พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 180

มือของหนานลั่วเฉินบีบเข้าไปในเนื้อ เขามองไปที่หนานเทียนด้วยสีหน้าเศร้าหมอง "แล้วยังไง?"

"แล้วยังไงอะไร? ตอนนี้เจ้าไม่ควรอธิบายว่าเจ้าไม่ได้สงสัยข้าเหรอ?"

ในพระราชวังอันกว้างขวางมีเส้นทางที่ไม่มีคนสัญจรมากมาย ในขณะนี้พวกเขาบังเอิญผ่านถนนมืด บริเวณโดยรอบเงียบสงบ และไม่มีเสียงใด ๆ ยกเว้นพวกเขา

องครักษ์ที่อยู่เบื้องหลังหนานเทียนล้อมหนานลั่วเฉินอย่างรวดเร็ว และน้ำเสียงของหนานเทียนก็ค่อย ๆ มืดมน

"ข้าอยากรู้จริง ๆ เห็นได้ชัดว่าเจ้าถือว่าข้าเป็นพี่น้องที่ดีที่สุด ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เจ้าเริ่มสงสัยในตัวข้า?"

เมื่อเห็นว่าตัวเองถูกล้อมรอบ หนานลั่วเฉินจึงเข้าใจว่าหนานเทียนไม่เชื่อตัวเองมานานแล้ว

เขาเยาะเย้ย "ดังนั้นตอนนี้เสด็จพี่หมายความว่าอย่างไร? จะลงมือกับข้าในวังเหรอ?"

"จะเป็นไปได้ยังไง เราไม่ได้คุยกันอยู่เหรอ?"

"หยุดพูดคำเสแสร้งพวกนี้ได้แล้ว ในเมื่อพูดถึงขั้นนี้แล้ว สู้เจ้าบอกข้ามาตรง ๆ ดีกว่า เจ้าวางยาพิษข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ตามที่คาดไว้ เจ้ารู้มานานแล้ว"

หนานเทียนเม้มริมฝีปาก "ใครบอกเจ้า?"

"ข้าถามว่าเจ้าวางยาพิษข้าตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้?"

"จะพูดว่าข้าวางยาพิษเจ้าได้ยังไง? ตัวเจ้าเองชอบคนสวยไม่ใช่เหรอ? เจ้าชอบคนสวยมากขนาดนั้น ถ้าสุดท้ายเจ้าล้มลงบนเตียงคนสวย ก็ไม่มีใครพบอะไรได้เลยใช่ไหม?"

หนานเทียนเดินกะโผลกกะเผลกถอยหลังไปสองก้าว "ยังจะถามข้าว่าทำไม? เจ้ากับข้าไม่ใช่พี่น้องทางสายเลือดกัน แม่ของข้าคือฮองเฮาคนปัจจุบัน แม่ของเจ้าเป็นเพียงสนมเจี๋ยหยู่ที่ไม่เป็นที่โปรดปราน เจ้ามีอะไรมาเทียบข้าได้?"

"เป็นเพียงลูกของสนมเจี๋ยหยู่ ทำไมเจ้าถึงได้รับความสนใจจากเสด็จพ่อ? ถ้าแม่ของข้าไม่ใช่ฮองเฮา ตำแหน่งองค์รัชทายาทนี้ก็คงเป็นของเจ้าไปนานแล้วมั้ง? เจ้าถามข้าว่าทำไม? ถ้าเจ้าไม่มีจุดประสงค์อื่น เจ้าจะตามข้าอยู่ตลอดทั้งวันทำไมกัน? และทำไมต้องเหนือกว่าข้าในทุกด้าน?"

"เสด็จพ่อให้ความสำคัญกับเจ้า เสด็จอาก็ปฏิบัติต่อเจ้าแตกต่างออกไป ทุกคนในราชวงศ์พลเรือนและทหารคิดว่าเจ้าเหมาะสมที่จะเป็นองค์รัชทายาทมากกว่าข้า เจ้ายังบอกว่าเจ้าถือว่าจ้าเป็นพี่ชายน้องแท้ ๆ อีกเหรอ? เจ้าเสแสร้งมาก เจ้าเสเพลอยู่ในกลุ่มคนสวยทั้งวัน เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่จะขึ้นเหนือหัวข้า การปล่อยให้เจ้าตายในกลุ่มคนสวยเป็นความเมตตาของข้าแล้ว แต่เจ้าสมควรตายมานานแล้ว ทำไมเจ้าถึงยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้?"

ได้ยินคำพูดในใจของหนานเทียนเป็นครั้งแรก หนานลั่วเฉินก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่พอใจตัวเองอย่างลึกซึ้งเพียงใด

"ดังนั้นเจ้าก็เลยวางยาพิษข้า? จนข้าไม่สามารถขาดความอ่อนโยนของผู้หญิงได้?"

"โอ้ ตัวเจ้าชอบคนสวยเอง ทำไมถึงมาโทษข้าล่ะ?"

"แล้วถุงหอมที่ตัวเจ้าจะอธิบายยังไง? เจ้าพกสิ่งนั้นไปทุกที่ทุกเวลา ไม่ใช่ว่าอยากจะฆ่าข้าเหรอ?"

หนานเทียนขมวดคิ้ว "เจ้ารู้ทุกอย่างจริง ๆ ตอนนี้ข้าอยากรู้จริง ๆ ใครบอกเรื่องนี้กับเจ้า?"

ทั้ง ๆ ที่เป็นแค่คนตามตูดตัวเอง ทั้ง ๆ ที่เป็นคนเสเพล ทั้ง ๆ ที่ไม่เข้าใจอะไรเลย ทั้ง ๆ ที่ตั้งแต่เด็กจนโตก็เชื่อในตัวเองขนาดนั้น ทำไมตอนนี้กลับหลุดพ้นจากการควบคุมของตัวเอง?

หนานเทียนยิ่งคิดยิ่งโกรธ อยากจะฆ่าคนตรงหน้าซะตอนนี้เลย

เขาไม่ต้องการหมากที่ไร้ประโยชน์!

"น่าขำจริง ๆ คนที่ข้าเชื่อใจที่สุดต้องการชีวิตของข้า แต่สุดท้ายคนที่ข้าเกลียดที่สุดก็ช่วยข้าออกจากทะเลแห่งความทุกข์ หนานเทียน คนที่ข้าไว้เชื่อใจมากที่สุดก็คือเจ้า ทำไมเจ้าถึงทำให้ข้าผิดหวัง?"

"หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ถ้าเจ้าเชื่อใจข้าจริง ๆ เจ้าจะสงสัยในตัวข้าได้อย่างไร? ดังนั้นเจ้าจึงล่อข้าออกมาเพื่อช่วยสาวใช้คนนั้นใช่ไหม? จุ๊ ๆ แรงดึงดูดของคนสวยนั้นยิ่งใหญ่จริง ๆ สามารถทำให้เจ้าหลงใหลได้ตลอดเวลา แต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่สามารถช่วยใครได้ แม้กระทั่งตัวเองก็ไม่สามารถช่วยได้"

ทันทีที่หนานเทียนพูดจบ หนานลั่วเฉินก็ตระหนักถึงบางสิ่งทันทีและคำราม "เจ้าทำอะไรไปบ้าง?"

"ไม่ควรเป็นข้าที่ต้องถามว่าเจ้าทำอะไรไปบ้างเหรอ? เจ้าเป็นถึงองค์ชายสอง เจ้าไม่รู้เหรอว่าการปล้นคุกโทษหนักแค่ไหน? เจ้าคิดว่าข้าหลอกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? พูดนิดพูดหน่อยก็ล่อข้าไปได้ บอกความจริงกับเจ้านะ ข้าได้วางกำดักไว้หมดแล้ว คนของเจ้าไม่สามารถช่วยสาวใช้คนนั้นได้แน่นอน"

เกิดอะไรขึ้น?

นักฆ่าที่หนานเทียนจ้างมาโจมตีตัวหนานเทียนเองเหรอ?

อย่างไรก็ตามตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดมาก หนานลั่วเฉินยังเป็นห่วงหลิ่วเซิงเซิงมากที่สุด หากหนานเทียนรู้เกี่ยวกับแผนการของตัวเองตั้งแต่ต้น ในขณะนี้หลิ่วเซิงเซิงจะต้องตกอยู่ในอันตราย

เขาจะต้องไปช่วยเดี๋ยวนี้!

ในเวลาเดียวกัน หลิ่วเซิงเซิงได้แบกเสี่ยวถังออกจากคุกแล้ว

ตอนแรกคิดว่าจะช่วยคนออกไปได้อย่างรวดเร็ว

แต่หลังจากออกไปแล้ว เธอถึงพบว่าตัวเองได้ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว เห็นแต่ว่านอกคุกถูกปิดล้อมมานานแล้ว องครักษ์นับไม่ถ้วนได้ล้อมรอบเธอไว้นานแล้ว

"พระชายา รีบวิ่ง…"

เสี่ยวถังพูดอย่างแผ่วเบาจากด้านหลัง น้ำตาของเธอไหลออกมาทีละหยด

"ข้าน้อย ไม่คุ้มเลย..."

เธอเป็นเพียงคนรับใช้ที่ต่ำต้อย ต่ำจนไม่รู้จะต่ำยังไงแล้ว

ในสายตาของคนอื่น สาวใช้คนนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เธอไม่คิดว่าพระชายาจะมาบุกคุกเพื่อเธอจริง ๆ...

สิ่งนี้จะทำให้เธอรู้สึกดีได้อย่างไร