พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 118

หลังจากนั้นไม่นาน ชายชุดดำก็จากไปทีละคน เมื่อคนสุดท้ายจากไป เขาก็เหยียบต้นขาของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนแล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังคาริมถนนด้วยวิชาตัวเบา

ผู้คนรอบตัวเธอต่างหวาดกลัวโดยไม่รู้ตัว หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน ตัวสั่นและกองตัวอยู่บนพื้น เมื่อคนชุดดำทั้งหมดจากไป เธอก็เริ่มร้องไห้เสียงดัง

เกิดอะไรขึ้น?

ใครส่งนักฆ่าพวกนี้มา!

"ฮือฮือ พวกไร้ประโยชน์ แม้แต่ข้าก็ยังปกป้องไม่ดี ฮือฮือฮือ..."

"..."

ภายในตำหนักองค์หญิง

หนานซินฟังรายงานของชายชุดดำเหล่านั้นอย่างภาคภูมิใจ และรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

"มาดูกันว่าผู้หญิงคนนั้นจะกล้ายั่วยุข้าอีกไหม"

คนชุดดำถอยหลังจากรายงานเสร็จ แต่ทันทีที่คนชุดดำจากไป ชายหนุ่มคนหนึ่งก็กอดหนานซินจากด้านหลัง

"องค์หญิงของข้า ใครทำให้ท่านโกรธอีกแล้ว?"

"ผู้หญิงป่าเถื่อนคนหนึ่ง วันนี้เจ้าไปไหนมา? ให้เจ้าเข้าวังไปกับข้าก็ไม่มีเวลา"

ชายหนุ่มยิ้มและพูดว่า "มีเรื่องนิดหน่อย แต่ตอนนี้โอเคแล้ว"

"..."

อีกด้าน

หลิ่วเซิงเซิงไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป หากเป็นแบบนี้นี้ต่อไป พวกเขาจะไปถึงจวนอ๋องชางแล้ว

จะทำอย่างไร?

เธอจะหนียังไงล่ะ?

ดวงตาของหลิ่วเซิงเซิงกลอกไปรอบ ๆ และทันใดนั้นเธอก็พูดว่า "โอ๊ย ข้าปวดท้อง..."

"เป็นอะไรไป?"

ทันทีที่เขาได้ยินว่าเธอปวดท้อง หนานมู่เจ๋อก็ดูกังวลเล็กน้อย

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างอึดอัดมาก "ดูเหมือนว่าจะเป็นอันนั้น... "

หนานมู่เจ๋อเพียงมองดูเธอ เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจความหมาย "เราจะถึงจวนอ๋องเร็ว ๆ นี้ ข้าจะให้โม่เล่ามาตรวจดูให้เจ้า"

หลิ่วเซิงเซิง "..."

เขาเป็นผู้ชายรึเปล่า?

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า "อันนั้น" คืออะไร?

ก็ใช่ หลายปีมานี้เขาไม่มีแม้แต่สาวใช้ที่อุ่นเตียงเลย ถ้าไม่ใช่ถูกวางยาแล้วนอนกับเธอ เธอก็จะคิดว่าคนนี้มีปัญหาตรงไหน

ดูเหมือนว่าจะต้องอธิบายให้ชัดเจนกว่านี้

"ไปหาหมอไม่ได้ ก็แค่ปวดปกติ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ข้าต้องซื้ออันนั้น..."

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "อาการปวดท้องจะเป็นปกติได้อย่างไร? เสี่ยวเจียง รีบกลับจวนเร็ว ๆ เข้า"

เมื่อเห็นรถม้าเร่งความเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน หลิ่วเซิงเซิงก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้นไปอีก "นี่มันแค่มีประจำเดือน! ท่านอ๋องไม่เข้าใจเรื่องนี้เลยเหรอ?"

ด้วยคำพูดเช่นนี้ ใบหน้าของหนานมู่เจ๋อก็แข็งทื่อ และแม้แต่รถม้าก็ชะลอตัวลงมาก...

เสี่ยวเจียงเช็ดเหงื่อเย็นนอกรถ แม่นางเซินเอ๋อกล้าจริง ๆ เรื่องแบบนี้พูดกับคนอื่นได้ด้วยเหรอ?

บางทีท่านอ๋องอาจจะไม่ใช่คนนอกในสายตาของเธออีกต่อไป...

ใบหน้าของหนานมู่เจ๋อสงบ แต่หูสีแดงสองหูได้ทรยศเขาไปแล้ว

"แล้วต้องกินยามั้ย?"

หลิ่วเซิงเซิงแกล้งทำเป็นปวดท้อง แต่ทันใดนั้นท้องของเธอก็ปวดมากจริง ๆ

ความรู้สึกไม่สบายที่มาจากช่องท้องส่วนล่างของเธอทำให้ร่างกายของเธอแข็งทื่อ

ไม่นะ

มาจริง ๆ เหรอ...

หลิ่วเซิงเซิงเหงื่อออกมาก "ไม่ต้องกินยาหรอก นี่เป็นเรื่องปกติ แค่เจ้าไปซื้ออันนั้นให้ข้าหน่อยได้ไหม"

จู่ ๆ หนานมู่เจ๋อก็ไออย่างรุนแรงสองครั้ง จากนั้นหันศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่าง

แน่นอนว่าไม่ได้เปิดม่าน...

องครักษ์หลายคนไม่กล้าหยุดเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่มองดูเธอกุมท้องแล้วเดินจากไป...

อีกด้าน

หนานมู่เจ๋อเดินบนถนนหูแดงเป็นเวลานาน และในที่สุดก็เห็นร้านแห่งหนึ่ง

เขาเหลือบมองที่เสี่ยวเจียง จากนั้นเสี่ยวเจียงก็ก้าวไปข้างหน้า

"ขอถามหน่อย ที่นี่มีอันนั้นไหม?"

เจ้าของร้านเป็นผู้หญิงในวัยสามสิบ ทันทีที่เห็นลูกค้ามาเธอก็รีบทักทายพวกเขาทันที "แขกสองคนอยากซื้ออะไรเจ้าคะ?"

เสี่ยวเจียงหน้าแดงและพูดว่า "มันเป็นอันที่ผู้หญิงใช้ ซื้อที่นี่ใช่ไหม?"

เมื่อมองดูชายหนุ่มแสนสวยสองคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ ผู้หญิงคนนั้นก็หัวเราะออกมา "สิ่งที่ข้าขายในร้านนี้ล้วนเป็นของสำหรับผู้หญิง รวมทั้งกิ๊บติดผม ต่างหู ขลุ่ยและกู่ฉินที่สวยงาม ถ้าท่านต้องการให้ของขวัญผู้หญิง แค่ให้กู่ฉินเธอ คุณชายท่านนี้จะซื้อให้คนรักเหรอ?"

เสี่ยวเจียงมองหนานมู่เจ๋ออย่างอึดอัดและอายที่จะพูดตรง ๆ

หูของหนานมู่เจ๋อเป็นสีแดง

"ก็คือ ผู้หญิงใช้ตอนอันนั้นมา"

เมื่อกี้หลิ่วเซิงเซิงก็พูดแบบนี้ ทําไมเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่เข้าใจ?

ความจริงแล้วถ้าผู้หญิงบอกว่าเธอต้องการ "อันนั้น" ผู้หญิงคนนั้นก็จะเข้าใจทันที แต่สำหรับผู้ชายที่โตแล้วสองคนนี้ เธอไม่เคยคิดไปในทิศทางนั้นเลย

จากนั้นก็ถามว่า "อันนั้นหมายถึง?"

"ฟังภาษาคนไม่เข้าใจเหรอ? ผู้หญิงจะมาอะไรได้อีก?"

เสี่ยวเจียงคำรามด้วยความโกรธ

ผู้หญิงคนนั้นสะดุ้ง หลังตั้งสติได้จู่ ๆ ก็หัวเราะเสียงดัง

"โอ๊ย หายากจังเลย หายากจังเลย ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นผู้ชายมาซื้อของแบบนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า คุณชายทั้งสองท่านกำลังหาผิดที่แล้ว อันนั้นซื้อที่ข้าไม่ได้"

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มและพูดต่อ "แต่ข้ามีผ้าสีขาวอยู่เยอะเลย และเด็กผู้หญิงหลายคนจากครอบครัวอื่นก็ใช้แบบนั้น ส่วนอันอื่นที่แพงกว่านั้นจำเป็นต้องปรับแต่ง มีเพียงครอบครัวที่ร่ำรวยมากเท่านั้นที่จะซื้อได้..."

จู่ ๆ เสี่ยวเจียงก็หยิบเงินออกมาจากแขนของเขาและวางลงบนโต๊ะข้าง ๆ

"เจ้าไปซื้อให้เราเถอะ ที่เหลือก็เป็นของเจ้า"