พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 128

“ขอโทษที ผมต้องใช้ห้องน้ำ” ลุคดื่มไวน์แดงอีกแก้วจนหมด แล้ววางแก้วลงพลางพยักหน้าให้เหล่าผู้มีอิทธิพลบนโต๊ะ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับอย่างสง่างามก่อนจะจากไป

มื้ออาหารเย็นจัดในห้องนั่งเล่นติดแอร์ ด้านนอกเป็นช่วงเวลายามเย็นที่อากาศหนาวเหน็บ และอาหารเย็นทุกจานก็ดูมีชีวิตชีวามากทีเดียว

เจสันเห็นเจ้านายกำลังขึ้นไปชั้นบน เขาจึงพาเด็กสองคนเดินไปที่บันได

“ลุงเจสันครับ เราจะขึ้นไปข้างบนทำไมครับ?” บลองช์ถามขณะที่นิ้วก้อยยังคงกดปุ่มบนเครื่องเล่นเกมอยู่ เขากะพริบตาและทำตาโต

“ไปหาคุณพ่อไงครับ” เจสันไม่สามารถอธิบายให้เด็กฟังมากเกินไปกว่านี้ได้

หลังจากพาเด็กสองคนขึ้นไปชั้นบน เจสันขอให้เด็ก ๆ สวมรองเท้าขณะนั่งบนเก้าอี้ถัดจากบันไดไป เขาพูดต่อ “มานั่งรอพ่อไปเข้าห้องน้ำกันเถอะนะครับ”

บลองช์พยักหน้า

เขารอพ่อออกมาจากห้องน้ำ

“แต่ลุงเจสันคะ หนูยังอยากอยู่ที่นี่ต่อ” เรนนี่คิดว่าการรอพ่อแบบนี้หมายความว่าพวกเขาจะต้องกลับบ้านพร้อมกับพ่อ

“ถ้ายังอยากอยู่ต่อ คุณหนูเรนนี่ต้องบอกคุณพ่อหลังจากที่เขาออกมาแล้วนะครับ เขาน่าจะยอมให้อยู่ที่นี่สักพัก” เจสันปลอบพวกเขาชั่วคราว

ในไม่ช้า ความสนใจของเด็กสองคนก็กลับไปที่เกมต่อ

เจสันเหลือบมองไปยังที่ทางเดินชั้นบนในคฤหาสน์แทนเนอร์ซึ่งว่างเปล่าไร้ผู้คน

เขาไม่แน่ใจว่าเจ้านายเข้าไปห้องไหน

บางทีเขาอาจจะแค่ไปห้องน้ำจริง ๆ

เจสันคิดว่าลางสังหรณ์ของตนไม่เคยผิดพลาดแน่นอน ก่อนหน้านี้ ลุคเหลือบมองไปที่ชั้นบนสุดก่อนจะขึ้นไป เขาไม่แน่ใจว่าทำไมเจ้านายถึงทำอย่างนั้นและสงสัยว่าอาจมีความลับซ่อนอยู่ที่ชั้นบนหรือไม่

ในขณะนั้น อีวอนน์ก็เดินเข้ามาหาพวกเขา

"คุณกิเดียนครับ ได้โปรดหยุดตรงนั้น" เจสันเอื้อมมือออกไปหยุดเธอ

"สุนัขที่ดีจะไม่มาขวางทางหรอกนะ" อีวอนน์มองเจสันอย่างดูถูก

เมื่อเธออยู่ชั้นล่างต่อหน้าทุกคน เธอพยายามทำให้ลูกทั้งสองของลุคพอใจ แต่เจสันจงใจพาพวกเขาหนี เธอโกรธมากและไม่มีที่ระบาย เธอจึงได้แต่บ่นกับเพื่อนสาวชาวต่างประเทศ

เพื่อนสาวคนหนึ่งให้คำแนะนำแก่เธอ ซึ่งก็คือการเพิกเฉยต่อผู้ช่วยของลุคและปฏิบัติต่อเขาเหมือนดั่งเช่นสุนัข

นั่นคือเหตุผลที่เธอพูดคำนั้นกับเจสัน

เจสันไม่ขยับและพูดอย่างใจเย็นว่า “คุณกิเดียนครับ เกรงว่าคุณต้องมองผมว่าเป็นสุนัขที่เลี้ยงไม่เชื่องแล้วกัน”

อีวอนน์มองค้อนไปยังบุคคลที่ไม่ยอมหลีกทางให้ เธออดไม่ได้ที่จะกระแอมและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันชื่ออีวอนน์ กิเดียน ในอนาคต บริษัทพ่อฉันอาจจะได้ทำงานอย่างใกล้ชิดกับบริษัท ที คอร์ปอเรชั่นเชียวนะ! แล้วคุณกล้าดียังไงถึงได้มาขวางทางฉัน? คุณไม่กลัวว่าฉันจะจัดการกับคุณหลังจากที่ฉันแต่งงานกับลุคและเข้าไปเป็นหนึ่งในครอบครัวครอว์ฟอร์ดแล้วงั้นเหรอ?”

“คุณกิเดียนครับ ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจว่าผมแค่ทำหน้าที่เท่านั้น” เจสันยังคงสุภาพ

อีวอนน์มองไปทางห้องน้ำชั้นบนและกระทืบเท้าอย่างกังวล

นี่มันเป็นโอกาสที่ดี

เพื่อนสาวชาวต่างประเทศเป็นดั่งเทพธิดา เมื่อไหร่ที่เธอชอบผู้ชายคนหนึ่ง เธอก็จะได้เขามา ดังนั้น คำแนะนำจากเธอจึงเชื่อถือได้เสมอ

อีวอนน์รู้ตัวว่าตนเป็นคนใจร้อน แต่โอกาสนั้นมีเวลาและสถานที่ที่เหมาะสม

เมื่อคืนเธอไปงานปาร์ตี้สายและอาจเมาหรืออะไรทำนองนั้น สิ่งเดียวที่เธอจำได้ คือเธอทำอะไรบางอย่างกับฌองงอกง่อยคนนั้น

ถึงอย่างนั้น ฌองตัวน้อยนั้นรับมือได้ง่ายสบายมาก เธอสามารถปิดปากเขาด้วยเงินเพียงเล็กน้อย

เพียงแต่ว่าเมื่อเธอตื่นนอนตอนเที่ยงของวันนี้ เธอพบว่ามีรอบเดือน มันเป็นวันแรกของรอบเดือน ดังนั้นจึงประจำเดือนจึงมาไม่มากนัก เมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้ เพื่อนสาวจึงมีความคิดให้แกล้งเมาขณะเข้าห้องน้ำ จากนั้นควรล้มลงบนตัวเขาและถอดกางเกงเขาออกซะ เพื่อนสาวรับประกันว่าเขาจะยอมจำนนต่อเธอ

หากเขาไม่ยอม เธอก็จะสามารถหาข้ออ้างที่จะกอบกู้สถานการณ์นี้ได้ง่าย ๆ เพียงแค่บอกว่าเธอ 'เมา' และจำอะไรไม่ได้เลย เนื่องจากเธอกำลังทำสิ่งต่าง ๆ ภายใต้อิทธิพลของความมึนเมา เธอจึงไม่สามารถคิดอย่างรอบคอบเหมือนเป็นคนมีสติสัมปชัญญะได้

ถ้าเขายอมเธอ ก็เท่ากับว่าเธอยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

เขาไม่เพียงจะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำเท่านั้น แต่เธอยังสามารถใช้ประโยชน์จากวันแรกของประจำเดือนได้อีกด้วย เธอสามารถแสร้งทำเป็นร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดจนทำให้เขาคิดว่าเธอได้มอบพรหมจรรย์อันล้ำค่าให้กับเขา

สิบเปอร์เซ็นต์ของเขาเห็นได้ชัดว่าดูประหลาดใจ แต่ดวงตาที่เหลืออีกเก้าสิบเปอร์เซ็นต์นั้นดูลึกลับเป็นพิเศษ มันแปลกมากที่เธอไม่สามารถอ่านใจชายคนนี้ได้เลย

ขณะที่ทั้งสองมองหน้ากันอย่างใจเย็น เบียงก้าเป็นคนหลบตาไปก่อน เธอพยายามพยุงตัวเองขึ้นเล็กน้อย แต่หูของเธอก็รู้สึกร้อนขึ้นอย่างแปลกประหลาด และใบหูเริ่มเปลี่ยนจากสีขาวซีดเป็นสีชมพูอ่อน

ลุคยังคงมองเธอด้วยสายตาที่ทรงอำนาจ เหนือกว่าและไร้ความเขินอายใด ๆ

เบียงก้าต้องการลุกจากเตียง แต่เธอบังเอิญเห็นหน้าจอที่สว่างขึ้นบนโทรศัพท์สีดำของเขา

ก่อนที่เธอจะลืมตาตื่น เขากำลังค้นหาบางอย่างบนอินเทอร์เน็ต

ตัวอักษรที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือพูดถึงอะไรบางอย่างเกี่ยวกับ "ฉันมีเพศสัมพันธ์กับแฟนสาวมากกว่าหนึ่งครั้ง และเธอไม่ได้กินยาคุมกำเนิดในตอนเช้า แล้วเธอจะท้องไหม?" โอกาสในการตั้งครรภ์เท่ากับเท่าไหร่?'

เบียงก้าจิกนิ้วของเธอลงบนฝ่ามือของเธอ เธอไม่คิดว่าเขาจะถามอะไรแบบนั้น

โดยเฉพาะคำสุดท้ายที่ตามมา เธอหน้าแดงและหัวใจเต้นผิดจังหวะเมื่อเห็นได้

แพทย์ตอบอย่างรวดเร็วที่ด้านล่างว่า "มีแนวโน้มว่าจะมีการตั้งครรภ์ ขอแนะนำให้ใช้วิธีการคุมกำเนิดฉุกเฉิน”

ลุคแรกมองเล็บสีชมพูสวยของเธออย่างละเอียด จากนั้นจึงมองดูแก้มแดงระเรื่อ เขาพูดอย่างเย้ยหยัน “อ่าว เบียงก้า เธอไม่ได้อยู่แค่บนเตียงของฉันหรอกเหรอ? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอมาที่ห้องซาเวียร์เร็วแค่ไหน เธอเก่งใช้ย่อยนิ บางทีก่อนหน้านี้ฉันอาจประเมินเธอต่ำไปรึเปล่านะ?”

เบียงก้ากัดฟันและลุกจากเตียงด้วยความตื่นตระหนก ถึงแม้ว่าเธอจะเวียนหัวจนแทบจะยืนตัวตรงไม่ได้

เธอไม่ต้องการอธิบายเรื่องทั้งหมดของตัวเองให้เขาฟัง เธอจะไม่พูดอะไรเลยทั้ง ๆ ที่เธอต้องการจะพูดว่า จริง ๆ แล้ว ซาเวียร์เข้ามายุ่งตอนเธอกำลังทำงานบนถนน แถมไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป เธอต้องการจะบอกว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะเป็นลม ดังนั้นการโพล่มาที่นี่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตัวเธอเลย

แต่เธอรู้ว่าไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

ถ้าเธอบอกเขาแบบนั้น มันจะเหมือนเธอยังไม่ตัดความสัมพันธ์กับเขาออกอย่างสมบูรณ์

เบียงก้าถามตัวเองว่า 'เธอคงไม่ต้องการให้ลุคคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงไร้ศีลธรรมและแปดเปื้อนหรอกนะ?'

แต่มันก็เป็นไปแล้วแหละ