พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 117

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ หนานเทียนกับหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็มาถึงตรงหน้าหลิ่วเซิงเซิงแล้ว

หลิ่วเซิงเซิงก้มศีรษะลงโดยไม่รู้ตัวเพราะเธอกลัวจะถูกจำได้

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนคิดว่าผู้หญิงคนนั้นกลัว และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภูมิใจเล็กน้อย

ก็แค่ผู้หญิงป่าเถื่อนเทียบตัวเองไม่ได้อย่างแน่นอน

"เฉี่ยนเฉี่ยน เจ้ารีบขึ้นไปนั่งบนรถม้า ฝนกำลังตกหนัก"

ทันทีที่มาถึงข้างหลิ่วเซิงเซิง หนานเทียนก็ผลักหลิ่วเซิงเซิงออกไปอย่างไม่แยแสและพยุงหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนขึ้นรถ

หลิ่วเซิงเซิงขมวดคิ้ว "องค์รัชทายาทนี่คือรถม้าที่ท่านอ๋องเตรียมไว้สำหรับข้า..."

"สถานะองค์รัชทายาทอย่างข้า จะนั่งรถม้าคันหนึ่งไม่ได้เหรอ? เจ้าคิดว่าข้าจำรถม้าของเสด็จอาไม่ได้เหรอ?"

หนานเทียนไม่ได้มองหลิ่วเซิงเซิงด้วยซ้ำและพูดอีกว่า "เป็นเพียงคนธรรมดาสามัญ เองไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดกับองค์รัชทายาทอย่างข้า"

แต่ได้ยินหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ พูดว่า "องค์รัชทายาท แบบนี้ไม่ดีหรือเปล่า? ท่านพี่เจ๋อกลับมาโกรธจะทำยังไง?"

"นั่นคือเสด็จอาของข้า หรือว่าจะถือโทษองค์รัชทายาทอย่างข้าเพราะผู้หญิงป่าเถื่อนคนหนึ่ง? ฝนตกหนักมาก เจ้ารีบขึ้นรถกลับไป มีอะไรข้าจะพูดกับเสด็จอาเอง"

ขณะพูดเขามองไปที่หลิ่วเซิงเซิงอีกครั้ง "ถ้าเสด็จอาชอบเธอจริง ๆ จะเตรียมรถม้าอีกคันได้อย่างไร คนฉลาดรู้ดีว่าเสด็จอาไม่ใช่คนที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถล่อลวงได้ ถ้าต้องการจะบินขึ้นกิ่งไม้และกลายเป็นฟีนิกซ์ ระวังและจะเสียชีวิตในที่สุด"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนรู้สึกภูมิใจมาก สุดท้ายเธอก็แกล้งทำเป็นนั่งบนรถม้า

หลิ่วเซิงเซิงที่อยู่ด้านข้างแค่มองดูเงียบ ๆ ไม่เพียงแต่ไม่อยากแย่งเท่านั้น ในใจยังรู้สึกขอบคุณอีกด้วย

เมื่อรถม้าถูกแย่ง เธอมีข้ออ้างที่จะหลบหนี จากนั้นเธอก็โยนความผิดให้กับคนสองคนนี้อย่างสมบูรณ์แบบ

หลิ่วเซิงเซิงกำลังวางแผนในใจ หนานเทียนคิดว่าเธอกลัว ดังนั้นหลังจากส่งหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนออกไป ก็หันหลังกลับและจากไป

ทันทีที่พวกเขาจากไป หลิ่วเซิงเซิงก็รีบวิ่งไปที่ประตูพระราชวัง ขณะที่เธอกำลังจะออกไป องครักษ์สองคนก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ

"เจ้าเป็นสาวใช้ตำหนักไหน? ไม่มีตราไม่สามารถออกจากวังได้"

หลิ่วเซิงเซิงพูดไม่ออก "ไม่เห็นหรือว่าฉันเข้าวังมากับอ๋องชาง? ฝนตกหนักมาก อ๋องชางบอกให้ข้ากลับไปก่อน"

"ขออภัยด้วยแม่นาง แต่ท่านไม่สามารถออกไปได้หากไม่ได้รับอนุญาตจากอ๋องชาง"

"ไม่ใช่ พวกเจ้าไม่เห็นเหรอว่าฝนตกหนัก? ถ้าข้าป่วย มาดูกันว่าพวกเจ้าจะอธิบายให้อ๋องชางฟังอย่างไร"

ปรากฏว่าองครักษ์คนหนึ่งก็เอาร่มมา "แม่นางถือร่มไปก่อน อ๋องชางกลับมาแล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงพูดไม่ออก เมื่อมองย้อนกลับไป หนานมู่เจ๋อก็กลับมาแล้วจริง ๆ

แค่เห็นเขาเดินไปหาหลิ่วเซิงเซิงทีละก้าว จับมือเธอแล้วพูดว่า "ไปด้วยกัน"

"รถม้าของข้าถูกแย่ง"

"ข้าเห็นแล้ว"

"งั้นเจ้าทำไมไม่ห้าม?"

"ความต้องการของพระเจ้า"

หลิ่วเซิงเซิง "..."

เขาก็แค่อย่างให้ตัวเองขึ้นรถม้าคันเดียวกับเขา เลยไม่ได้ตั้งใจจะสนใจมันเลย...

ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องนั่งบนรถม้ากับเขาอย่างเชื่อฟัง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "แล้วเจ้าก็ดูข้าถูกรังแกต่อหน้าต่อตาเหรอ?"

"ข้าเห็นว่าเจ้ามีความสุขมาก"

คนที่ปกติอารมณ์ร้อน คนที่ไม่ยอมถูกรังแกเลย แต่วันนี้กลับยืนอยู่อย่างเชื่อฟัง ใครจะบอกว่าไม่เต็มใจล่ะ?

หลิ่วเซิงเซิง "..."

น่ารำคาญมาก เถียงกับคนนี้ไม่ได้เลย

"ยังไงก็เถอะ เจ้าก็ดูข้าถูกรังแกต่อหน้าต่อตา"

หนานมู่เจ๋อยกมุมปากของเขาด้วยความรัก "งั้นข้าพาเจ้าไปรังแกคืน?"

"ช่างมันเถอะ คนธรรมดาสามัญอย่างข้า จะรังแกองค์รัชทายาทปัจจุบันได้ที่ไหนกันล่ะ?"

"เสี่ยวเจียง"

ขณะที่กำลังคิดอยู่ รถม้าก็หยุดกะทันหัน

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเปิดม่านรถแล้วมองดู "ยังไม่ถึงไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงหยุดแล้วล่ะ"

ทันทีที่พูดจบ ก็มีเสียงการต่อสู้ข้างนอกดังขึ้น

"พวกเจ้าเป็นใคร?"

"มีผู้ร้าย รีบปกป้องคุณหนูเร็ว!"

"อ๊า พาคุณหนูหนีไป พวกมันมีเยอะมาก..."

"..."

เห็นแค่ชายชุดดำหลายคนล้มองครักษ์หลายคนลงด้านนอกรถม้า จากนั้นม่านรถม้าก็เปิดออก และจู่ ๆ ชายชุดดำก็วิ่งเข้ามา

สิ่งนี้ทำให้หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนในรถม้าตกใจ

"อ๊า! พวกเจ้าเป็นใคร!"

ด้วยเสียง "ปัง" จู่ ๆ เท้าใหญ่ก็เตะท้องของเธอ

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนกรีดร้อง แต่ชายในชุดดำคว้าข้อเท้าของเธอแล้วลากเธอออกจากรถม้า

"อ๊า! พวกเจ้ากล้าดีมาก!"

ก่อนที่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอถูกเตะเข้าที่ท้องหลายครั้ง เธอทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความกลัว "พวกเจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร? ใครส่งพวกเจ้ามาที่นี่? หยุดนะ! อ๊า!"

แต่ชายชุดดำเหล่านั้นไม่ฟังเธอเลยและเตะเธอไม่หยุด

"ได้รับคำสั่งจากเบื้องบน อย่าทำร้ายใบหน้าของผู้หญิงคนนี้"

"แม่งเอ๊ย ส่งเรามาตีผู้หญิงคนหนึ่งจริง ๆ เตะแค่ไม่กี่ครั้งผู้หญิงคนนั้นก็จะตายแล้วมั้ง?"

"พอแล้ว ถอย"

"..."