พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 237

ในขณะนี้หนานหว่านหนิงมั่นใจไม่มากก็น้อยว่าหลิ่วเซิงเซิงสงสัยตัวเอง บางทีการประมูลครั้งนี้อาจมุ่งเป้าไปที่ตัวเองทั้งหมด แต่เขาไม่รู้สึกกลัวแต่กลับคิดว่ามันสนุกเล็กน้อย

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีใครสามารถวางแผนต่อต้านตัวเองได้

เขาต้องการดูว่าผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นอะไรอยู่

หากเขารู้ว่าเสวี่ยหลิงหลงเป็นของปลอม ตัวเองสามารถประหยัดเงินได้มากและเปิดเผยเธอทันที

เขาต้องการดูว่าหลิ่วเซิงเซิงจะก้าวลงจากตำแหน่งอย่างไรหลังจากถูกเปิดเผย

แล้วหนานมู่เจ๋อจะมีปฏิกิริยาอย่างไร?

หนานหว่านหนิงเดินไปที่เวทีทีละก้าว และสายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่เขาในขณะนี้

เขามีใบหน้าที่อ่อนโยนและรอยยิ้มจาง ๆ "เสด็จอาหญิงวางแผนที่จะขายมันในราคาเท่าไหร่? เสวี่ยหลิงหลงนี้เป็นสมบัติล้ำค่า ถ้าเป็นของแท้ ทุกคนยังไม่รู้ว่าต้องให้ราคาเท่าไหร่"

หลิ่วเซิงเซิงยืนเงียบ ๆ กลางเวทีและตอบอย่างใจเย็นว่า "องค์ชายห้าเพียงแค่มาดูว่าจริงหรือปลอม เรื่องอื่นก็ไม่ลำบากท่านหรอก"

"เป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่เหรอ?"

น้ำเสียงหนานหว่านหนิงนั้นอ่อนโยน และทันใดนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า "เกือบลืมไปเลยว่าท่านกับเสด็จอากำลังจะหย่ากัน ดังนั้นนี่คือเหตุผลว่าทำไมท่านถึงต้องการประมูลเสวี่ยหลิงหลงนี้"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ผู้ชมทั้งหมดก็ตกตะลึง

ทันใดนั้นใบหน้าของหนานมู่เจ๋อก็มืดมนอย่างยิ่ง แต่ หลิ่วเซิงเซิงพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า "แล้วไงล่ะ? มันจะส่งผลต่อการขายของข้าเหรอ?"

ทั่วทั้งสถานที่เกิดความโกลาหล!

"เกิดอะไรขึ้น? อ๋องชางและพระชายากำลังจะหย่ากันเหรอ? ทำไมข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย"

"ข้าได้ยินเรื่องนี้มานานแล้ว ข้าคิดว่ามันเป็นข่าวลือ…"

"ไม่น่าจะเป็นข่าวลือนะ? เมื่อไม่นานมานี้ ข้าได้ยินมาว่าท่านอ๋องไปที่พระราชวังด้วยตนเองและบอกฮ่องเต้ว่าเขาต้องการหย่ากับพระชายาอ๋องชาง…"

"ก็แค่ข่าวลือ ทำไมข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลย"

"เรื่องของราชวงศ์เป็นสิ่งที่เจ้าจะได้ยินง่าย ๆ เหรอ?"

"แต่ตอนนี้พระชายาอ๋องชางได้ยอมรับด้วยตัวเองแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องจริง…"

"..."

มีเสียงพูดคุยกัน และใบหน้าของหนานมู่เจ๋อก็ดูน่าเกลียด เขาไอสองครั้ง และสถานที่ทั้งหมดก็เงียบไปครู่หนึ่ง

เสี่ยวเจียงมองไปรอบ ๆ อย่างเศร้าโศก และทุกคนที่เขามองก็ก้มหัวลง

ทันใดนั้น เสียงร้องด้วยความประหลาดใจก็ดังมาจากด้านหน้า ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นมีดปรากฏอยู่ในมือขององค์ชายห้า และมีดแทงเข้าไปในท้องของหลิ่วเซิงเซิงแล้ว!

เนื่องจากเป็นงานประมูลเสวี่ยหลิงหลง หลิ่วเซิงเซิงจึงยืนอยู่ห่างไกลจากทุกคนเล็กน้อย ทุกคนเห็นแต่หนานหว่านหนิงเดินไปหาหลิ่วเซิงเซิงอย่างยากลำบาก มือข้างหนึ่งจับเสวี่ยหลิงหลง แต่อีกมือหนึ่งแทงหลิ่วเซิงเซิงโดยไม่รู้ตัว

หลิ่วเซิงเซิงตะโกนว่า "องค์ชายห้า ท่าน ท่านกำลังทำอะไรอยู่..."

หนานหว่านหนิงรีบปล่อยมือ และเป็นครั้งแรกที่มีสีหน้าตื่นตระหนกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

"เจ้า เจ้า..."

"รีบจับเขาไว้เร็วเข้า! เขาต้องการแย่งเสวี่ยหลิงหลง!"

หลิ่วเซิงเซิงนั่งอย่างอ่อนแอบนพื้น และเลือดสีแดงสดก็ย้อมเสื้อผ้าสีขาวของเธอให้เป็นสีแดงทันที

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนทุกคนในเหตุการณ์ไม่สามารถโต้ตอบได้

เกิดอะไรขึ้น?

"ท่านอ๋อง ข้าใกล้ไม่ไหวแล้ว ท่านให้ข้าพูดให้จบเถอะ วันนั้น ตอนองค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ ข้าเห็นกับตาว่าองค์ชายห้าส่งคนมาฆ่าองค์รัชทายาท ต่อมาฝานฝานถูกลักพาตัวไป และองค์ชายห้าก็เขียนจดหมายมาเรียกข้า เขายังอยากใช้มือของเหอเชียนชิวฆ่าองค์ชายสองและฝานฝาน แล้วใส่ร้ายข้า..."

"เหมือนตอนแรกที่เขาส่งคนไปฆ่าองค์รัชทายาท แล้วใส่ร้ายใส่ข้าและองค์ชายสอง สิ่งเหล่านี้เป็นการดำเนินการของเขาทั้งหมด แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถหาหลักฐานได้ ต่อให้เห็นกับตาก็ไม่สามารถเอาผิดเขาได้ แต่ข้าคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าตอนนี้เขาจะลงมือกับข้าเองเพื่อแย่งเสวี่ยหลิงหลง ข้าคิดว่าข้าจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้แล้ว แต่ตายแบบนี้แล้ว ข้ากลัวว่าจะตายตาไม่หลับ พวกเจ้าต้องจับองค์ชายห้าไว้ให้ได้นะ..."

คำพูดที่น่าสงสารเหล่านั้นทำให้ทุกคนตกตะลึง

ขุนนางจำนวนนับไม่ถ้วนเบิกตากว้าง "ไม่คิดว่าทุกอย่างเป็นแผนการขององค์ชายห้า น่ารังเกียจเกินไป!"

"ข้าว่าแล้วเหอเชียนชิวเป็นผู้หญิงจะทำสิ่งต่าง ๆ มากมายได้อย่างไร? โชคดีที่องค์ชายสองและคุณชายน้อยจากจวนแม่ทัพยังไม่ตาย ไม่เช่นนั้นคงจะตกหลุมพรางของพวกเขาจริง ๆ!"

"น่ากลัวมาก? องค์ชายห้าโหดร้ายมาก…"

"รีบจับองค์ชายห้าไว้เร็วเข้า อย่าให้เขาหนีไปได้!"

"..."

ผู้คนกำลังพูดคุยกันในขณะที่ล้อมหนานหว่านหนิง

หนานหว่านหนิงกำลังจะระเบิดความโกรธ "นั่นไร้สาระ! หลิ่วเซิงเซิง เจ้านางแม่มด เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระ! เจ้าเอาอะไร…"

"ภายใต้สายตาของทุกคนก็กล้าทำร้ายพระชายาเพื่อแย่งเสวี่ยหลิงหลง แม้ว่าท่านจะเป็นองค์ชายก็กล้าดีเกินไปแล้ว ใครก็ได้ มาจับองค์ชายห้าไว้!"

เสี่ยวเจียงพูดด้วยความโกรธ และก่อนที่หนานหว่านหนิงจะพูดจบ เก็รีบวิ่งไปข้างหน้าและเริ่มต่อสู้กับองครักษ์ของเขา

หนานหว่านหนิงกำหมัดของเขาด้วยความโกรธ และเพียงบีบเล็กน้อย "เสวี่ยหลิงหลง" ในมือของเขาก็แหลกเป็นชิ้น ๆ

เขามองผงแป้งในมืออย่างสั่นเทา ปลอม...

ของปลอมยิ่งกว่าของปลอมอื่น ๆ...

"หลิ่วเซิงเซิง! ข้าจะฆ่าเจ้า!"