พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 280

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างใจเย็น "กลับไปที่จวนองค์หญิงก่อนเถอะ หานักฆ่าไม่เจอก็ไม่เป็นไร สิ่งสำคัญที่สุดคือความปลอดภัยขององค์หญิงเจ้า"

หลังจากประสบกับเหตุการณ์เช่นนี้ หนานซินก็รู้สึกละอายใจที่จะไปที่จวนอ๋องชาง สุดท้ายก็ถูกนำกลับไปที่จวนองค์หญิงโดยไม่เต็มใจ

ในตำหนักขององค์หญิง หนานซินพูดด้วยความโกรธ "ใครเกลียดข้ามากขนาดนี้? ข้าพาคนออกไปมากมายขนาดนี้แล้วและเขายังกล้าที่จะลอบสังหารข้า เขาไม่มีสมองเหรอ?"

"หนานหว่านหนิง"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างเย็นชา

ในเวลานี้หนานซินกลับส่ายหัว "ไม่ ตอนนี้น้องห้ากำลังวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด และเขายังมีคนสนิทอยู่มากมายรอบตัวเขา ถ้าเขาต้องการฆ่าข้าจริง ๆ เขาจะส่งคนมาเพิ่มได้แน่นอน แต่ตอนนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น และพวกเขาไม่สามารถเข้าใกล้รถม้าของเราได้ แล้วคนแบบนั้นไม่มีทางเป็นคนของน้องห้า?"

"ถ้าเป้าหมายของเขาไม่ใช่ต้องการฆ่าเจ้าล่ะ?"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างมีความหมาย "มีความเป็นไปได้ไหมที่เขากําลังกระตุ้นเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็รอให้เราวุ่นวาย พูดให้ถูกก็คือ เขาน่าจะมาหาข้า"

"ดูเหมือนว่าพระชายาจะรู้ตัวดี ยังรู้ว่าคนอื่นมาหาเจ้า"

ทันใดนั้นก็มีเสียงสนมโหรวดังมาที่หู ทั้งสองมองย้อนกลับไป ก็เห็นว่าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่สนมโหรวปรากฏตัวออกประตูแล้ว

ทำไมมาเงียบ ๆ...

"เสด็จแม่ ท่านทำไมพูดแบบนั้นล่ะ?"

หนานซินวิ่งไปอ้อน

หลิ่วเซิงเซิงโค้งคำนับอย่างสุภาพ แต่สนมโหรวพูดด้วยความโกรธ "สิ่งที่ข้าพูดไม่ถูกเหรอ? ซินเอ๋อ สายตาคบเพื่อนของเจ้าไม่เคยดี บทเรียนจากครั้งที่แล้วยังไม่พอเหรอ? ครั้งนี้เจ้ายังอยากหาเรื่องใส่ตัวอีก"

"เสด็จแม่..."

หนานซินกังวลเล็กน้อย ใครเป็นคนเชิญเธอมาที่นี่?

แต่หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างสุภาพมาก "ในเมื่อพระสนมมาอยู่เป็นเพื่อนองค์หญิง งั้นข้าก็จะกลับไปก่อน"

หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็ออกจากตำหนัก

แต่กลับได้ยินเสียงอันนุ่มนวลของสนมโหรวดังมาจากด้านหลัง "มีอันตรายมากมายรอบตัวพระชายา เพื่อความปลอดภัยขององค์หญิง จะเป็นการดีกว่าที่จะไม่ปรากฏตัวในจวนองค์หญิงอีกในอนาคต องค์หญิงเป็นคนไร้เดียงสาและถูกใช้ประโยชน์ได้ง่าย มีเพียงข้าเท่านั้นที่สามารถปกป้องเธอได้ ข้าก็ทำเพื่อไม่ให้เกิดอะไรขึ้นอีกกับลูกสาวของตัวเอง ถ้าพูดแรงไป หวังว่าพระชายาจะไม่คิดมาก"

"พระสนมไม่ต้องห่วง ข้าเข้าใจ"

"งั้นก็ดี จริง ๆ แล้วเรื่องของจวนอ๋องชางทางข้าก็ได้ยินมาว่าอ๋องชางไม่สามารถขัดพระราชโองการได้ ขุนนางและทหารระดับสูงต่างก็จ้องมองเขา ปกติเขาก็ไม่เห็นฮ่องเต้อยู่ในสายตา ถ้ายังขัดพระราชโองการเพื่อเรื่องแบบนี้ กลัวว่าจะทําให้เกิดความเคียดแค้นในหมู่ประชาชนได้ฮ่องเต้เสียหน้า เจ้าก็ไม่อยากให้ความรู้สึกของพี่น้องพวกเขาแย่ลงเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้พูดอะไร แต่เพียงเร่งฝีเท้าและจากที่นั่นไป

เกี่ยวกับหนานซิน ตัวเองไม่มีอะไรจะพูดจริง ๆ

หนานซินจะตกอยู่ในอันตรายและตัวเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับมัน สนมโหรวพูดจากมุมมองของแม่เท่านั้นและในฐานะแม่ของเพื่อนตัวเอง ตัวเองจะไม่ทะเลาะกับเธออย่างแน่นอน

สำหรับเรื่องระหว่างอ๋องชางและฮ่องเต้ เธอก็ยิ่งไม่มีอะไรจะพูด ถ้าเธอไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ ก็ออกจากที่นี่แล้วกลับไป

แค่มองหลังที่จากไปของหลิ่วเซิงเซิง หนานซินกลับโกรธมาก

"เสด็จแม่ พูดจาแย่ ๆ แบบนี้ได้ยังไง? ตอนนี้เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้าแล้ว ไม่เพียงแต่เธอช่วยข้าไว้เยอะเท่านั้น แต่ยังช่วยชีวิตท่านและข้าสองคนด้วย! เธอเป็นผู้รักษาชีวิตของเราสองคน แม้ว่าเธอจะใช้ข้าจะเป็นอะไร? ข้ายินดี! ข้าเองที่รีบไปช่วยเหลือเธอเอง ท่านจะว่าก็ว่าข้า ไปว่าเธอทำไม?"

"ช่วยเจ้าคือช่วยเจ้า ทำร้ายเจ้าคือทำร้ายเจ้า สองอย่างนี้เอามารวมกันไม่ได้!"

สนมโหรวมองเธอด้วยความโกรธ "บอกแล้วว่าไม่ให้เจ้าออกไปข้างนอก เจ้าก็อดไม่ได้ ดูสิ เกิดเรื่องอีกแล้วไหม? เจ้าฟังคำพูดของแม่บ้างหรือเปล่า? สองสามวันเจ้าเกิดเรื่องทีหนึ่ง สองสามวันแม่ต้องมาที่นี่ทีหนึ่ง เจ้ารู้ไหมว่ามีสายตากี่คู่ที่จ้องมองแม่ที่พยายามจับจุดอ่อนของแม่"

"ข้าไม่รู้! ข้าไม่รู้อะไรเลย! ข้ารู้แค่ว่าเสด็จแม่สอนให้ข้ารู้จักทดแทนบุญคุณมาตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้ข้ารู้จักทดแทนบุญคุณแล้ว แล้วท่านล่ะ? คําพูดที่ท่านเพิ่งพูดนั้นให้คนฟังเหรอ?"

"กำเริบเสิบสาน!"

"ข้าจะกำเริบเสิบสาน! เซิงเซิงเป็นคนแบบไหนท่านไม่รู้เลย เธอไม่เคยปล่อยให้ตัวเองเสียเปรียบ แต่ท่านพูดยังไงก็ไม่ตอบโต้ เพราะเธอกลัวท่านเหรอ? ไม่ เป็นเพราะเธอเห็นข้าเป็นเพื่อน! เธอเห็นแก่หน้าข้า จึงเลือกที่จะไม่พูด เธอดีแบบนี้ ท่านกลับ..."

"พอแล้ว! ข้าคิดว่าคุณถูกเธอหลอกไปหมดแล้ว ช่วงนี้เจ้าอยู่แต่ในตำหนักก็พอแล้ว!"

เห็นแต่ลูกดอกตอกอยู่ที่กรอบประตู และมีจดหมายอยู่บนลูกดอก

ในใจของหลิ่วเซิงเซิงมีลางสังหรณ์ไม่ดีทันที หยิบจดหมายออกมาดู ก็ถอยกลับไปก้าวใหญ่ทันที

เกิดเรื่องกับชิงชิง...

หลิ่วเซิงเซิงกลับมาที่รถม้าด้วยความเสียสติ และไม่รู้ว่า ตัวเองกลับมาจวนอ๋องชางได้อย่างไร แต่เธอก็เหม่อลอยไปตลอดทาง

จนกระทั่งป้าหวังถืออาหารเข้าประตูมาอีกครั้ง

"พระชายา ได้ยินมาว่าองค์หญิงถูกลอบปลงพระชนม์อีกแล้ว โชคดีที่มีคนลอบสังหารไม่มากนักจึงถูกขับไล่ออกไปอย่างรวดเร็ว ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ได้ยินมาว่าตอนนั้นท่านอยู่ที่นั่น..."

หลิ่วเซิงเซิงดูเหมือนจะฟุ้งซ่านและไม่สนใจเธอเลย

เมื่อเห็นเธอเสียสติ ป้าหวังก็คิดว่าเธอรู้สึกเสียใจกับท่านอ๋อง และก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขเล็กน้อย แต่เธอก็พูดว่า "ท่านอ๋องมีงานยุ่งทั้งวัน และไม่รู้ว่ายุ่งกับเรื่องแต่งงานกับสนมหรือเปล่า เห้อ ท่านว่า..."

"ท่านอ๋องอยู่ไหน?"

หลิ่วเซิงเซิงพูดและในที่สุดเธอก็มีประกายแวววาวในดวงตา

ป้าหวังยิ้มแล้วพูดว่า "แน่นอนว่าอยู่ที่ห้องหนังสือ พระชายา..."

ก่อนที่จะพูดจบ หลิ่วเซิงเซิงก็รีบวิ่งออกไปแล้ว

คราวนี้ป้าหวังไม่ได้ติดตาม เพราะรู้ว่าไม่ช้าก็เร็วพระชายาจะไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ ทันทีที่พระชายารุก ท่านอ๋องจะไม่ถูกเธอเอาอยู่แน่นอน?

ป้าหวังรู้สึกยินดีกับพวกเขาเมื่อคิดถึงชีวิตอันแสนหวานของพวกเขาในอนาคต

แต่เมื่อหลิ่วเซิงเซิงรีบวิ่งไปที่ห้องหนังสืออย่างเร่งรีบ เสี่ยวเจียงก็ขวางทางของเธอไว้

"พระชายา ท่านมีธุระอะไร?"