พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 259

น้ำตาของมู่ชิงชิงไหลลงมาอย่างเงียบ ๆ และเธอก็รู้

รู้ว่าเธอตั้งใจ!

เธอยังคงส่ายหัว

"พูดมั่ว! พวกเราไม่เคยคำนึงถึงเรื่องแบบนี้มาก่อน ข้าไม่รู้ว่าคนอื่นต้องการเจ้าหรือเปล่า แต่ข้าต้องการเจ้า เซินเอ๋อ เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า? เจ้าเคารพข้ามาก ทั้ง ๆ ที่ถูกเข้าใจผิด ก็ยังไม่ยอมบอกว่าข้าแต่งตัวเป็นผู้ชาย จนกระทั่งได้รับความยินยอมจากข้าในภายหลังเจ้าถึงบอก เจ้าเป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่นมาก เป็นห่วงจนไม่คิดถึงตัวเอง เจ้าแบบนี้ เก่งมากจริง ๆ"

"เซินเอ๋อ เจ้าได้ยินที่ข้าพูดไหม? ข้าต้องการเจ้า! เจ้าออกมาได้ไหม? เจ้าไม่ออกมา ข้าก็จะไม่ไป เดี๋ยวที่นี่พังแล้ว พวกเราก็ถูกฝังด้วยกันที่นี่เถอะ!"

มู่ชิงชิงตบกำแพงอย่างแรง ขณะกระโดดขึ้นไปคว้าขอบหน้าต่าง พยายามปีนเข้าไปช่วยคน

มีเสียงดังกึกก้อง และไฟก็เปิดปากที่เปื้อนเลือดของมันราวกับสัตว์ป่า และเผาไหม้ไปที่หน้าต่างในพริบตา

มู่ชิงชิงสะดุ้งและล้มลงกับพื้นในที่สุด

เมื่อมองดูไฟที่โหมกระหน่ำตรงหน้า มู่ชิงชิงก็กังวลมากจนร้องไห้อย่างขมขื่น "หลิ่วเซิงเซิง! เจ้าสารเลว! ทำไมเจ้าไม่ตอบคำพูดของข้า?"

"แคกแคกแคก..."

ราวกับได้ยินเสียงไอของหลิ่วเซิงเซิง มู่ชิงชิงมองไปทางซ้ายและขวา พยายามดูว่ามีน้ำอยู่บริเวณใดบ้าง

เป็นเวลาเที่ยงคืน ทุกคนในเมืองก็หลับสนิท ไม่มีใครดับไฟ ดังนั้นเธอจึงได้แต่พึ่งพาตัวเองเท่านั้น!

แต่เสียงของหลิ่วเซิงเซิงก็กลับมาอีกครั้ง

"อาชิง ข้าออกไปไม่ได้..."

ด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง โรงเตี๊ยมส่วนใหญ่ก็พังทลายลง และเปลวไฟก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ราวกับว่าท้องฟ้าถูกไฟไหม้ไปครึ่งหนึ่ง

มู่ชิงชิงร้องไห้เสียงดัง "เซินเอ๋อ เซินเอ๋อ…"

"อาชิง เจ้าช่วยพูดประโยคหนึ่งกับท่านอ๋อง แคกแคก บอกว่า ข้าไม่ได้โกรธเขามานานแล้ว เรื่องพวกนั้นเมื่อก่อนนี้ ข้าลืมไปหมดแล้ว เจ้าบอกให้เขาอย่าจำสิ่งที่ไม่มีความสุขในอดีตอีกเลย"

"แคกแคก เขาเป็นคนดีมาก ดังนั้นข้าจึง ทำอะไรไม่ถูก การจากไปของข้าไม่ใช่เพราะเขา เขาปกป้องข้าเป็นอย่างดี มันเป็นเพราะความคิดผิดของตัวข้าเอง แคกแคกแคก เจ้า..."

"..."

ในที่สุดเสียงที่อ่อนแอก็ถูกกลืนกินโดยทะเลเพลิง มู่ชิงชิงเฝ้าดูอย่างช่วยไม่ได้ในขณะที่บ้านสองชั้นพังทลายลงและไฟก็ดูเหมือนจะกลืนเธอเข้าไปด้วย

มู่ชิงชิงนั่งบนพื้นอย่างว่างเปล่า โชคดีที่ลมพัดมาจากทิศทางอื่นและบังคับให้ไฟหันไปในทิศทางตรงกันข้าม...

มู่ชิงชิงไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้

เธอร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้ และในที่สุดก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างได้ และเริ่มตะโกนขอความช่วยเหลือ

เสียงกรีดร้องแหบแห้งดังก้องไปทั่วท้องฟ้าทำให้คนรอบข้างนอนไม่หลับ เมื่อมองดูเปลวไฟที่พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าหลายคนก็รีบวิ่งออกไปพร้อมกับถังน้ำ

"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ ๆ ถึงเกิดไฟไหม้?"

"ดับไฟเร็วเข้า! จะไหม้ไปบ้านข้าง ๆ แล้ว..."

" ไฟไหม้ไฟไหม้!"

"รีบลุกขึ้นดับไฟเร็ว ๆ!"

"..."

ผู้คนมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ

อีกด้าน

มันอยู่บนขอบหน้าผาสูงชัน จิ่งฉุนหายใจหอบและตามหนานมู่เจ๋อทันในที่สุด แต่เมื่อเขามาถึงเขาเห็นเพียง หนานมู่เจ๋อยืนอยู่บนขอบหน้าผาด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก

จิ่งฉุนยิ้มและก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ โดยมีพัดอยู่ในมือ "กระโดดลงไปแล้วเหรอ? ถุย หนานหว่านหนิงคนนี้โหดร้ายจริง ๆ"

หนานมู่เจ๋อเพิกเฉยต่อคำพูดของเขา แต่เสี่ยวเจียงบอกกับองครักษ์โดยรอบด้วยใบหน้าบูดบึ้งว่า "เป็นต้องเจอคน ตายต้องเจอศพ!"

"นายท่าน ท่าน..."

"ทำไมถึงวางเพลิง? ไม่มีคำสั่งของข้า เจ้ากล้าดีมาก!"

เสี่ยวอู่รีบคุกเข่าลงบนพื้น "ข้าน้อยไม่ค่อยเข้าใจ..."

"ยังกล้าแกล้งโง่อีกเหรอ? คนของหนานหว่านหนิงตายหมดแล้ว เขาก็ตกหน้าผาไปแล้ว เขาจะหันหลังกลับไปจุดไฟได้ยังไง? แล้วเจ้ามาสายขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะไปวางเพลิงเสร็จแล้วพึ่งมาเหรอ?"

เสี่ยวอู่พูดอย่างกังวล "วิชาตัวเบาของข้าน้อยไม่ดีเท่านายท่าน ตามท่านไม่ทันมาตลอด..."

ก่อนที่เขาจะพูดจบ จิ่งฉุนก็ก้าวไปข้างหน้าและเตะเขาอีกครั้ง ทำให้เขาเกือบจะตกจากหน้าผา

เขาคลานเข้าไปข้างในด้วยความกลัวไม่กี่ก้าวแล้วพูดอย่างสั่นเทา "นายท่าน อย่าโกรธเลย! ทุกสิ่งที่ข้าทำก็เพื่อท่าน! หลิ่วเซิงเซิงนั้นเจ้าเล่ห์มาก หลอกล่อหนานมู่เจ๋อจนเสียสติ เป็นแบบนี้ต่อไป หนานมู่เจ๋อไม่มีใจทำเรื่องอะไรแน่นอน..."

"เรื่องของหนานมู่เจ๋อต้องให้เจ้าตัดสินใจด้วยเหรอ? เจ้าควรอธิษฐานขอให้หลิ่วเซิงเซิง ไม่เป็นอะไร!"

จิ่งฉุนจ้องมองเขาด้วยความโกรธ หันหลังกลับแล้วเดินลงภูเขา

แต่เสี่ยวอู่ก็พูดว่า "ถ้าเพียงเพื่อหนานมู่เจ๋อ ข้าน้อยคงไม่เข้าไปยุ่งมากนัก สุดท้ายข้าก็ทำเพื่อท่าน บางทีแม้แต่ตัวท่านเองก็ไม่ได้ค้นพบการเปลี่ยนแปลงของตัวเอง งั้นหลิ่วเซิงเซิงก็เป็นปีศาจจิ้งจอก ตั้งแต่ท่านรู้จักเธอ ท่านก็เหมือนเปลี่ยนบุคลิกไปโดยสิ้นเชิง วิ่งไปหาเธอทุก ๆ สามวันห้าวัน ไม่เพียงแค่นั้น ยังมักจะถือสิ่งเล็ก ๆ ที่เธอมอบให้ท่านมาคิดถึง..."

"เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร?"

"ข้าน้อยไม่ได้พูดไร้สาระ! นายท่านถูกเธอล่อลวงแล้ว เราวางแผนกับคนมากมาย แต่เราแค่ยืนดูปล่อยให้เธอถูกแทงสองสามครั้ง แต่ดูเหมือนท่านจะโทษตัวเองมาก ท่านเมาเป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน ถึงขนาดอาสามาขอโทษคนอื่น ทั้ง ๆ ที่ในใจท่านก็รู้สึกว่าการวางแผนเป็นสิ่งสําคัญที่สุด เรื่องที่เธอตั้งครรภ์ไม่ได้ก็เป็นเรื่องที่ท่านตั้งใจแพร่กระจายเข้าไปในวังไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เธอตายแล้ว ทุกอย่างอยู่ในเส้นทางที่ถูกต้อง นี่ไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด..."

"พอแล้ว!"

จิ่งฉุนตะโกนและจ้องมองเสี่ยวอู่ด้วยความโกรธ "ข้าคิดว่าเจ้ามีชีวิตอยู่พอแล้ว"

"ข้าน้อยเคียงข้างท่านมาเจ็ดปีแล้ว ถ้าเพื่อผู้หญิงที่โผล่ออกมาอย่างกะทันหัน ท่านจะฆ่าข้าน้อย ข้าน้อยก็ไม่มีอะไรจะพูด"

พูดจบ เสี่ยวอู่ก็ค่อย ๆ หลับตาลง