พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 169

ที่แท้หนานเทียนรออยู่ข้างนอกตลอด

หนานลั่วเฉินเศร้าใจมาก ตอนนี้จิตใจของเขายุ่งเหยิงมาก ไม่ค่อยสนใจคำพูดของหนานเทียน

หนานเทียนเดินตามเขาอย่างไม่ใส่ใจ "ทําไมอยู่ในนั้นนานขนาดนั้น? ถ้าไม่ใช่ว่าช่วงนี้เจ้าไม่ชอบผู้หญิงเหรอ ข้าคิดว่าเจ้าทําอะไรกับเธออย่างกล้าหาญแล้ว"

"เสด็จพี่ชอบล้อคนอื่นเล่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

หนานลั่วเฉินยิ้มอย่างแข็งกระด้าง และพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อให้ดูเป็นปกติเหมือนเมื่อก่อน

หนานเทียนพูดอย่างมีความหมาย "นี่จะเป็นเรื่องล้อเล่นได้ยังไง?"

น้ำเสียงนี้ทำให้หนานลั่วเฉินรู้สึกไม่มีความสุขมากทันที เขาคิดจริง ๆ ว่าเขาได้ทำอะไรบางอย่างกับหลิ่วเซิงเซิงในห้องขังหรือเปล่า?

ไม่น่าแปลกใจที่ตัวเองไม่ได้ออกมาเป็นเวลานานและเขาไม่เข้ามาตามหาตัวเอง บางทีเขาอาจจะอยากให้ตัวเองทำผิดครั้งใหญ่ใช่ไหม?

ประการแรกสามารถทรมานหลิ่วเซิงเซิง และประการที่สองเขาสามารถควบคุมตัวเองได้...

หนานลั่วเฉินตกใจกับความคิดฉับพลันของเขา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขามีความคิดเช่นนั้น เป็นเพราะสิ่งที่หลิ่วเซิงเซิงพูดเมื่อกี้หรือเปล่า?

เขาส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย "เสด็จพี่พูดตลกแล้ว ไม่ว่าข้าจะชอบคนสวยมากแค่ไหน ข้าก็ยังรู้ว่าใครควรแตะและใครไม่ควรแตะ ตราประทับฟีนิกซ์เป็นเรื่องใหญ่ หากไม่ระวัง จะพาดพิงถึงเสด็จอา เหตุผลที่อยู่นานหน่อย ก็อยากหาอะไรให้ชัดเจน"

"น้องสองหาอะไรเจอบ้างไหม?"

หนานลั่วเฉินส่ายหัว "หลิ่วเซิงเซิงปากแข็งมาก เธอคิดว่าเราเป็นพวกเดียวกัน ถามยังไงก็ไม่สนใจ"

"อย่างนี้เองเหรอ..."

"อืม เสด็จพี่ช่วงนี้ตัวท่านมีกลิ่นหอมมาก ท่านเปลี่ยนถุงหอมหรือเปล่า?"

สีหน้าหนานเทียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาก็ฝืนยิ้มและพูดว่า "มันยังคงเป็นถุงหอมเดิม ไม่ได้เปลี่ยน"

"อ๋อ จมูกข้าผิดปกติไปหรือเปล่า"

หนานลั่วเฉินพูดเช่นนี้ แต่เขาพอเข้าใจอะไรแล้ว

น้ำเสียงของหนานเทียนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความทดสอบในเวลาเดียวกัน

และทันทีที่เขาทดสอบ หนานลั่วเฉินก็เข้าใจทุกอย่างอย่างสมบูรณ์

บางทีตัวเองอาจจะไร้เดียงสาเกินไป...

ตำหนักอันหนิง

"เสด็จแม่ เสด็จอายังไม่มาเลย พวกท่านไม่สามารถลงโทษเสด็จอาหญิงเป็นการส่วนตัวได้ อีกอย่างเธอไม่ใช่คนที่ขโมยของเลย เรื่องนี้เข้าใจผิดอย่างเห็นได้ชัด เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะยังคงช่วยข้าในนาทีก่อน นาทีต่อมาก็ขโมยของของท่านแล้ว ขอให้เสด็จแม่ตรวจสอบความจริงด้วย!"

หนานซินยืนอยู่ต่อหน้าฮองเฮาด้วยสีหน้ากังวล เมื่อเห็นว่าฮองเฮายังคงดื่มชาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอก็รู้สึกอึดอัดมาก

"ข้ารู้ว่าหลิ่วเซิงเซิงมีชื่อเสียงที่ไม่ดี แต่นั่นเป็นเพียงข่าวลือ ตั้งแต่อยู่กับเธอข้าก็รู้ว่าเธอไม่ได้แย่เหมือนข่าวลือเลย ถ้าเธอขโมยของจริง ๆ เธอก็ไม่สามารถมาหาข้าเพื่อช่วยข้าได้ และไม่ว่าเธอจะโง่แค่ไหนก็จะไม่โง่พอที่จะมาที่ตำหนักอันหนิงเพื่อขโมยของ ทำเรื่องแบบนั้นต่อหน้าทุกคน มันต่างจากการหาความตายตรงไหน?"

หลังจากพูดอย่างนั้น หนานซินยังคงพูดต่อทีละคำ "หวังว่าเสด็จแม่จะปล่อยเธอไป ข้าจะช่วยเสด็จแม่ตามหาผู้กระทำผิดที่แท้จริงอย่างแน่นอน!"

"เห้อ…"

ในที่สุดหลิวฟางก็พูดขึ้นและถอนหายใจ "ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าหลิ่วเซิงเซิงจะทำสิ่งนั้นได้ แต่พบตราประทับฟีนิกซ์บนตัวสาวใช้ส่วนตัวของเธอ หลักฐานเป็นที่แน่ชัด เจ้าจะให้ข้าจะทำอย่างไร?"

สีหน้าหนานซินแข็งทื่อ "เป็นไปไม่ได้ นี่..."

"เจ้าสาม เจ้าต้องรู้ว่าหัวใจของผู้คนเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ ผู้คนไม่สามารถเรียบง่ายอย่างที่ปรากฏ บางคนดูเรียบง่ายจากภายนอก แต่หัวใจของพวกเขานั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้ หลิ่วเซิงเซิงก็เป็นคนเช่นนี้"

"อย่างไรก็ตาม ก็ยังหวังว่าเสด็จแม่จะไม่ทําร้ายเธอ ถ้าเธอเป็นขโมยจริง ๆ ก้ต้องรอให้เสด็จอามาแล้วค่อยลงโทษเธอ ข้าจะไปหาเสด็จพ่อต่อไปจนกว่าเสด็จพ่อจะยอมไว้ชีวิตเธอ ยังไงเธอก็ช่วยชีวิตข้าไว้ หากเกิดอะไรขึ้นกับเธอในคุก ข้าจะสอบสวนให้ถึงที่สุดแน่นอน!"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้เสี่ยวเจียงก็เสียสติไปชั่วขณะ "เกิดอะไรขึ้นกับพระชายา?"

ในที่สุดหนานมู่เจ๋อก็วางดาบของเขาลง จากนั้นเดินทีละก้าวไปที่โต๊ะหินแล้วนั่งลง

ขณะนี้มืดสนิท แต่แสงไฟในจวนชิงหยุนก็สว่างจ้า และบริเวณโดยรอบก็สว่างเช่นกัน

"หลังจากพวกท่านจากไปก็มีคนอ้างชื่อฮองเฮาและเรียกเธอเข้าไปในวังอีกครั้ง เธอไปที่ตำหนักอันหนิงเพื่อรอพบฮองเฮาแต่ไม่มีใครอยู่ แต่สุดท้ายเธอถูกจับเข้าคุกในฐานะขโมย ฮองเฮาบอกว่าตราประทับฟีนิกซ์หายไปและองค์รัชทายาทพบตราประทับฟีนิกซ์บนตัสของสาวใช้คนสนิทของเธอ ตอนนี้หลักฐานชัดเจนมาก เธอแก้ตัวอะไรไม่ได้เลย"

หลังจากได้ยินคำอธิบายของเขา เสี่ยวเจียงก็รู้สึกแย่

"เห็นได้ชัดว่าเป็นการใส่ร้าย อยู่ดีดีพระชายาจะเอาตราประทับฟีนิกซ์ไปทำไม?"

หนานลั่วเฉินพยักหน้า "ข้าก็คิดว่าเธอจะไม่มีทางทำแบบนี้ ดังนั้นจึงมาเชิญเสด็จอาเข้าวัง"

เสี่ยวเจียงรีบมองไปที่หนานมู่เจ๋อแล้วพูดว่า "ท่านอ๋อง พวกเราไปช่วยพระชายากันเถอะ เห็นได้ชัดว่าเธอถูกวางแผนอย่างชัดเจน"

เขาทำหน้ากังวลและพูดว่า "ไม่ต้องพูดถึงว่ามันไม่มีประโยชน์สำหรับเธอที่จะใช้สิ่งนั้น แม้ว่าจะมีประโยชน์จริง ๆ ก็ตาม แต่มีประโยชน์เพียงอย่างเดียวคือวางแผนต่อต้านฮองเฮา แต่เธอไม่มีความแค้นกับฮองเฮาและจะไม่ทำอะไรทำนองนี้เลย นอกจากนี้ ถ้าไม่มีคำสั่งของฮองเฮาแล้วเธอจะเข้าไปในตำหนักอันหนิงได้อย่างไร คนที่ใส่ร้ายเธอก็คิดแผนการที่เต็มไปด้วยช่องโหว่ กลับมีบางคนเชื่ออย่างชัดเจน? พูดอย่างชัดเจนก็คือไม่ได้เอาท่านอ๋องอยู่ในสายตาเลย"

หนานมู่เจ๋อเงียบ "ใครพาเธอเข้าไปในวัง?"

หนานลั่วเฉินกล่าวว่า "เสด็จอาหญิงบอกว่าเขาเป็นคนของฮองเฮา แต่ฮองเฮาบอกว่าเขามาจากจวนอ๋องชาง เดิมทีเขากำลังจะถูกสอบสวนอย่างระมัดระวัง แต่ตอนนี้ตราประทับฟีนิกซ์ถูกพบในตัวเสี่ยวถัง จึงไม่จำเป็นต้องตรวจสอบอย่างละเอียดอะไรแล้ว…"

"ถึงกับใส่ร้ายมาถึงจวนอ๋องชางแล้ว ยังไม่จำเป็น?"

เสี่ยวเจียงหรี่ตาลง "ท่านอ๋อง สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของจวนอ๋องชาง โดยภายนอกแล้วคนเหล่านั้นกำลังมุ่งเป้าไปที่พระชายา แต่ในความเป็นจริงแล้วพวกเขากำลังวางแผนต่อต้านท่านเช่นกัน…"

"เข้าวัง"

เมื่อได้ยินหนานมู่เจ๋อพูด เสี่ยวเจียงก็ดีใจ "ขอรับ!"