พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 281

หลิ่วเซิงเซิงขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจหรงหรง ได้แต่มองเฉินโย่วอย่างเงียบ ๆ

ไม่ใช่อะไรอื่น หลัก ๆ คือตัวเองขี้เกียจวิ่งมาอีกรอบ

แต่เฉินโย่วลังเล และเห็นได้ชัดว่ายังไม่ค่อยเชื่อหลิ่วเซิงเซิง "ขออภัยแม่นาง พ่อของข้าป่วยหนัก ไม่มีเวลาให้คนดูตามใจชอบแล้ว อีกอย่างสงครามยังเร่งด่วนมาก แม่นางโปรดเข้าใจด้วย"

เมื่อเปรียบเทียบกับความสุภาพของเฉินโย่วแล้ว หรงหรง ก็ดูเย็นชาและหยิ่งเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

"แม่นางให้ความสำคัญกับเงินทองขนาดนี้ เรื่องชีวิตคนก็ไม่ยอมรอหน่อย ตอนนี้แสนตำลึงถึงมือแล้ว สิ่งที่เจ้าต้องการก็ได้มาหมดแล้ว ควรกลับไปได้แล้วหรือเปล่า? ไม่ยอมเข้าไปนั่งข้างใน และยังยืนอยู่หน้าประตู ไม่รู้ว่าหมายความว่าไง?"

หลิ่วเซิงเซิงเลิกคิ้ว "ดูเหมือนว่าฮูหยินน้อยจะไม่ค่อยชอบข้ามากนัก ถ้าเป็นแบบนี้ คราวหน้าอยากเชิญให้ข้าเข้าจวน ข้าก็จะไม่มาแล้ว"

หรงหรงกลอกตา ผู้หญิงคนนี้คิดว่าตัวเองเก่งจริง ๆ

เชิญเธอเข้าจวนเหรอ?

เธอช่างรู้จักพูดเอาดีใส่ตัวจริง ๆ

"แม่นางไม่ต้องเป็นห่วง ไม่มีเรื่องอะไรเราจะไม่ไปรบกวนเจ้า"

หรงหรงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้นก็ดี ข้ามีนิสัยแปลก ๆ ถ้าวันไหนจะรบกวนจริง ๆ ก็ให้เจ้าคุกเข่าขอร้องข้าเข้าประตูเถอะ"

"กำเริบเสิบสาน! เจ้าพูดกลับฮูหยินอย่างข้าแบบนี้ได้ยังไง?"

ใบหน้าของหรงหรงก็ดูน่าเกลียดทันที

น้ำเสียงของเฉินโย่วก็เย็นชาลง "เราเคารพผู้หญิงในฐานะวีรสตรี แต่แม่นางพูดก็ต้องสุภาพหน่อยจะดีกว่า"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มอย่างอ่อนโยนหันหลังกลับและเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร

อี้โจวส่ายหัว คนเหล่านี้ตาบอดจริง ๆ

หากพวกเขารู้ว่าหมอเทวดาที่พวกเขากำลังจะเชิญคือคนที่พวกเขากำลัง "ไล่" ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะคิดอย่างไร

หลังจากออกจากประตูจวนเจ้าเมืองแล้ว ทั้งสองคนก็ขึ้นไปบนรถม้าที่อยู่ริมถนนโดยตรง เมื่อมองดูรถม้าที่ตกแต่งอย่างหรูหรา เปลือกตาของหรงหรงก็กระตุก และก็ตกใจอย่างมากอีกครั้ง

ไม่คิดว่าสองคนนี้จะรวยขนาดนี้ แถมยังมีรถม้าที่หรูหราเช่นนี้อีก

หันกลับไปคิดถึงเรื่องเมื่อกี้ หรงหรงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจมาก...

"สองคนนี้มาจากไหนกันแน่?"

หรงหรงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

เฉินโย่วพูดอย่างใจเย็น "ดูจากกริยาของพวกเขาแล้ว น่าจะเป็นลูกของครอบครัวที่ร่ำรวย"

"ข้าเห็นว่าพวกเขาสองคนดูเหมือนสามีภรรยากัน แล้วก็เหมือนเป็นนายบ่าวด้วย..."

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นเจ้านายไหม?" เฉินโย่วกล่าว

หรงหรงยิ้มเยาะและพูดว่า:ช "ฉันคิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นเจ้านาย บางทีผู้หญิงอาจจะแค่ทำงานให้เขา ก็แค่ผู้ชายคนนั้นนิสัยดี ใจกว้างกับลูกน้อง เนื่องจากใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นก็มีรอยแผลเป็นขนาดนั้น ถ้าเป็นเจ้านายของครอบครัวที่ร่ำรวยจริง ๆ จะเป็นแผลแบบนั้นได้อย่างไร?"

ดูเหมือนจะสมเหตุสมผล...

เฉินโย่วก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่ให้คนเตรียมรถม้าให้พร้อม นี่ถึงพูดว่า "ข้าจะรีบไปรีบกลับ ฮูหยินอย่าลืมพักผ่อนให้เพียงพอ"

"เจ้าข้า!"

"..."

หลิ่วเซิงเซิงพูดด้วยน้ำเสียงสงบอีกว่า

"ดังนั้นในชีวิตจริง เมื่อพูดถึงความสัมพันธ์คนมักจะชอบหาคนสวย แต่เมื่อเป็นเรื่องแต่งงาน ผู้ชายมักจะเลือกคนที่หน้าตาธรรมดา ดังนั้นคนสวยมักจะไม่ได้มีความสุขตอนจบ กลับคนที่ธรรมดาเหมือนเธอ ผู้ชายทุกคนที่เจอก็อยากแต่งงานกับเธอ"

อี้โจวตามองล่าง "สิ่งที่แม่นางพูดค่อนข้างลึกซึ้ง"

"มันลึกซึ้งขนาดไหน? ข้าถามเจ้าหน่อย เจ้าแต่งงานจะเลือกคนที่หน้าตาเหรอ?"

อี้โจวกล่าวว่า "ถ้าได้เจอคนสวยย่อมดีที่สุด แต่ข้ารู้ว่าตัวเองหน้าตาธรรมดา คนสวยเกินไปก็ไม่คู่ควร หาผู้หญิงธรรมดาสักคนก็พอแล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "ใช่แล้ว เจ้าก็คิดแบบนี้เหมือนกัน และหรงหรงคนนั้นก็คือผู้หญิงที่ธรรมดาในสายตาของผู้ชายหลายคน"

อี้โจวสะดุ้งและเข้าใจทุกอย่างทันที

เขาขมวดคิ้ว "แต่ข้ายังคิดไม่ออก เธอหลอกคนอย่างท่านเจ้าเมืองน้อยได้อย่างไร? เธอมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ในเมืองหลวงขนาดนั้นใช่ไหม?"

"เจ้าก็บอกแล้วว่าคนอื่นมีชื่อเสียงไม่ดีในเมืองหลวง แต่อย่าลืมว่าที่นี่เป็นชายแดน ห่างจากเมืองหลวงเป็นแสนลี้ อย่าบอกว่ารู้จักเธอเลย แม้แต่คนในเมืองหลวงที่มาที่นี่บ่อย ๆ ก็มีน้อยมาก บวกกับส่วนใหญ่แล้วเธอซ่อนตัวอยู่ในจวนเจ้าเมือง ตอนนี้กลายเป็นฮูหยินน้อยแล้ว ต่อให้มีคนจำเธอได้จริง ๆ ก็ไม่มีใครทำอะไรกับเธอได้"

อี้โจวกระตุกมุมปาก "คาดไม่ถึงว่าจะหลอกคนอย่างเจ้าเมืองของน้อยได้ เก่งกาจจริง ๆ..."

ขณะที่กำลังคุยกัน หมอเหอที่เพิ่งจากไปก็กลับมา

"แม่นาง ฮูหยินน้อยคนนั้นมาถึงหย่งชุนถังแล้ว..."

หลิ่วเซิงเซิงเลิกคิ้ว "เร็วขนาดนี้เลยเหรอ? คุกเข่าแล้วหรือยัง?"

"ยัง ยังเลย..."

หมอเหอพูดตะกุกตะกัก "หลังจากที่ฮูหยินน้อยมา ก็ล้มลงเอง แล้วบอกว่าคนของเราตีเธอ ร้องไห้อย่างน้อยใจอยู่นอกหย่งชุนถังตั้งนาน หลังจากเจ้าเมืองน้อยมาถึงก็บอกว่าท่านรังแกคนมากเกินไปและขู่ว่าจะทุบหย่งชุนถังของเรา"