พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 26

หลิ่วเซิงเซิงเปิดกล่องข้าวแล้วดู "มันไม่มีพิษ"

เรื่องนี้ค่อนข้างแปลกจริง ๆ...

ทันใดนั้นเมื่อนึกถึงว่าโม่เล่ามาหาเธอในวันนั้น หลิ่วเซิงเซิงดูเหมือนจะเดาได้นิดหน่อยและไม่ได้พูดอะไรอีก เธอแค่ขอให้เสี่ยวถังเอาอาหารไปและกลับไปพักผ่อน

หลังจากที่เสี่ยวถังจากไปแล้ว หลิ่วเซิงเซิงก็นอนบนเตียงและหลับตาลงแต่ก็นอนไม่หลับ

แม้ว่าโลกที่แปลกประหลาดนี้จะมีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับเจ้าของร่างเดิม แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะอยู่รอดที่นี่เพียงลำพัง...

หลับตาลง หลิ่วเซิงเซิงเข้าไปในพื้นที่เก็บของในนิ้วทอง

พื้นที่มีขนาดใหญ่มาก เมื่อมองแวบแรกมันดูเหมือนห้องเก็บยาขนาดใหญ่ มีชั้นวางหลายสิบชั้นจัดไว้อย่างเรียบร้อยตรงหน้าเธอ นอกจากชั้นวางยาแล้ว ยังมีโต๊ะขนาดใหญ่อยู่ข้าง ๆ เข็มเงินต่าง ๆ บางส่วนก็ทาด้วยสารที่มีพิษสูง บางชนิดก็ใช้ฝังเข็มโดยเฉพาะ และใส่ในกล่องเล็ก ๆ ต่าง ๆ

ที่นี่มีอาวุธโบราณไม่มาก อาวุธเย็นเพียงอย่างเดียวเป็นเพียงกริชไม่กี่เล่ม อย่างไรก็ตามเธอที่อาศัยอยู่ในยุคปัจจุบันและไม่สามารถใช้มีดและดาบได้เลย

นอกจากการเก็บยาแล้วนิ้วทองที่ศึกษาแต่แรกยังมีอาวุธอีกด้วย

ถัดจากห้องเก็บยามีประตูเล็ก ๆ หลายบาน ในประตูบานหนึ่งมีปืนและกระสุนต่าง ๆ วางไว้อย่างเรียบร้อยซึ่งเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับนักฆ่าในองค์กร

ในศตวรรษที่ยี่สิบสอง เธอเป็นหมอเทวดาที่มีจิตใจดี แต่ภายนอกเธอกลับถูกเลี้ยงดูมาอย่างลับ ๆ โดยองค์กรนักฆ่า

เหตุผลส่วนหนึ่งในการศึกษานิ้วทอง ก็เพื่ออำนวยความสะดวกในการปฏิบัติการลอบสังหารขององค์กร แต่คิดว่าอาวุธที่เก็บไว้ตอนนี้จะไม่มีประโยชน์อีกต่อไป

หลิ่วเซิงเซิงเปิดประตูอีกบานหนึ่งซึ่งมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและน้ำ อยู่ข้าง ๆ ผ้าพันคอของป้าและกระโปรงตัวโปรดของเธอ นอกจากนี้ยังมีกล่องดนตรีที่เต็มไปด้วยฝุ่นอยู่ตรงมุม...

และประตูสุดท้ายคือประตูที่เธอรู้สึกซาบซึ้งมากที่สุด

เพราะภายในประตูนั้นเก็บเครื่องดนตรีต่าง ๆ ที่เธอเคยรักมากที่สุดไว้

นอกเหนือจากการผลิตยาแล้ว งานอดิเรกที่หลิ่วเซิงเซิงชอบที่สุดคือดนตรี และสิ่งที่เธอโปรดปรานคือการเล่นกีตาร์และเป่าขลุ่ย

เธอคิดว่าเพื่อที่จะสามารถผูกจิตสำนึกของเธอไว้กับนิ้วทอง เธอจึงวางสมบัติที่เธอชื่นชอบทั้งหมดไว้ในพื้นที่ เพื่อบังคับตัวเองให้ประสบความสำเร็จในการวิจัยของเธอ

เพราะถ้าไม่ประสบความสำเร็จ ทุกสิ่งที่มีค่าจะหายไป

ไม่คิดว่าหลังจากประสบความสำเร็จจะนำสิ่งเหล่านี้มาสู่สมัยโบราณ ดีใจจริง ๆ ที่เตรียมตัวมาอย่างดี

หลิ่วเซิงเซิงหยิบขลุ่ยขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ และในความเป็นจริงแล้วมีขลุ่ยปรากฏขึ้นในมือของเธอขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียง

เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและถอนหายใจ "เป็นเพราะตอนที่ฉันเริ่มค้นคว้า ฉันผูกพื้นที่นี้ไว้กับความคิดของฉัน ดังนั้นฉันจึงพานิ้วทองข้ามเวลามาด้วย?"

เธอพึมพำกับตัวเอง หัวใจของเธอหนักขึ้นเรื่อย ๆ

เป็นเวลาเช้าแล้ว แต่เธอไม่รู้สึกง่วงเลย เธอไม่รู้ว่าเมื่อไรจะสามารถออกจากจวนอ๋องได้ และหลังจากออกไปแล้วเธอจะไปที่ไหน

เนื่องจากเธอนอนไม่หลับ หลิ่วเซิงเซิงจึงหยิบขลุ่ยขึ้นมานั่งบนม้านั่งหินในสวน อากาศยามเช้าสดชื่นมาก แค่นั่งอยู่ที่นั่นหลิ่วเซิงเซิงก็รู้สึกสดชื่น

เสียงขลุ่ยไพเราะ บทนำเต็มไปด้วยความสุข และบทหลังก็ค่อย ๆ เศร้า เช่นเดียวกับจวนชิงเฟิง ซึ่งไม่สวยงามอีกต่อไป ในตอนแรกมันยังคึกคักไปด้วยผู้คน แต่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่สาวใช้ที่เต็มใจจะก้าวเข้ามา

ท่วงทำนองอันไพเราะราวกับผีเสื้อแสนสวยเต้นรำอยู่ในสวนแล้วบินออกไปนอกกำแพงทีละน้อย...

ในศาลาเล็ก ๆ ไม่ไกลจากจวนชิงเฟิง หนานมู่เจ๋อนั่งอยู่ที่นั่นมานานแล้ว

"เสียงขลุ่ยไพเราะขนาดนี้จะเรียกว่าหนวกหูได้อย่างไร? เจ้าไม่รู้จักชื่นชมมัน"

เสี่ยวเจียงไม่ต้องการคุยกับจิ่งฉุนเลย เขาแค่มองไปที่หนานมู่เจ๋อแล้วพูดว่า: "ท่านอ๋อง ท่านต้องการให้ข้าน้อยไปจับกุมบุคคลนี้หรือไม่?"

มือของหนานมู่เจ๋อจับแน่น ดวงตาที่สวยงามของเขาค่อย ๆ แดงก่ำ และเห็นได้ชัดว่าเขาตื่นเต้นเล็กน้อย

เมื่อรู้สึกว่าอารมณ์ของเขาไม่ดี เสี่ยวเจียงก็รีบคุกเข่าลงบนพื้นแล้วพูดว่า "ข้าน้อยจะ..."

"ออกไป ข้าจะไปที่นั่นเอง"

หลังจากพูดอย่างนั้นหนานมู่เจ๋อก็รีบออกไป

จิ่งฉุนเม้มริมฝีปากและรู้สึกถึงบางสิ่งที่น่าสนใจ เขาจึงลุกขึ้นและไล่ตามไป

"จุ๊ ๆ พี่เจ๋อ ทำไมเดินเร็วขนาดนี้? แม้ว่าขลุ่ยจะฟังดูดี แต่ก็อาจไม่ใช่หญิงงามเป็นคนเป่าก็ได้..."

หนานมู่เจ๋อไม่สนใจเขาเลย สีหน้าของเขาน่าเกลียดมาก

จิ่งฉุนส่ายพัดในมือของเขา มองไปข้างหน้าแล้วพูดว่า: "ถ้าเดาไม่ผิด ทิศทางนี้คือจวนชิงเฟิงที่พระชายาของท่านอาศัยอยู่ใช่ไหม?"

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "เจ้ารู้เรื่องของจวนอ๋องดีแค่ไหน?"

"เอ่อ อย่าเข้าใจข้าผิด เหตุผลที่ข้ารู้จักสถานที่นั้นก็เพราะว่าเป็นสถานที่ที่ผู้คุมของจวนอ๋องหละหลวมที่สุด จริง ๆ แล้วท่านก็รู้อยู่แล้วใช่ไหม? เสียดายที่ไม่มีใครมาลอบสังหารคนไร้ความสามารถนั่น ความปรารถนาของท่านล้มเหลว ไม่มีใครช่วยท่าน…"

"หุบปาก"