ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 65

สาวใช้สองคนของหลินซิงโหรวขดตัวและตัวสั่นอยู่ข้างๆ พวกนางมองไม่เห็นสถานการณ์ของหลินซิงโหรว เมื่อได้ยินเสียงของหลินซิงโหรว พวกนางก็หวาดกลัวและสิ้นหวัง

ในที่สุดท้องฟ้าก็ค่อยๆ สว่าง และเสียงแปลกๆ ในห้องเก็บฟืนก็หยุดลงแล้ว

สาวใช้สองคนของหลินซิงโหรวหวาดกลัวและนอนตัวสั่น

“ปัง...”

เสียงดังทำให้ทั้งสามคนในห้องตัวสั่นและลืมตาขึ้นในทันที

ประตูห้องเก็บฟืนถูกเปิดออก หลินเมิ่งหวันที่สวมชุดผ้าทอปรากฏตัวขึ้นในสายตาของทั้งสามคน

นางเขียนขอบตาขึ้นเฉียงๆ ดุดัน สง่าผ่าเผย

หลินเมิ่งหวันก้มลงมองหลินซิงโหรวที่นอนอยู่บนพื้น

นางยังคงถูกมัดมือไพล่หลัง ผมเผ้ายุ่งเหยิง เนื้อตัวสกปรก และชุดขาดรุ่งริ่ง

แต่ใบหน้าของหลินซิงโหรว ยังคงแดงผิดปกติ

เมื่อเห็นหลินเมิ่งหวัน หลินซิงโหรวก็ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก นัยน์ตาที่ขุ่นมัวเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความโกรธที่คงอยู่

“พาพวกนางออกไป” หลินเมิ่งหวันกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา และหันหลังเดินออกไปจากห้องเก็บฟืน

ไม่นานคนกลุ่มหนึ่งก็มาถึงสวนสน

ตอนเช้าตรู่หลินฮูหยินใหญ่รู้สึกว่าเปลือกตากระตุก ในตอนนี้เมื่อเห็นหลินเมิ่งหวันพาหลินซิงโหรวมาด้วยท่าทางดุดัน หัวใจก็สั่นตามไปด้วย

“เกิดอะไรขึ้น?” หลินฮูหยินใหญ่ตั้งสติ มองไปที่หลินเมิ่งหวันและถาม

หลินเมิ่งหวันคุกเข่าลงตรงหน้าหลินฮูหยินใหญ่ “ท่านย่า เมื่อคืนหลินซิงโหรวใช้ยา และตั้งใจจะทำมิดีมิร้ายจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย จนเกือบจะทำร้ายทั้งจวนหลิน ท่านย่าได้โปรดตัดสินใจ”

สีหน้าของผู้คนในห้องเปลี่ยนไปอย่างมาก หลินฮูหยินใหญ่กำผ้าเช็ดหน้าแน่น นั่งตัวตรงและกล่าวว่า “ใช้ยาอะไร? เมิ่งหวัน เจ้าอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจน”

“เจ้าค่ะ” หลินเมิ่งหวันตอบรับและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้หลินฮูหยินใหญ่ฟังอย่างละเอียด

ในงานเลี้ยงเมื่อคืน จู่ๆ หลินเป้ยเหยาก็ล้มลงไปในอ้อมแขนของฉู่โม่หยวน หลินเมิ่งหวันคิดว่ามันแปลกๆ

นางรู้ว่าหลินเป้ยเหยามีความคิดเป็นอื่นกับฉู่โม่หยวน แต่หลินเมิ่งหวันก็รู้ดีว่าหลินเป้ยเหยาไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น ดังนั้นนางไม่มีทางใช้วิธีโง่ๆ เช่นนั้นอย่างแน่นอน

เพียงแต่ตอนนั้นอยู่ในงานเลี้ยง หลินเมิ่งหวันจึงยังไม่ได้ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น

จนกระทั่งตอนที่นางออกไปส่งฉู่โม่หยวน นางบังเอิญเดินผ่านหลินซิงโหรวและได้กลิ่นหอมแปลกๆ บนตัวของหลินซิงโหรว หลินเมิ่งหวันจึงคาดเดาความเป็นไปได้ในทันที

ชาติที่แล้ว เพื่อที่จะจับฉู่โม่หยวน หลินซิงโหรวไม่ลังเลที่จะใช้ยา ชาตินี้หลินซิงโหรวมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับฉู่โม่หยวนเร็วกว่าชาติที่แล้ว นางจะใช้วิธีเช่นนี้ล่วงหน้าหรือไม่?

กลิ่นนั้นช่างเหมือนกับยาเสน่ห์มากจริงๆ !

ในตอนนั้นหลินเมิ่งหวันไม่ได้แสดงออกใดๆ แต่หลังจากส่งฉู่โม่หยวนออกไป นางก็นำคนไปขัดขวางหลินซิงโหรว และพบว่าผ้าเช็ดหน้าของหลินซิงโหรวมีกลิ่นของยาเสน่ห์!

ยาเสน่ห์นี้มีสรรพคุณร้ายแรง เพียงแค่เล็กน้อยก็ทำให้ผู้คนลุ่มหลง แต่ที่ละเอียดอ่อนที่สุดคือยาเสน่ห์สรรพคุณร้ายแรง แต่ระยะเวลาสั้นมาก

ดังนั้นหากไม่ได้ใช้อย่างต่อเนื่อง มองภายนอกก็เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ

เมื่อคืนหลินซิงโหรวต้องการรินเหล้าให้ฉู่โม่หยวน เพียงแต่ฉู่โม่หยวนดึงนางเพราะฤทธิ์ยา นางจึงสามารถถืโอกาสอยู่กับฉู่โม่หยวน

สวีซื่อยังไม่ทันจะแก้เชือกบนตัวของหลินซิงโหรว หลินฮูหยินใหญ่ก็คว้าถ้วยชาข้างๆ ที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่ขว้างใส่สวีซื่ออย่างแรง

“เป็นบุตรสาวที่ดีที่เจ้าสั่งสอนมา! เจ้ายังมีหน้ามาร้องไห้! ”

หลินฮูหยินใหญ่ตะโกนด้วยความโมโห และถ้วยชาก็กระแทกหน้าผากของสวีซื่อ ก่อนที่จะตกลงมาแตกบนพื้น

เสื้อผ้าบางๆ ในช่วงต้นฤดูร้อนและน้ำชาอุ่นๆ ทำให้เสื้อผ้าของสวีซื่อเปียกโชกในทันที

สวีซื่อตัวสั่นและมองไปหลินฮูหยินใหญ่อย่างหวาดกลัว จากนั้นก็ปกป้องหลินซิงโหรวไปไว้ข้างหลัง “ท่านแม่ ซิงโหวทำอะไรผิด ท่านถึงได้ทำกับนางเช่นนี้? นางเป็นหลานสาวของท่าน แม้ว่าท่านจะ โกรธ ก็ไม่สามารถมัดนางเช่นนี้ได้”

“มัดนาง? ข้าแทบอยากจะฆ่านาง!” หลินฮูหยินใหญ่ตะโกนด้วยความโมโห “หากรู้ล่วงหน้าว่านางจะทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ ในตอนนั้นข้าควรจะบีบคอนางให้ตาย นางจะได้ไม่ทำให้คนในครอบครัวเดือดร้อน!”

สวีซื่อสีหน้าเปลี่ยน และมองไปที่หลินซิงโหรวอย่างตื่นตระหนก

หลินซิงโหรวทำอะไรกันแน่? ถึงได้ทำให้หลินฮูหยินใหญ่โกรธขนาดนี้?

หลินอวิ้นอี๋และหลินจื่อยวนที่ยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าซีดขาว ก้มหน้าและไม่กล้าพูดอะไร

หลินเป้ยเหยาเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไรเช่นเดียวกัน แต่ดวงตากลมโตยังมองไปรอบๆ และสังเกตผู้คนในห้อง

จางซื่อก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน เข้ามาอยู่ที่นี่หลายปี แต่ก็ไม่เคยเห็นหลินฮูหยินใหญ่โกรธขนาดนี้มาก่อน

นางก้าวไปข้างหน้า ประคองร่างของหลินฮูหยินใหญ่และกล่าวเบาๆ ว่า “ท่านแม่ใจเย็นๆ อย่าให้ความโกรธทำลายสุขภาพ ซิงโหรวรู้ความมาแต่ไหนแต่ไร หากนางทำผิดจริงๆ คงเป็นเพราะเลอะเลือนไปชั่วขณะหนึ่ง ท่านลงโทษนาง ให้นางโขกศีรษะยอมรับผิดกับท่าน และน้องสะใภ้รองจะต้องสั่งสอนนางให้ดีอย่างแน่นอน”

ในขณะพูด จางซื่อก็ขยิบตาให้สวีซื่อ