พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 22

ในคืนนั้น ณ คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด

ทั้งครอบครัวกำลังรับประทานอาหารเย็น และลุค ครอว์ฟอร์ดไม่ได้ร่วมมื้ออาหารนั้นด้วย

อลิสัน แทนเนอร์หยิบชิ้นแตงกวาใส่ลงในชามของลานี่ จากนั้นก็หยิบใส่ลงในชามให้เรนนี่ “คุณย่าอยากให้สิ่งที่ดีกับพวกหลานนะ แม้ว่าจะไม่ชอบ แต่หลานจะต้องหัดกินบ้าง หลานกำลังเติบโตขึ้น ดังนั้นพวกหลานคงไม่อยากจะตัวเล็กไปตลอดใช่ไหมจ๊ะ?”

ทุกคนที่อยู่ร่วมโต๊ะต่างก็กำลังรับประทานอาหาร

บลองช์มองแตงกวาในชามแล้วตักเข้าปาก เขารับประทานเข้าไปอย่างว่าง่าย หลังจากนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่คุณย่าของตอน “คุณย่า ทำไมถึงไม่ทานหัวหอมบ้างล่ะครับ?”

มีจานหัวหอมผัดอยู่บนโต๊ะ บลองช์และน้องสาวของเขาต่างก็ชื่นชอบเช่นเดียวกับคุณปู่ทวด คุณลุงหลุยส์และคุณย่าซูซานเองก็ชอบหัวหอมเช่นกัน มีเพียงคุณย่าเท่านั้นที่ไม่ชอบหัวหอม

เธอมักจะผลักจานหัวหอมผัดออกห่างจากเธอ

คุณย่ามักจะพูดเสมอว่า กลิ่นของมันเหม็นจนทำให้เธอไม่อยากอาหาร

ก่อนที่อลิสันจะได้พูด ซูซาน อาร์มสตรองก็กล่าวออกมาอย่างเย้ยหยันว่า “เพราะว่าคุณย่าหลานเป็นพวกเรื่องมากยังไงล่ะ”

เมื่อผู้อาวุโสคอรว์ฟอร์ดได้ยินเช่นนั้น เขาก็ขมวดคิ้วและกระแอมออกมาเบา ๆ เพื่อเตือนสติซูซาน ลูกสะใภ้ของเขา เขากำลังต้องการบอกเธอว่าอย่าทะเลาะกันระหว่างรับประทานอาหารเย็น

ซูซานเลิกคิ้ว จากนั้นเธอจึงรับประทานต่อ เธอเพียงแค่คิดว่าเธอไม่ได้พูดอะไรผิด แต่เธอก็รู้ว่าขีดจำกัดของตนอยู่ตรงไหน ดังนั้น เธอจึงหยุดพูดทันที

อลิสันเองก็ได้ยินสิ่งที่เธอพูด แต่เธอกลับเพิกเฉยและหันกลับมาหาเด็ก ๆ อย่างไม่ใส่ใจ เธอพูดกับพวกเขาว่า “ที่ย่าไม่ทานหัวหอมมันคงจะเป็นเพราะกรรมพันธุ์ เพราะว่าคุณพ่อผู้ล่วงลับของย่าก็ไม่ทานหัวหอมเหมือนกันจ่ะ”

"เข้าใจแล้วครับ!" บลองช์ตอบในขณะที่เขาพยายามใช้ตะเกียบคีบอาหาร “ผมรู้จักผู้หญิงสวยคนหนึ่ง เธอเองก็ไม่ชอบทานหัวหอมเหมือนกัน”

อลิสันยิ้มตอบ

มีคนมากมายบนโลกใบนี้ที่ไม่กินหัวหอม

เช่นเดียวกันกับผักชี ที่หลายคนต่างก็หลีกเลี่ยงมัน

หลังจากอาหารเย็น เด็กทั้งสองคนก็ออกไปเล่นกัน เมื่อท้องฟ้ามืดสนิท พวกเขาก็กลับขึ้นไปชั้นบนอย่างเชื่อฟัง พวกเขาต้องอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวก่อนจะเข้านอน

…

ช่างเป็นค่ำคืนที่ยาวนานเหลือเกิน

เบียงก้ากำลังหลงทางอยู่ในความฝัน เธอพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง

ในฝัน เธอเห็นน้ำที่กำลังสาดกระเซ็น ลุคกำลังอาบน้ำอยู่ในขณะที่เธอเปิดประตูและเดินไปหาเขาจากด้านหลัง จากนั้นเธอก็กดร่างกายฃลงกับแผ่นหลังของเขาและกอดเข้าที่เอวอันเข้ารูปของชายหนุ่ม

เขาหันกลับมาและก้มหน้าลงบรรจงจูบเธอ จากนั้นเขาก็ทิ้งรอยแดงเอาไว้ตรงคอของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นและเรียกร้องสิ่งนั้นจากเขาอีก

เสียงลมหายใจที่หนักแน่นและการสัมผัสอันดุเดือดของเขาแผดเผาไปทั่วเรือนร่างของเธอ เส้ยผมของเธอจนไปถึงใบหน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เธอไม่สามารถทนต่อความเร่าร้อนได้อีกต่อไป

ร่างกายอันร้อนรุ่มของเธอเริ่มสั่นเทา

เธอถอยออกห่างแต่ลุคก็ยังฉุดยื้อเธอเอาไว้ สายตาของพวกเขาสบกันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นริมฝีปากของพวกเขาก็ประกบกันในขณะที่ลิ้นของทั้งสองกำลังเต้นระรัว

เสียงการขัดขืนเล็กน้อยเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าร่างกายของเธอกำลังสะบัดขึ้นลงอย่างสั่นเทา เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา เธอก็มองเห็นขนตาอันพลิ้วไหวของชายผู้นั้นได้อย่างชัดเจน มันหนาจนแม้แต่ผู้หญิงเองก็ยังต้องอิจฉา

ทันใดนั้น ฉากในฝันของเธอก็เปลี่ยนไป

มหาเศรษฐีวัยกลางคนกำลังโบกมือให้เธอ ท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความน่าขยะแขยง

"ไม่!" เบียงก้าตื่นจากความฝันและพลันลุกขึ้นนั่ง

หน้าอกของเธอรู้สึกหนักอึ้ง

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อตระหนักได้ว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน

ขอบคุณพระเจ้า

ขอบคุณพระเจ้าที่มันเป็นเพียงแค่ความฝัน

มันก็เป็นอีกคืนหนึ่งในเมืองเอ บนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไม่มีดวงดาวปรากฏ จิตใจครึ่งหนึ่งของเธอยังคงติดอยู่ในความฝันและเธอก็ไม่สามารถสลัดมันออกไปได้

นับตั้งแต่ที่เธอเห็นเศรษฐีวัยกลางคนในโทรทัศน์เมื่อ 5 ปีก่อน เธอก็มักจะจินตนาการถึงใบหน้าของพ่อของลูกน้อยด้วยใบหน้าของเศรษฐีผู้นั้นโดยอัตโนมัติ

ลูกสาวคนนั้นเป็นส่วนหนึ่งของเธอ ซึ่งเชื่อมต่อกับเธอด้วยเลือดเนื้อเชื้อไข ดังนั้นเบียงก้าจึงไม่สามารถลืมเธอได้อย่างสมบูรณ์ แต่เมื่อใดก็ตามที่เธอคิดถึงลูกของตัวเอง ใบหน้าของเศรษฐีผู้นั้นก็จะเข้ามาในหัวของเธอทันที

เขาดูน่ารังเกียจ

“อืม ไม่แน่นะพ่ออาจตีคุณบีก็ได้ ถ้าไม่อย่างนั้นคุณบีจะร้องไห้ทำไม?”

“แล้วทำไมพ่อถึงต้องตีคุณบีล่ะ?”

“เพราะว่าคุณบีเป็นคนเรื่องมาก คุณบีไม่ยอมกินหอมหัวใหญ่ไง!”

“...”

ตอนนี้สมองของบลองช์กำลังยุ่งเหยิง เขาไม่เข้าใจว่าที่พ่อของเขาตีคุณบีเพียงเพราะว่าเธอไม่กินหอมหัวใหญ่อย่างนั้นเหรอ? นั่นเป็นเหตุผลที่คุณบีร้องไห้เหรอ?

“พี่จะต้องถามพ่อตอนที่มีโอกาสซะแล้ว” บลองช์ดูเป็นกังวลมาก “บางทีฉันควรจะนั่งจับเข่าคุยกับพี่ให้ชัดเจน พ่อก็เป็นผู้ชาย ดังนั้นก็ควรจะอ่อนโยนกับผู้หญิงหน่อยสิ”

“ดูพี่สิ เป็นห่วงพ่อเหลือเกินนะ…” เรนนี่ถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย เธอผิดหวังในตัวพ่อของเธอมาก

ลุคกลับมาที่คฤหาสน์ในเช้าวันรุ่งขึ้น

จากนั้น เขาก็ขึ้นไปอาบน้ำที่ชั้นบน ในขณะที่เขาถอดเนคไท เขาก็มองเห็นโน้ตรูปการ์ตูนติดอยู่ที่ประตูห้องน้ำ ลายมือที่ค่อนข้างโค้งงอปรากฏบนนั้น “คุณพ่อครับ พ่อควรจะเป็นสุภาพบุรุษให้มากกว่านี้นะ”

ลุควางโน้ตลงหลังจากที่อ่านแล้ว

ในเวลานั้น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของลุค บลองช์ก็เดินเข้ามาที่ห้องนอนของพ่อของตน

เขาจ้องมองพ่อของเขาซึ่งยืนห่างจากเขาสองเมตร เด็กชายถามอย่างระมัดระวังว่า “คุณพ่อครับ ผมมีคำถามจะถาม”

ลุคไม่ได้แสดงท่าทีเคร่งขรึมเลย เขาพยักหน้า “ว่ามาสิ”

“เรนนี่บอกว่าที่คุณพ่อตีคุณบีและทำให้เธอร้องไห้เพราะว่าเธอไม่ยอมทานหอมหัวใหญ่…” บลานช์รู้ว่าเขาไม่ควรบอกพ่อ แต่มันจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่หากเขาปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป เมื่อรวบรวมความกล้าทั้งหมด บลองช์ก็กระพริบตาในขณะที่เขาสอนบทเรียนแก่พ่อของตน “เราทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกันนะครับ เราต่างก็มีอิสระทั้งนั้น ไม่มีใครมีข้อยกเว้น คุณบีแค่ไม่ชอบทานหอมหัวใหญ่ แต่เธอก็ไม่ควรจะถูกมองว่าเป็นคนเรื่องมากเพียงเพราะว่าไม่ชอบทานบางอย่าง และคุณพ่อเองก็ลากคุณบีเข้ามาอยู่ภายใต้การปกครองแบบเผด็จการของพ่อไม่ได้นะครับ!

“อีกอย่าง คุณบีก็ไม่ใช่ลูกพ่อด้วย คุณบีไม่เหมือนกับพวกเรานะครับ คุณพ่อส่งเสียและเลี้ยงดูพวกเรา ดังนั้นเราจึงต้องเชื่อฟังคุณพ่อ”

เด็กชายมีเหตุผลหลายประการที่เขาต้องการบอกกับพ่อของเขา

“ลูกบอกว่าลูกทั้งสองเป็นลูกของพ่อ และพ่อก็ส่งเสียเลี้ยงดูพวกลูกด้วย ดังนั้นลูกจะต้องเชื่อฟังพ่อ” ลุคพยายามสอนบทเรียนชีวิตให้แก่ลูกชายของเขา “ถ้าอย่างนั้น ถ้าพ่อยอมดูแลคุณบีของพวกลูกจนแก่เฒ่า หรือดูแลเธอให้นานกว่าดูแลพวกลูกทั้งสองเนี้ย นั่นหมายความว่าเธอควรจะเชื่อฟังพ่อเหมือนที่ลูกทั้งสองคนทำด้วยใช่ไหม?”

บลองช์มองไปที่พ่อของเขาและเกาหัวเล็กน้อย “ผมก็คิดว่าอย่างนั้น แต่ว่า...”

จากนั้น ลุคก็เดินไปที่ห้องน้ำ เขาไม่ต้องการพูดถึงปัญหาของผู้ใหญ่ให้กับเด็กน้อยฟัง