พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 16

หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่เสี่ยวถัง คำพูดแบบนี้ ตัวเธอเองเชื่อไหม?

มันเจ็บจนไม่มีแรงจะพูด หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจเสี่ยวถัง เพียงแค่มองไปที่ โม่เล่าที่ยืนอยู่ที่ประตูแล้วพูดว่า: "ในเมื่อมาแล้วก็เข้ามาเถอะ"

จากนั้นโม่เล่าก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาจากด้านนอก

เสี่ยวถังพูดอย่างเร่งรีบ: "โม่เล่า พระชายาถูกโบยไปสามสิบที นั่งก็นั่งไม่ได้แล้ว ท่านช่วยสั่งยาให้หน่อย เดี๋ยวข้าน้อยจะไปเอาเงินท่านทีหลัง"

"คิดว่าพระชายาคงไม่ต้องใช้ยาข้า"

โม่เล่าพูดมีความหมายสอดแทรก ทำให้หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกหมดหนทาง เธอหายใจออก "เสี่ยวถัง ไปต้มน้ำให้ข้าหน่อย ข้าอยากดื่มชา"

ขณะที่เสี่ยวถังถอยออกไป หลิ่วเซิงเซิงจึงกล่าวว่า: "โม่เล่ามีอะไรจะพูดก็พูดมา"

"เรื่องเกี่ยวกับเด็กทั้งสองคนครั้งที่แล้ว พระชายายังจำได้ใช่ไหม?"

"อืม"

"เด็กทั้งสองหายดีแล้ว แต่ข้าแค่สงสัย ตอนนั้นข้าไม่ได้สั่งยาแก้พิษใด ๆ แต่เด็กทั้งสองก็หายดีภายในไม่กี่วัน นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าสามารถทำได้เลย ดังนั้นพระชายาเป็นคนช่วยเขาสองคนไว้ใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้ปฏิเสธ แต่แค่พยักหน้าเล็กน้อย

เมื่อเห็นเธอพยักหน้า ดวงตาของโม่เล่าก็ฉายแววประหลาดใจ คือเธอจริง ๆ...

"ข้าฝึกวิชาแพทย์มาหลายปีแล้ว ข้าคิดว่าทักษะทางการแพทย์ของข้าค่อนข้างดี หลายวันมานี้ข้าคิดไม่ออกจริง ๆ พระชายาแก้พิษงูได้อย่างไร? เท่าที่ข้ารู้มา ไม่มียาอะไรที่สามารถแก้พิษงูชนิดที่กัดได้อย่างหมดสิ้น..."

"พิษงูบางชนิดแค่กินยาก็แก้พิษได้ พิษงูบางชนิดไม่มียาแก้พิษ บังเอิญมันเกิดขึ้นกับข้าพอดี เป็นคนอื่นก็ทำไม่ได้ โม่เล่าไม่ต้องคิดมากมาย"

เมื่อฟังคำพูดอันสงบของหลิ่วเซิงเซิง ใบหน้าของโม่เล่าก็ดูน่าเกลียดเล็กน้อย

ทำไมรู้สึกว่าคำพูดของพระชายามันเย่อหยิ่งไปหน่อย?

เธอหมายความว่าเธอเป็นคนเดียวในโลกที่สามารถทำได้ใช่ไหม?

แต่โม่เล่าไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงพูดว่า: "จริง ๆ แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ข้ารู้ว่าพระชายามีความรู้ด้านการแพทย์ด้วย เมื่อก่อนข้า..."

"ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเมื่อก่อนเลย ท่านก็เห็นว่าตอนนี้ข้ามีสภาพแบบไหนแล้วใช่ไหม? ข้าเจ็บขนาดนี้แล้ว ท่านมีอะไรจะพูด ทำไมไม่รีบพูดมาล่ะ?"

โม่เล่าพูดอย่างอาย ๆ: "ถ้างั้น ต้องการให้ข้านำสมุนไพรมาให้ท่านและให้สาวใช้ของท่านทาให้หรือเปล่า?"

"ท่านคิดว่าข้าต้องการยาของท่านเหรอ?"

โม่เล่ายิ้มอย่างขมขื่น "พระชายาทรงซ่อนความลับไว้ดี คิดว่าหน้าจะมียาที่ดีกว่า…"

"ถ้าไม่มีอะไรท่านก็กลับไปเถอะ"

"ที่จริงข้ามีเรื่องจะพูดกับท่าน"

โม่เล่าดูเหมือนจะสับสนมาก และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า: "จริง ๆ แล้วข้าอยากขอคำแนะนำจากพระชายา ไม่ทราบว่าท่านใช้วิธีใดในการแก้พิษของเด็กสองคนนั้น"

"ไม่ได้มีวิธีใด มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ข้ามีส่วนรับผิดชอบต่อเด็กสองคนที่ถูกกัด ข้าควรจะช่วยพวกเขา ท่านสามารถแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้เรื่องนี้ เป็นหมอมหัศจรรย์ของท่านต่อไป ทําให้ทุกคนคิดว่าคุณช่วยพวกเขาไว้กลับเป็นเรื่องดี พวกเขาจะได้ไม่มีภาระทางจิตใจ"

หลิ่วเซิงเซิงนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียว ด้านหน้าเตียงมีม่านมุก และโม่เล่ามองเห็นได้เพียงเงาลาง ๆ เท่านั้น

แม้ว่าการแสดงออกของหลิ่วเซิงเซิงจะไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน แต่โม่เล่ายังคงรู้สึกถึงความชื่นชมอยู่ในใจ

"บางทีกับพระชายา ข้าอาจไม่ใช่หมอมหัศจรรย์ หลายปีที่ผ่านมา พระชายาถ่อมตัวเกินไป..."

เมื่อเสี่ยวถังกลับมาพร้อมชา เธอได้ยินโม่เล่าพูดแปลก ๆ และเธอก็ทำหน้างง

เกิดอะไรขึ้น?

โม่เล่ากำลังยกย่องพระชายาอยู่?

เสี่ยวถังพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดต่อ: "ยาที่ก่อนหน้านี้ท่านให้ข้าน้อยไปเอา ข้าเอามาแล้ว ต้มเสร็จแล้ว..."

"อีกเดี๋ยวค่อยให้ข้าดื่ม ข้าจะงีบสักพัก"

เมื่อมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงที่ดูอ่อนแอ เสี่ยวถังก็รู้สึกเป็นทุกข์ ท้ายที่สุดก็ทนไม่ได้ที่จะรบกวนเธอและรับใช้เธออย่างระมัดระวังเป็นเวลาสองวันติดต่อกัน

ยาที่หลิ่วเซิงเซิงนำมาจากศตวรรษที่ยี่สิบสองหลังจากใช้มาสองวันบาดแผลก็ไม่เจ็บปวดอีกต่อไป

เพียงแต่ว่ายาจะรักษากระดูกก่อนแล้วจึงรักษาผิวหนัง

ดูจากภายนอก ผิวหนังบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บเริ่มเข้มขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าอาการบาดเจ็บแย่ลง จริง ๆ แล้วภายในไม่ได้เจ็บปวดขนาดนั้น เนื่องจากถูกโบยตั้งสามสิบที พึ่งผ่านไปเพียงสองวัน ถ้านั่งก็ยังอึดอัดมาก

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกว่าเธอดีขึ้นมาก แต่เสี่ยวถังไม่คิดอย่างนั้น เมื่อมองดูรอยฟกช้ำบนบาดแผล เธอก็หลั่งน้ำตาด้วยความทุกข์ใจ

"พระชายา ท่านคงเจ็บมากใช่ไหม? อาการบาดเจ็บนี้ดูร้ายแรงมาก เกรงว่าจะไม่หายภายในหนึ่งหรือสองเดือน ท่านเข้มแข็งมากจริง ๆ..."

"อย่าร้องไห้ ฉันไม่เจ็บ"

เสี่ยวถังเช็ดน้ำตา อาการบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้จะไม่เจ็บได้อย่างไร?

พระชายากลัวตนจะกังวล!

เธอเป็นห่วงตนมากเกินไป!

"พระชายา เดิมทีข้าน้อยไม่อยากจู้จี้จุกจิกกับท่าน แต่ครั้งนี้ท่านถูกโบยแบบนี้ ข้าน้อยก็อยากพูดอะไรสักหน่อย..."

เสียงของเสี่ยวถังเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ "ในช่วงสามปีที่ผ่านมา ท่านอ๋องไม่เคยโบยท่าน แม้ว่าครั้งนี้ท่านจะทำเกินไป แต่ท่านอ๋องก็ให้คนมาโบยท่านจริง ๆ เห็นได้ว่าท่านอ๋องไม่มีความรักต่อท่านแล้วจริง ๆ ต่อไปท่านต้องดูแลตัวเองให้มากขึ้น เลิกคิดถึงท่านอ๋องทั้งวันทั้งคืนได้ไหม?"

"ตั้งแต่ท่านถูกส่งตัวมาจวนเย็น คนในจวนทุกคนก็ไม่มีใครกลัวท่านแล้ว ตอนนี้ผ่านเรื่องนี้มา ทุกคนคงยิ่งไม่เห็นท่านอยู่ในสายตา จากสถานการณ์ตอนนี้ ข้าน้อยกลัวจะมีคนอยากเอาชีวิตท่านจริง ๆ เพราะเมื่อก่อนท่านได้ล่วงเกินคนมากมาย ถ้ามีคนอยากฉวยโอกาสนี้ลอบสังหารท่านจริง ๆ กลัวว่าทุกวันนี้จะไม่มีใครปกป้องท่าน..."