พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 334

ดวงตาหนานมู่เจ๋อกระตือรือร้น และหลังจากพูดแล้ว เขาก็เดินไปยังทิศทางที่หลิ่วเซิงเซิงจากไป

หลังจากนั้นเพียงไม่กี่ก้าว ท่านเจ้าเมืองก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา

"ฝ่าบาท ฝั่งหยุนตูมีความเคลื่อนไหวอีกแล้ว!"

หนานมู่เจ๋อหายใจเข้าลึกและต้องหยุด "เกิดอะไรขึ้น?"

"ตอบฝ่าบาท รายงานจากแนวหน้า หยุนตูไม่ได้ถอนกำลัง แต่ตั้งค่ายอยู่บนทุ่งหญ้าไม่ไกลจากประตูเมืองของเรา เกรงว่าเขาจะต้องทำสงครามที่ยืดเยื้อกับเรา!"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เสี่ยวเจียงก็รีบถามว่า "ยืนอยู่บนกำแพงเมือง สามารถเห็นค่ายของพวกเขาไหม?"

"อยู่ค่อนข้างไกล แต่ถ้ายืนสูง ๆ ก็จะมองเห็นได้นิดหน่อย"

เจ้าเมืองพูดอย่างจริงจัง "ฝ่าบาทจะเสด็จไปดูหรือไม่?"

หนานมู่เจ๋อดูเหมือนจะฟุ้งซ่านเล็กน้อย จนกระทั่งเขาได้ยินคำเตือนของเสี่ยวเจียง เขาก็พยักหน้า

"ไปกันเถอะ"

"..."

ในไม่ช้าพวกเขาก็ออกจากจวนเจ้าเมือง ขี่ม้าและรีบไปที่ประตูเมือง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง นับตั้งแต่เขาเห็นรอยแผลเป็นบนหลัง หัวใจของหนานมู่เจ๋อก็สับสน รู้สึกเสมอว่าร่างด้านหลังนั้นคุ้นเคยมาก...

เสี่ยวเจียงที่อยู่ด้านข้างดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างและพูดอย่างจริงจัง "ท่านอ๋อง พระชายาไม่อยู่แล้ว เธอหายไปในทะเลเพลิงจริง ๆ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่มีแผลเป็นไฟไหม้จะคือเธอ..."

หนานมู่เจ๋อ ไม่พูดแต่ส่งเสียง "ย้า" เพื่อเร่งความเร็วม้า!

ทันใดนั้น เขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยมากบนถนนข้างหน้า

สไตล์การแต่งตัวที่คุ้นเคยและทรงผมที่คุ้นเคยทำให้เขาฝันถึงมัน

เขาลงจากหลังม้าโดยไม่ได้ตั้งใจและรีบเร่งไปในทิศทางนั้นอย่างรวดเร็ว

"เซิงเซิง…"

ชาวบ้านเดินไปมาบนถนน เมื่อเห็นอ๋องชางคนปัจจุบันลงจากหลังม้าและรีบวิ่งเข้าไปในฝูงชน ผู้คนรอบ ๆ ตัวเขาก็ตกใจ แม้แต่เสี่ยวเจียงและเจ้าเมืองก็กระโดดลงจากม้าและติดตามเขาไป

"ท่านอ๋อง..."

"อ๋องชาง!"

แต่หนานมู่เจ๋อไม่ได้สนใจพวกเขาเลย แต่ก็ตามร่างที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงคว้าแขนของเธอเบา ๆ

"เซิงเซิง!"

ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็หันกลับมา แต่สิ่งที่เห็นคือใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยโดยสิ้นเชิง

จากนั้นหย่งซวนก็แสร้งทำเป็นแปลกใจและเบิกตากว้าง "เจ้า เจ้าเป็นใคร?"

หนานมู่เจ๋อรีบปล่อยมือ ดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

อย่างไรก็ตามหย่งซวนพูดในลักษณะเสแสร้ง "คุณชายจำคนผิดเหรอ? มีอะไรให้ช่วยไหม?"

เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้ ๆ หย่งซวนก็ตื่นเต้นมาก!

ดูเหมือนว่าตัวเองจะไม่เสียเงินเปล่า ชุดนี้ดูเหมือนพระชายาอ๋องชางในตำนานจริง ๆ!

ตราบใดที่เธอเลียนแบบชุดของเธอ ก็สามารถดึงดูดความสนใจของอ๋องชางได้อย่างง่ายดาย ต่อไปตราบใดที่แสดงอย่างต่อเนื่อง ก็จะชนะใจชายคนนี้อย่างแน่นอน!

ขณะที่หย่งซวนกำลังจินตนาการว่าจะทำอย่างไรต่อไป หนานมู่เจ๋อก็หันหลังกลับและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เปลือกตาของเธอกระตุก นี่มันอะไรกัน?

การพบกันครั้งแรกช่างสวยงามมาก แต่เขาไม่พูดอะไรกับตัวเองสักคำเลยเหรอ?

หรือว่าพระชายาอ๋องชางในตำนานจะดูดีกว่าตัวเองเหรอ?

"คุณชาย..."

เธออยากจะตามไป แต่ชาวบ้านรอบข้างต่างก็ด่ามาที่เธอ

หลิ่วเซิงเซิงทายาแล้วเปิดประตูเดินออกไป "ไม่เป็นไร มีอะไรหรือเปล่า?"

ยาสีเขียวทำให้อี้โจวตกใจ "แม่นาง นี่ท่าน..."

"นี่คือยาลบรอยแผลเป็นที่ข้าค้นคว้ามาเอง แตกต่างจากยาลบรอยแผลเป็นแบบก่อน ๆ เพราะรอยแผลเป็นบนใบหน้ามันตื้น ๆ เลยไม่ต้องพึ่งยาแรง ๆ ยานี้ก็พอแล้ว"

หลังจากพูดอย่างนั้น หลิ่วเซิงเซิงก็หยิบกระจกทองแดงออกมาดูแล้วพูดว่า "ยาแบบนี้สะดวกกว่า ไม่ต้องกังวลว่ามันจะลื่นไถลเมื่อเดินไปรอบ ๆ เพราะทันทีที่ทาที่หน้าจะติดแน่นกับแผล รอให้ดูดซึมเกือบหมดแล้ว ทาอีกชั้นหนึ่ง ล้างออกอีกไม่กี่วันผิวก็จะกลับมาเหมือนเดิม"

อี้โจวประหลาดใจ "กลับมาเป็นเหมือนเดิมภายในไม่กี่วัน?"

"ไม่งั้นล่ะ? ยาที่ข้าศึกษาด้วยตัวเอง คงใช้เวลาอีกปีครึ่งไม่ได้หรอกมั้ง?"

เมื่อเห็นการแสดงออกที่ผ่อนคลายของหลิ่วเซิงเซิง อี้โจวก็รู้สึกมีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ

"ยินดีด้วยแม่นาง"

"ในเมื่อยินดี ทำไมถึงดูซึมจังเลยล่ะ?"

อี้โจวส่ายหัวแล้วมองเธอด้วยรอยยิ้ม

แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ก็ยังมองโลกในแง่ดีได้ ยิ่งคนแบบนี้ก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกเห็นใจมากขึ้นเท่านั้น...

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูด้านนอกจวน

"มีใครอยู่ไหม? หมอเทวดาหลิ่วอยู่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงถามด้วยความสงสัย "ใคร?"

"ฮูหยินน้อยให้ข้ามาบอกอะไรแม่นาง"

ที่แท้ก็เป็นคนของหรงหรง

อี้โจวเดินอย่างรวดเร็วไปที่ประตู และถามทันทีที่เขาเปิดประตู "ทำไมพวกเจ้าถึงรู้ว่าเราอยู่ที่นี่?"

สาวใช้ที่ประตูพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า "พวกเจ้าไม่ต้องสนใจว่าพวกเรารู้ได้อย่างไร อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฮูหยินน้อยของเราไม่ชอบพวกเจ้ามาก ถ้าพวกเจ้าเก็บข้าวของออกจากเมืองเจียงเฉิงตอนนี้ เธอยังสามารถไว้ชีวิตพวกเจ้าได้ ถ้าพวกเจ้าหน้าด้านอยู่ต่อไป ต่อไปเธอจะต้องจัดการกับพวกเจ้า!"