พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 33

เบียงก้ามองไปที่นีน่า เสียงของเธอเบาจนแทบจะกระซิบ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอกำลังกลัวอยู่ในขณะนี้ แล้วพูดว่า “ฉัน…ฉันได้ทำอะไรที่มันไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้รึเปล่า?”

“แล้วฉัน ได้เจอผู้ชายบ้างไหม?”

“ฉันไม่รู้เลย” นีน่าพูดอย่างเคืองใจ “ฉันไม่ได้อยู่ที่นั่นตอนที่เธอถูกวางยา แพทย์โทรหาฉันอีกที หลังจากที่พวกเขาควบคุมผลข้างเคียงของมันได้แล้ว”

เบียงก้าเริ่มจับประเด็นได้

ผลข้างเคียงอยู่ภายในความควบคุมของแพทย์

นั่นหมายถึงมีคนโทรหาหมอให้เธอ

เบียงก้าถอนหายใจและใช้มือกุมหัวไว้ ขณะที่เธอคิดทบทวนอย่างรอบคอบ หลังจากนั้นไม่นาน เธอพูดว่า “ฉันจำได้ว่ามีเด็กผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในลิฟต์ ฉันคิดว่าเขาบอกว่า… เขาต้องการพาฉันไปโรงพยาบาล?”

“มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น”

นีน่ารู้สึกกังขากับคำตอบนั้น “ฉันกังวลว่าจะมีคนที่หาประโยชน์จากอาการของเธอ ฉันเลยโทรไปเบอร์นั้นอีกครั้ง แต่คนที่รับสายคือแพทย์ เธอเป็นแพทย์หญิงด้วยนะ!”

ในที่สุด ความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมของนีน่าก็ทำให้หัวใจของเบียงก้าสงบในที่สุด

“ขอดื่มน้ำหน่อยสิ?”

"แน่นอนสิ!" นีน่ารีบหยิบแก้วน้ำมาป้อนที่ริมฝีปากของเบียงก้า

หลังจากนั้น เธอเอื้อมมือไปหาผลไม้

นีน่ายื่นผลไม้ให้กับเบียงก้า

เบียงก้ามองลงมาและมองไปที่กล้วยขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าเธอ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำทันที…

มันเป็นเพราะผลข้างเคียงของยารึเปล่านะ? ภาพที่น่าอายผุดขึ้นในมโนภาพของเธอ ภาพของชายหนุ่มที่กำลังปลดเข็มขัดและรูดซิบกางเกงลง

“ขอผ่านดีกว่านะ” เบียงก้าผลักกล้วยออกไปอย่างโกรธเกรี้ยว

นีน่าเริ่มปอกผลไม้ทันที “ถ้าไม่เอา ฉันกินแทนนะ อา ฉันหิวแล้ว”

เบียงก้าจ้องเขม็งขณะที่นีน่ากินกล้วย ฉากเหล่านั้นปรากฏขึ้นในหัวของเธออีกครั้ง

“อ๊าก! ขอน้ำเย็นอีกแก้ว!”

เบียงก้าคงคิดว่าตอนนี้เธอคงจะบ้าไปแล้วแน่ ๆ

เธอคิดอะไรอยู่กันเนี่ย!

จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความโสมม…

นีน่าเอากล้วยเข้าปากในขณะที่เทน้ำเย็นลงแก้วให้เบียงก้า

เบียงก้าระบายสิ่งที่เธอคิดในใจออกมาทั้งหมด ในที่สุดจิตใจของเธอก็รู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย

“มีคนโทรแจ้งตำรวจ ทั้งมาลี เรย์น และชาร์ล็อต ชอว์ ถูกจับ แต่ฉันไม่รู้ว่าผลการสอบสวนเป็นยังไงนะ ตอนนี้เธอฟื้นคืนสติแล้ว ฉันคิดว่าตำรวจอาจจะมาที่นี่เพื่อถามคำถามเธอกับเธอเร็ว ๆ นี้” นีน่ากล่าว

“พวกเขาโดนตำรวจจับงั้นหรอ?”

เบียงก้าไม่เคยคาดคิดมาก่อน

คนอย่างมาลีต้องวางยาผู้หญิงแทบทุกวันแน่ ๆ และพวกเขามักจะไม่ทิ้งหลักฐานใด ๆ ไว้หลังจากนั้น แม้ว่าพวกเขาจะทำเช่นนั้น เหยื่อมักจะไม่กล้าไปหาตำรวจเพื่อรักษาศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่

เบียงก้ายังสงสัยว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้แน่ใจว่ามาลีและชาร์ล็อตต์จะต้องได้การลงโทษจากการกระทำของพวกเขา

“อยากนอนพักต่ออีกหน่อยไหม? ท่าทางเธอมันยังดูไม่ค่อยดีเลย สำหรับฉันนะ ขอบคุณพระเจ้าที่เธอไม่ใช่ผู้ชาย ไม่งั้นเธออาจจะฆ่าตัวตายก็ได้!” นีน่ากังวลว่าเบียงก้าจะรู้สึกซึมเศร้า ดังนั้นเธอจึงเสริมเรื่องตลกของเธอ พร้อมกับหรี่ตาส่อในทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

เบียงก้า “…”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงของใครบางคนกำลังเดินมาหาพวกเขา ตามด้วยเสียงที่คุ้นเคยพูดว่า “ขอบคุณมากครับ” เนื่องจากห้องนี้เป็นห้องพยาบาลแบบชั้นดี สภาพแวดล้อมจึงค่อนข้างสะอาด และพวกเขาได้ยินเสียงจากทุกที่อย่างชัดเจน

“นั่นใช่เสียงคุณเรย์นรึเปล่าคะ?” นีน่าชำเลืองมองเบียงก้าที่ดูตกตะลึง แม้แต่เธอก็ยังสามารถบอกได้ว่าเสียงนั้นเป็นของเควิน เรย์น

เบียงก้าต้องการลุกออกจากเตียง

เป็นเวลานานมากแล้วหลังจากที่เธอได้พบพ่อของเธอครั้งสุดท้าย

แม้ว่าเธอก้าวออกจากเตียงไปได้เพียงก้าวเดียว เธอก็รู้สึกแปลก ๆ ภายในร่างกายของเธอ

เบียงก้าเข้าห้องน้ำแล้วปรับอุณหภูมิของน้ำก่อนที่เธอจะเปิดฝักบัวและยืนอยู่ใต้ฝักบัว

เสียงน้ำกลบคำด่าว่าจากภายนอก

นีน่ากำลังปอกแอปเปิล ขณะที่เธอเลือกใช้คำสองสามคำเพื่อพูดเสียดสีกับเจนนิเฟอร์ “หยุดกรีดร้องเหมือนผีบ้าที่นี่สักที คุณคิดว่าคุณทำถูกต้องแล้วเหรอคะ? ถ้ายังโวยวายอย่างนั้นไม่เลิก คุณอาจจะทำให้เส้นเลือดแตกและตายไปตรงนี้ก็ได้นะ!”

นีน่าไล่เจนนิเฟอร์ออกจากห้อง

เควินเดินตามเธอไป

ก่อนอาหารเย็น พ่อแม่ของนีน่าก็เรียกเธอไปเหมือนกัน เบียงก้าอารมณ์ไม่ดีในตอนนี้ เมื่อเธอคิดในทางกลับกัน ดูเหมือนว่าในขณะนี้ชีวิตเธอจะเป็นอิสระมากขึ้น เธอได้โยนคำเตือนทั้งหมดไปยังสายลม

เวลาประมาณหกโมงเย็น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เมื่อเธอเห็นหมายเลขผู้โทรเบียงก้านิ่งไปชั่วคราว ท่ามกลางความแปรปรวน ท้ายที่สุดเธอก็หยิบมือถือขึ้นมา

เธอไม่ได้พูดอะไรในตอนแรก

เสียงทุ้มลึกของลุคเข้ามาในโทรศัพท์ “คุณอยู่ในห้องคนเดียวรึเปล่า?”

“ไม่ค่ะ… ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวค่ะ…”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกว่าลุคจะแวะมาหาเธอถ้าหากเธออยู่คนเดียว

แต่เธอก็อาจคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปหน่อย

“อย่างนั้นเหรอ?” เสียงของชายคนนั้นไม่ได้ฟังเหมือนว่ากำลังผ่านโทรศัพท์เลย ราวกับว่าเค้าพูดอยู่ข้างหูเธอ เขาพูดอย่างแน่วแน่ว่า “ถ้ามีคนอื่นอยู่กับคุณนั่นจะเป็นเรื่องที่ดีมาก ถ้าเธออยู่คนเดียว ผมไม่เข้าไปหรอก เพราะยังไง ชายหญิงสองคนอยู่ตามลำพังกันสองคนคงไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอก”

ประตูถูกผลักเปิดออก

เบียงก้ามองไปรอบ ๆ ด้วยความตกใจ ชายในชุดสูทและรองเท้าหนังกำลังยืนอยู่ที่ประตูกำลังเดินเข้ามาในห้อง

ในขณะเดียวกัน เธอยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย ดอกตูมสองดอกบนผิวสีขาวราวกับหิมะของเธอถูกย้อมด้วยสีชมพูบานสะพรั่ง และโดดเด่นเป็นพิเศษตอนที่หน้าอกของเธอแอ่นขึ้นล้มลงพร้อมกับลมหายใจ…

เธอเพิ่งขุดหลุมฝังตัวเองที่นี่งั้นเหรอ?