พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 20

ลุคไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ เขาเพียงแค่เอ่ยเตือน “อาหารเย็นชืดหมดแล้ว”

เพียงเท่านั้น เขาก็หันหลังแล้วเดินไปยังระเบียงเล็กและแคบเพียงสองตารางเมตร ราวกับว่าเขารู้จักที่นี่ไม่ต่างไปจากหนังมือของตัวเอง

เบียงก้ายืนตัวแข็งทื่ออยู่อย่างเดิม

ลุคทำตัวเหมือนกับเป็นเจ้าของบ้าน เขาล้วงเอากล่องบุหรี่ออกมาแล้วเดินไป เขาหยิบบุหรี่ออกมาจากกล่อง คีบมันใส่ปากแล้วจุดไฟสูบ

ทุกกริยาของเขาดูนุ่มนวลและเท่เหลือทน

ที่นี่มันบ้านของเธอ แต่เด็กสองคนที่นั่งถือช้อนอยู่บนโต๊ะขณะที่จ้องมองชามที่ยังว่างเปล่า ทำเอาเธอรู้สึกติดค้างพวกเขาเสียอย่างนั้น แต่พวกเขาก็ยังเชื่อฟังและน่ารักอย่างยิ่ง

ปัญหาเดียวของเธอก็คงจะเป็นผู้ใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงนั้น เขาดูจะไม่สนใจเลยสักนิดว่าเธอเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้

ตามมารยาทแล้ว ควรจะมีใครสักคนอธิบายว่าเขาเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร

…

เบียงก้าตักอาหารให้เด็กทั้งสองก่อน เธอไม่ได้กินอะไรเลย แต่เลือกที่จะไปหลบในครัวแทน

เธอทำเรื่องพื้นฐานทุกอย่างที่แม่ของบลองช์และเรนนี่ควรทำ โดยที่ไม่มีรับค่าตอบแทนอะไรกลับมา

นี่มันดูไม่เข้าท่าเอาเสียเลย

เบียงก้าหลงคิดไปว่าห้องครัวจะเป็นสถานที่ปลอดภัยของเธอ แต่เธอกลับคิดผิด

กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของบุหรี่ลอยแตะจมูกของเธอ

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไป เธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้สบเข้ากับแววตานุ่มลึกและซับซ้อน

ทันใดนั้นเองที่เบียงก้ารู้สึกมึนงง ราวกับว่าอากาศรอบตัวหายไปในตอนที่เขาเข้ามาขวางเธอ

เขาทำให้เธอจนมุมด้วยร่างกายของเขา...

ความอึดอัดนี้ทำให้เบียงก้ากังวลใจอย่างที่สุด

เธออยากจะเดินหนีไป

แต่เมื่อเธอก้าวไปด้านหน้า เธอก็ถูกขวางไว้ยิ่งกว่าเดิม

เบียงก้าเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะเตือนด้วยสายตาว่าอย่าลุกล้ำเธอให้มากนัก!

ในขณะเดียวกันนั้น ลุคก้มล้มมองริมฝีปากอันอวบอิ่มของเธอ

สายตาของเขาทำให้เธอต้องเบือนหน้าหนีไปในทันที

“คุณบีคะ ทำไมอาหารที่คุณทำถึงไม่มีหัวหอมเลยล่ะ?” เสียงของเรนนี่ดึงดูดสายตาของเบียงก้าตามมาด้วยเสียงของช้อนที่กระทบกับชาม

ใบหน้าเบียงก้าร้อนผ่าว เธอตอบกลับไป “...ฉันไม่ทานหัวหอมน่ะ”

ขณะที่เธอพูด เบียงก้าพยายามจะหนีออกมา

การออกไปคุยกับเด็กน้อยด้านนอกน่าจะปลอดภัยกว่าการอยู่ในครัว

ถึงอย่างนั้นเธอก็แทบจะไม่กล้าขยับไปไหน ทันใดนั้น เขาสัมผัสไหล่ของเธอ

“นี่คุณบ้าไป-?” เบียงก้าอดที่จะอุทานออกมาดัง ๆ ไม่ได้ หัวใจของเธอเต้นแรง เธอเงยหน้าขึ้นแววตาสบประสานกับแววตาของผู้ชายที่ก้มลงมามองเธอเช่นกัน

มีบางอย่างอยู่ภายในแววตาที่เย็นชาของลุคอย่างบอกไม่ถูก ราวกับมีความปรารถนาของชายอันแรงกล้าที่ไม่สามาารถอธิบายได้อยู่ในนั้น เขาจ้องมองเธอโดยปราศจากคำพูดใด ๆ

“คุณจะทำอะไรคะ?!” เบียงก้าพยายามต่อสู้กับความหวาดกลัว

นัยน์ตาของลุคดูลึกล้ำราวกับหุบเหวไร้ก้น เมื่อเธอมองเข้าไปในตาของเขา เธอรู้สึกเหมือนกับจะถูกเขาดูดเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น และนั่นทำให้เธอกลัว

ในเวลาเดียวนั้นเธอก็ไม่สามารถหลีกหนีไปได้

เธอใกล้จะบ่อน้ำตาแตกเพราะความกดดันเสียแล้ว

“ได้สิ” เด็ก ๆ ตอบรับ

เบียงก้าได้ยินเสียงย่ำเท้าของพวกเขาตรงมายังห้องครัว

“บลองช์และเรนนี่ ครอว์ฟอร์ด กลับไปที่โต๊ะทานข้าว แล้วนั่งลง” ริมฝีปากบางของลุคออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เมื่อเด็กทั้งสองได้ยินผู้เป็นพ่อเอ่ยชื่อเต็มยศของตนง พวกเขาหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็งไว้ ไม่กล้าแม้แต่จะเดินต่อไปยังห้องครัวแม้แต่ก้าวเดียว

ลานี่ตั้งใจจะเดินไปยังห้องครัว แต่น้องสาวของเขาดึงมือเขาเอาไว้พร้อมกับส่ายศีรษะ

เบียงก้าไม่ได้ยินเสียงอะไรจากด้านนอกอีก ทั้งยังไม่อาจทานทนต่อสีหน้าโกรธขึงของชายตรงหน้าได้

เมื่อรู้ว่าไม้แข็งใช้ไม่ได้ผล เบียงก้าจึงเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อนแทน “คุณจะหาผู้หญิงที่คุณชอบจากที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น แต่คุณกลับเลือกที่จะสร้างปัญหาให้ฉันอย่างนั้นเหรอคะ?”

สีหน้าของลุคดูลึกลับขึ้น น้ำเสียงของเขาแหบพร่าราวกับต้องการข่มอารมณ์ “บางคนพูดว่า เมื่อความรักมาเยือน เหตุผลก็จะไม่มีความหมาย ผมเพิ่งเห็นด้วยวันนี้ ผมทนรอต่อไปไม่ไหวแล้วนะ... คุณจะปล่อยให้ผมรอไปถึงเมื่อไหร่?”

เบียงก้าสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันอบอุ่นของลุค ใบหน้าและหูของเธอแดงระเรื่อ เธอรู้สึกคับแค้นในใจไม่น้อยที่ถูกเขาตั้งข้อหาเท็จ เธอไปทำให้เขาต้องรอตอนไหน?

ในตอนนั้นเอง ที่โทรศัพท์ของลุคดังขึ้น

“มีคนโทรมาหาน่ะค่ะ…” เบียงก้าเตือนเขาแบบไม่เต็มใจนัก ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอปลอดภัยแล้ว!

ในขณะที่เขาเสียสมาธิ เบียงก้าตั้งใจจะหนีให้พ้นจากสมรภูมิที่เกิดขึ้นในห้องครัวของตัวเอง

ในขณะที่เธอผลักเขาออก เขาก็จับข้อมือและดันเธอไปข้างหลัง เขาออกแรงเพียงเล็กน้อย เธอก็ติดอยู่ในพันธนาการของเขาโดยสมบูรณ์

“ฮึก...อึก…” เบียงก้าถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น มืออันแข็งแกร่งของลุคบีบหัวไหล่ของเธอราวกับจะทำให้เธอแตกเป็นเสี่ยง ๆ

การต่อสู้และขัดขืนของเธอไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง

เธอได้ปลุกความโกรธเคืองของลุค ครอว์ฟอร์ดขึ้นมาแล้ว เขาพรมจูบเธอตั้งแต่หน้าผากจนถึงดวงตา จากปลายจมูกจนถึงริมฝีปาก เขาจูบเธออย่างอ่อนโยนสลับกับเร่าร้อน