวเยว่ เขายกมือขึ้นมาหวังลูบไล้ดวงหน้าของหญิงสาว

ทว่าก่อนที่จะทำสำเร็จ กลับมีมือหนึ่งคว้าแขนของไห่เกอไว้

ไห่เกอหันหน้าอย่างไม่คาดคิด ก่อนจะเห็นเซียวอี้ในร่างผอมบาง ไห่เกอเม้มปากและถุยไม้จิ้มฟันทิ้งอย่างหยาบคาย เขาทำสีหน้าดูแคลนเหยียดหยามและข่มขู่เซียวอี้ "ฉันจะให้เวลาแกปล่อยมือแค่ 2 วินาที 1 2..."